Na lalki Reborn mówi się czasem " sztuczne dzieci ". I nie ma w tym określeniu wiele przesady. Tworzywo, z którego je wykonano, może do złudzenia przypominać skórę dziecka, mają włosy i rzęsy, fałdki na ciele, a czasem nawet widać na nim żyłki. Kupują je zarówno rodzice dla swoich dzieci, jak i kolekcjonerzy. Spis treści: O lalkach Reborn Modele lalek: Silikonowa Baby Dolls, 270 zł Lalka Martin, 219 zł Z bujnymi włoskami, 339 zł Lalka Rosa, 439 zł Dziewczynka z loczkami, 399 zł O lalkach Reborn Pojawienie się na rynku tych lalek wzbudziło bardzo różne reakcje – od zachwytów po niesmak. Wszystko przez realizm, z jakim producenci odwzorowali wygląd prawdziwego niemowlęcia . Nie bardzo było też wiadomo, dla kogo stworzono te lalki. Uznawano, że nie nadają się do zabawy dla dzieci. Część osób twierdziła, że mogą pełnić funkcję terapeutyczną dla dorosłych, którzy z różnych względów nie mają własnych dzieci, a chcieliby opiekować się niemowlęciem.  Obecnie lalki te kupują zarówno dorośli kolekcjonerzy, jak i rodzice dla swoich pociech . Jednak im droższa zabawka, tym starsze dziecko powinno się nią bawić, aby jej nie uszkodzić. Przeczytaj: Jaką lalke wybrać dla dziecka [Poradnik] Kto robi lalki Reborn Początkowo produkowali je artyści i renomowane firmy produkujące lalki. Zdarzało się, że były wykonywane na zamówienie – miały przypominać dorosłe już dzieci z wieku niemowlęctwa. Obecnie produkuje je mnóstwo firm i są to zarówno znane europejskie marki, jak i chińscy producenci, określający swoje wyroby jako lalki typu reborn. Dlatego niektóre zabawki są bardziej realistyczne, a inne nieco mniej. W zależności od jakości wykonania zabawki bardzo różnią się ceną. Zobacz także: Lalki bobasy i funkcyjne  {Przegląd] Ile kosztują lalki Reborn Początkowo były bardzo drogie i kosztowały...

Toni Daly poroniła w 2017 roku. Była wtedy w 12. tygodniu ciąży. Z tragedią musiała zmierzyć się sama, ponieważ opuścił ją partner. Trzy lata później zaczęła mieć ciąże urojone. Czuła mdłości, nadwrażliwość piersi, a nawet wydawało się jej, że czuje w sobie ruchy płodu… Przed depresją i lękiem ratuje ją opieka nad lalkami. Toni nie poszła ze swymi problemami do lekarza, ale postanowiła skorzystać z pomocy terapeuty. Wiedziała, że jej kłopoty mają podłoże emocjonalne, a nie fizyczne. Wkrótce potem kupiła pierwszą lalkę – ręcznie wykonanego bobasa, który wyglądał niemal jak prawdziwe niemowlę. Dała lalce na imię Ben. Według Toni opieka nad lalką pomogła złagodzić jej depresję i stany lękowe. Dlatego postanowiła powiększyć „rodzinę” o kolejne lalki. „Matka” pięciu lalek za 1000 funtów Aktualnie Toni ma pięć lalek, którymi zajmuje się jak prawdziwymi dziećmi. Prócz Bena ma również: Hazel, Emanuelę (wygląda jak roczne dziecko), Lucasa i Thalię (lalki wyglądają jak dzieci w wieku od 2 tygodni do 1. roku życia). Lalka o imieniu Lucas mieści się w dłoni – ma przypominać jej o dziecku, które straciła w 12. tygodniu ciąży. Za wszystkie lalki kobieta zapłaciła 1000 funtów. Codziennie wydaje też na nie pieniądze, kupując mleko i ubranka. Lalki jak prawdziwe dzieci Realistyczne wykonanie lalek sprawia, że kiedy ludzie widzą, jak Toni zajmuje się nimi – pytają o ich wagę podczas urodzenia i wiek… Kiedy okazuje się, że nie są to prawdziwe dzieci, większość osób nie wie, co powiedzieć. Niektórzy nazywają Toni wariatką, ale ona zdaje się tym nie przejmować. Jak wyznała na łamach magazynu „The Sun”, póki co nie zamierza przestać być mamą dla swoich lalek. „Przecież nie krzywdzę tym nikogo” – powiedziała. Toni ma chłopaka, który akceptuje jej terapię i „dzieci”. W...

Moim życiem zawsze rządził przypadek. Najlepszą szkolną koleżanką stała się ta, która usiadła obok mnie, bo nigdzie indziej nie było już miejsca. – Wolne? – zapytała po prostu śliczna blondynka z ogromnymi niebieskimi oczami. A ja w odpowiedzi pokiwałam twierdząco głową. I Zosia zajęła krzesełko obok mnie. Na całe osiem lat szkoły podstawowej Potem nasze drogi na moment się rozeszły, bo ja poszłam do zawodówki, a ona do ogólniaka. Nie przeszkadzało nam to jednak w spotykaniu się popołudniami, po lekcjach. Wymieniałyśmy się wrażeniami, ona opowiadała, kogo poznała i jak jej serce chciało wyskoczyć z piersi na widok tego czy innego szkolnego przystojniaka. Nie znałam tego uczucia. Nigdy nic nie cieszyło mnie do tego stopnia, bym skakała z radości. Gdy inni pytali mnie, czy mam chłopaka, odpowiadałam zgodnie z prawdą, że mam. I wzruszałam ramionami w odpowiedzi na pytania, czy to poważna sprawa. – Czy ja wiem… – nie mogłam się zdecydować, co odpowiedzieć na pytania koleżanek. – Chyba nie do końca… Nie czuję motyli w brzuchu, jak to zwykle się określa. Nie chce mi się krzyczeć na całe gardło, że kocham, że jestem taka szczęśliwa. – Rozumiemy – śmiały się dziewczyny. Ale czy naprawdę rozumiały? Wątpię Przez zawodówkę się prześlizgnęłam. Chciałam być fryzjerką. Udało się, choć jakichś oszałamiających wyników w nauce nie miałam. Zresztą nie było się czym chwalić, w końcu to tylko zawodówka. Pogarda wielu z tych, którzy chodzili do ogólniaka, była czasem nie do zniesienia. Dlatego postanowiłam uczyć się dalej w zaocznym liceum. Z perspektywy czasu, wydaje mi się, że była to najmądrzejsza z moich decyzji. Pracowałam już jako pomoc fryzjerska w niewielkim zakładzie, a popołudniami zdobywałam wiedzę. Taka forma nauki bardzo mi się podobała. Ogólniak ukończyłam z dobrymi...