Jedną z takich kobiet jest 29-letnia Alexia Delarosa z San Diego. Na łamach Daily Mail zapewniła, że dzięki temu, że jest „tradycyjną żoną”, jej rodzina może być w pełni szczęśliwa. Żyje jak kobiety z lat 50-tych ubiegłego stulecia Alexia Delarosa pracowała w biurze, jednak postanowiła rzucić pracę zawodową. Podjęła tę decyzję, gdy uświadomiła sobie, że nie chce, by jej dzieci czuły się tak zaniedbywane jak ona przez swoich, pracujących rodziców… „Moja mama pracowała, a także spędzała czas poza domem rodzinnym z przyjaciółmi. Zawsze chciałam mieć bardziej tradycyjny model rodziny. Podobał mi się pomysł na życie rodzinne w stylu lat 50-tych, gdzie żona zostaje w domu, aby opiekować się mężem i dziećmi, a mąż wychodzi do pracy na pełny etat” – powiedziała Alexia. Kobieta przyznała też, że oglądając filmy, na których widzi kobiety zajmujące się wyłącznie domem i dziećmi, wzrusza się. Są też dla niej inspiracją, by żyć zgodnie z dawnymi zwyczajami. Mąż „tradycyjnej żony” nie ma żadnych obowiązków domowych Mąż Alexi prowadzi kawiarnię. Na długo przed ślubem rozmawiali o wymarzonej rodzinie. Okazało się, że zarówno on, jak i ona mają podobny punkt widzenia. Kiedy Alexia zrezygnowała z pracy, poparł jej decyzję całym sercem. To on utrzymuje rodzinę (wraz z żoną doczekali się dwóch synów). Alexia robi wszystko, by mąż nie musiał się martwić o nic więcej. Opiekuje się dziećmi, przygotowuje posiłki, sprząta… Dba, by w domu roznosił się zapach świeżo upieczonego ciasta, a nawet robi domowe masło... „Mathew nie ma żadnych obowiązków w domu” – podkreśla Alexia. Jest dumna z tego, że może robić to, co daje jej szczęście, dlatego publikuje zdjęcia i posty na swoim profilu na Fb i IG.           Wyświetl ten post na...

Zazwyczaj kolejność w życiu jest taka: miłość, ślub, dziecko. Tymczasem u mnie wszystko ułożyło się na wspak. Najpierw było dziecko, potem ślub, a na koniec nadeszła miłość. Żeby było zabawniej, u mnie na wsi urodzenie wcześnie dziecka oznacza zazwyczaj koniec marzeń o wyrwaniu się do miasta i światowym życiu. A ja, gdyby nie ciąża i ślub, pewnie na zawsze utknęłabym w rodzinnym gospodarstwie. Ale po kolei. Urodziłam się w małej mazowieckiej wiosce. Moi rodzice prowadzili spore, dobrze prosperujące gospodarstwo. Jestem najstarsza z rodzeństwa, mam dwóch młodszych braci. Trzy lata temu byłam pewna, że po maturze pojadę studiować weterynarię. A potem wrócę na wieś i otworzę klinikę. Nagle wszystko się zawaliło. Mama zachorowała na raka. Po siedmiu miesiącach już jej nie było. Gdy minął pierwszy szok – tata podjął decyzję. – Nie możesz jechać na studia. Musisz zająć się braćmi i pomóc mi w gospodarstwie. Było mi bardzo smutno, ale nawet nie przyszło mi do głowy, żeby się zbuntować. Tak u nas na wsi zawsze było i nie ma dyskusji. Dziś wiem, że decyzja taty nie była fair. Przecież pieniędzy nam nie brakowało. Tata mógł znaleźć kogoś do pomocy i prowadzenia domu. Ale nikomu w rodzinie takie rozwiązanie nawet nie przyszło do głowy. Nie wstawiła się za mną ani babcia, ani żadna ciotka. Tylko wzdychały nad moim losem. Po co myśleć o czymś, na co nie ma się wpływu Maturę zdałam najlepiej w klasie. Dokument wrzuciłam na dno szuflady. Pochowałam też podręczniki weterynarii. Wskoczyłam w gumofilce i zabrałam się do roboty. Gdy przyszedł październik i moje koleżanki powyjeżdżały na studia – trochę sobie popłakałam, a potem starałam się pracować tak dużo i ciężko, żeby nie mieć czasu myśleć. Gdy wieczorem padałam na łóżku, zasypiałam od razu. Nawet tata się zaniepokoił, czy nie powinnam trochę zwolnić. –...

Nie jestem młodą mamą przytłoczoną macierzyństwem ani starszą panią, o której zapomniały wnuki. Jestem tak gdzieś pomiędzy, ale czuję się, jakbym miała milion lat. Żyję na oparach i czuję, że długo tak nie pociągnę. Mimo że oprócz dorosłych dzieci mam w domu jeszcze maluszka, to nie umiem znaleźć w sobie sił, żeby się nim cieszyć. Samotność mnie dobija. Mam rodzinę, ale nikogo przy mnie nie ma Urodziłam Gucia w wieku 40 lat, to nie było planowane. Mój synek ma dwa latka, jest kochany, ale opieka nad nim mnie wykańcza. Wszystko mnie już boli, plecy mi wysiadają, a tu trzeba ciągle biegać i nadskakiwać. Czasem po prostu kładę się i płaczę z wyczerpania. To zupełnie nie ten wiek, nie ten moment na małe dziecko... Mam jeszcze 20-letnią córkę i nastoletniego syna. Ale to już właściwie dorośli ludzie, mają swoje życie i rzadko bywają w domu, ja już ich nie obchodzę. Nikt mi nie pomaga. Niestety na męża też nie mogę liczyć. Jest kierowcą, ciągle w trasie, a więc tak, jakby w ogóle go nie było. Jak już przyjedzie, to nawet zajmuje się synkiem, ale ode mnie trzyma się z daleka. Gdyby nie wpadka z trzecią ciążą, pewnie byśmy się dawno rozwiedli.  Staram się zrozumieć starsze dzieci, które potrzebują wolności, i męża, który ciężko pracuje. Tylko dlaczego mnie nikt nie rozumie? Mieszkamy w małym miasteczku. Tu jest wielkie bezrobocie, brakuje sklepów, kin, ludzi mało, a jak ktoś wyjdzie na ulicę, to włóczy się bez celu. Nic się nie dzieje, nie ma do kogo ust otworzyć. Ja siedzę całymi dniami sama z dzieckiem. Czuję się taka samotna i nikomu niepotrzebna. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz się śmiałam albo usłyszałam od kogoś jakieś miłe słowo. Niby mam męża i rodzinę, a coraz czarniejsze myśli mnie nachodzą. Asia Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie...