Mój mąż stwierdził kiedyś, że narodziny córki ani o centymetr nie zmieniły mojej figury, za to diametralnie odmieniły moje usposobienie. Zupełnie jakbym podczas porodu uszkodziła sobie kanaliki łzowe. Śmiałam się razem z nim, lecz w głębi ducha przyznawałam mu rację. Od dnia, kiedy na świat przyszła Ola, płakałam bardzo często. Jakbym nie umiała inaczej wyrazić uczuć, które we mnie buzowały. Wzruszał mnie każdy uśmiech córeczki, każde spojrzenie jej wielkich, szarych oczu. Czułam łzy pod powiekami, kiedy robiła coś po raz pierwszy, próbowała złapać mój palec, wyciągała rączki do karuzelki nad łóżeczkiem albo do puchatego misia, którego dostała od moich rodziców. Tego wieczoru też tak było. Ola była już wykąpana, przebrana w kolorową piżamkę, gotowa do snu. Ale nie zamierzała jeszcze spać. Chciała ćwiczyć świeżo nabytą umiejętność – chodzenia czy raczej przemieszczania się – za pomocą wszystkiego, czego można się było złapać, a co było w zasięgu jej małych rączek. Od kilku minut przyglądałam się, jak wędrowała w moim kierunki. Wkładała w to wiele wysiłku, przytrzymywała się boku kanapy, oparcia krzesła, brzegu stołu, z którego w panice ściągnęłam obrus. Kiwała się na boki i chwiała na krótkich, tłustych nóżkach, ale wytrwale parła do przodu. Powstrzymywałam się z całej siły, żeby nie przerwać tego mozolnego marszu i nie chwycić jej w objęcia. Zrobiłam to dopiero w chwili, kiedy Ola zbliżyła się tak bardzo, że mogła złapać mnie za kolano i spojrzeć mi w oczy wzrokiem zwycięzcy. – Brawo, córeńko – wyszeptałam, dumna jak paw, zamknęłam ją w objęciach i zaniosłam w stronę łóżeczka. Co wieczór zanosiłam Olę do łóżka, nakrywałam kołderką i całowałam, a potem delikatnym ruchem robiłam na jej czółku znak krzyża, by dobry Bóg miał ją w swojej opiece. To były nasze, tylko nasze...

Hania dowiedziała się o mnie jako pierwsza. Nie musiałem nic mówić. Sama spytała, a właściwie stwierdziła fakt, kiedy ja wstydziłem się otwarcie przyznać, nawet sam przed sobą, że jestem gejem. To niełatwe, gdy mieszka się w niewielkiej miejscowości na wschodzie kraju, gdzie każde odstępstwo od przyjętego kanonu jest karane – w najlepszym razie plotkami. Hanka nie oceniała. Nigdy nie zmieniła swojego nastawienia wobec mnie. Byłem dalej tym samym Tomkiem, którego znała od zawsze, bo mieszkaliśmy tuż obok siebie. – Z planów naszych rodziców, że kiedyś nas pożenią i połączą gospodarki, nici – skwitowała ze śmiechem. Taka jej reakcja była niewyobrażalną ulgą dla nastolatka, który ledwie radził sobie z dorastaniem, a tu jeszcze odkrył, że będzie mu dużo trudniej niż jego rówieśnikom. Świadomość, że choć jedna osoba w pełni mnie akceptuje, podtrzymywała mnie na duchu i ustawiała do pionu. Od tamtej pory Hanka nie była już tylko bliską sąsiadką i koleżanką, stała się przyjaciółką, powiernicą i opoką. Dzięki niej czułem się jak człowiek, a nie dziwak, odszczepieniec i degenerat. To dzięki niej przetrwałem do końca liceum bez targnięcia się na własne życie. Po jasnej stronie trzymały mnie rozmowy z nią, gdy nierzadko w prostych, żołnierskich słowach zapewniała mnie, że nie jestem nienormalny i skazany na piekielne męki, jak twierdził ksiądz dobrodziej. Tuż po maturze wyjechałem do Warszawy. Miałem nadzieję, że w stolicy nie będę ewenementem, dziwadłem wytykanym palcami, że nie będę się musiał ukrywać ze swoimi preferencjami. I faktycznie tak było. Mogłem iść z chłopakiem na randkę i nikogo to nie obchodziło. No okej, zdarzyło się, że zostaliśmy obrzuceni inwektywami przez jakichś dresów czy oburzoną babcię dewotkę, ale to jednak były incydenty, nie norma. Zacząłem studia, a dwa lata później dołączyła do mnie Hania....

Wczoraj wróciłam z pogrzebu. Zamknęłam się w pokoju i wyciągnęłam spod łóżka kuferek zamknięty na grubą kłódkę. Zdjęłam z szyi łańcuszek, na którym nosiłam srebrny klucz. Otworzyłam skrzynkę i wyjęłam plik papierów. Przyszedł czas, by pokazać je mężczyźnie, który od pięciu lat namawia mnie, bym za niego wyszła. Albo żebyśmy zamieszkali razem. Albo chociaż przyznali się innym, że jesteśmy parą! No i, jak powtarza coraz częściej, czas nie cofa się i nie daje drugiej szansy. A przecież oboje chcemy mieć dzieci. Tak. Ale nie mogłam się na to zgodzić, tylko nie wolno mi było powiedzieć dlaczego. Aż do teraz. Teraz było już bezpiecznie. Dla niego… Usiadłam na podłodze i otworzyłam album ze zdjęciami. Ja, mama, tata i brat taty. Niby bliźniak, ale nie jednojajowy. Tata był przystojny, smukły – a jego brat krępy, mocno zbudowany. Wtedy. Bo ja pamiętam go już jako grubasa. Bracia byli niemal nierozłączni. Chociaż mieszkali osobno, to prowadzili razem doskonale prosperującą firmę i zawsze we wszystkim się ze sobą zgadzali. Mieli podobne temperamenty, skłonności, zainteresowania. Tylko wyglądali zupełnie inaczej. Zdjęcie zrobiono gdzieś nad morzem, na plaży. Siedziałam na kolanach mamy, całkiem goła – miałam może dwa latka. Jako dziecko oglądałam te zdjęcia wiele razy, ale dopiero teraz zauważyłam wzrok wujka, który wpatrywał się we mnie z dziwnym wyrazem twarzy. Miałam pięć lat, kiedy wuj Henryk przyszedł do mnie pierwszy raz. Nie lubiłam go, był gruby i śmierdział przetrawionymi papierosami. Palił dwie paczki dziennie. Rozpłakałam się, kiedy nachylił się nade mną, leżącą w łóżeczku, świeżo po kąpieli, i powiedział: – Pachniesz tak smakowicie. Chciałbym cię spróbować, cukiereczku. Na szczęście mama usłyszała mój płacz i stanęła w drzwiach. – Co tu robisz? – spytała. – Przyszedłem...