Z Anką byliśmy zakochani, jak wiele par w naszym wieku. Dopiero skończyliśmy studia, zaczynaliśmy żyć. Nie myślałem o przyszłości, nie byłem gotowy na poważne deklaracje. Ale jak już Wiktorek się urodził, wziąłem za niego odpowiedzialność. Niczego więcej Anka nie może ode mnie oczekiwać. Nie będę brać ślubu z powodu dziecka. Mam prawo nie być gotowy Nawet nie wiem, kiedy to się stało. Wróciliśmy z wakacji i parę tygodni później Anka oświadczyła, że zrobiła test. Wyszedł pozytywny. Śmiała się przez łzy, chociaż to był dla nas szok. Ja też się śmiałem, ale potem zacząłem myśleć. Co dalej z moją pracą? Dopiero zacząłem się rozwijać w nowej firmie. Co z moimi planami na podróże? Zawodowo robię zdjęcia, jeżdżę po świecie, nie usiedzę na tyłku w jednym miejscu dłużej niż parę tygodni. No i nie oszukujmy się, nie myślałem wcześniej, że to właśnie z Anką spędzę całe życie.  Powiedziałem jej wprost, że żadnego ślubu nie będzie. Płakała, naciskała, szantażowała... Byłem nieugięty. Chodziło przecież o całe moje życie. Nie planowaliśmy dziecka, tak po prostu wyszło. Nie byłem gotowy na małżeństwo, mam do tego prawo. Po co pakować się w coś, co nikomu nie przyniesie szczęścia? Bo i Anka nie byłaby ze mną szczęśliwa, próbowałem jej tłumaczyć. Ale to nie tak, że zostawiłem ją ze wszystkim samą. Jestem na tyle dojrzały, żeby wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Dobrowolnie płacę całkiem spore alimenty. Jak jestem w Polsce, to regularnie odwiedzam Ankę i Wiktorka, bawię się z synkiem, jak trzeba, to coś kupię, zawiozę, pomogę, załatwię... Jestem pewny, że tak jest lepiej dla wszystkich. Mam paru kolegów, którzy wpakowali się w małżeństwo z powodu ciąży i nie są to wcale miłe historie. Piotrek Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy...

Nie zarabiam dużo, mój mąż dostaje dwa razy więcej. Ogarniam wszystkie domowe wydatki, więc to dla mnie naturalne, że 500 plus dla dzieci wpływa na moje konto. Mąż chce mi zabrać 500 plus Chciałam mieć wspólne konto małżeńskie, ale mąż się sprzeciwił. On nie chce, żeby mu ktoś zaglądał do wydatków. Mąż przelewa mi co miesiąc ok. 2 tysiące, czasem trochę więcej. Z tego mam opłacić wszystkie rachunki, zrobić zakupy, kupić coś dzieciom. Z resztą wypłaty robię, co chcę. On tak samo. Od państwa mam ten 1000 zł na dwoje dzieci i to mi bardzo pomaga. Mogę dzieciom więcej kupić, nie żałować na lepsze ciuchy itp. Wydaje mi się, że to sprawiedliwe. Teraz mąż doszedł do wniosku, że 500 plus jest przecież dla dzieci i te pieniądze powinny wpływać na ich osobne konta. Uważa, że nie powinniśmy ruszać tych pieniędzy, chyba że w jakiejś awaryjnej sytuacji. Między wierszami wyczytałam, że on się boi, że ja źle tym zarządzam i wydaję na siebie zamiast na dzieci.  Nie zgadzam się na ten jego pomysł. Moim zadaniem w rodzinie wszystko powinno być wspólne – jedno wspólne konto bankowe, wspólna kasa, a nie jakieś dzielenie. Moje koleżanki normalnie mają wspólne konta albo dostęp do kont mężów. Biorą pieniądze, kiedy im potrzeba i niczym nie muszą się martwić. Mnie mąż wydziela co miesiąc i jeszcze chce mi zabrać 500 plus. Proszę o radę, co powinnam zrobić w tej sytuacji? Lidia Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż oskarża mnie, że za dużo wydaję na dzieci. Zablokował mi dostęp do konta i wydziela na dzieci" "Wspólne konto z mężem to porażka. Wydaję większość tych pieniędzy na dom i dzieci, a on na siebie" "Mąż twierdzi,...

To oczywiste, że niektóre mamy pracują, a inne zostają z dziećmi w domu – każdy rodzic dokonuje własnego wyboru, najlepszego dla swojej rodziny. Nikogo nie oceniamy ani nie piętnujemy żadnej decyzji. Wśród mam panują jednak różne przekonania: czy opieka nad dzieckiem w domu jest lepsza niż posłanie go do przedszkola? A może jest odwrotnie? Gdzie dziecko lepiej się rozwija? Czy to źle, że w przedszkolu i żłobku częściej choruje? Do naszej redakcji przyszedł list, w którym mama czteroletniej dziewczynki zdecydowanie opowiedziała się po jednej ze stron. Co na ten temat sądzicie? „Współczuję wam, pracujące mamy. W ogóle nie macie czasu dla dzieci” (list do redakcji) „Moja córeczka ma już 4 lata, a jeszcze nigdy nie była w przedszkolu. I jestem z tego dumna! Chcę dla niej jak najlepiej, dlatego zostałam z nią w domu. Pewnie pomyślicie, że pisze do was jakaś nawiedzona, sfrustrowana mamuśka bez pracy. Nie, miałam świetną pracę na cały etat, jestem architektem po studiach i wielu szkoleniach. To jednak prawda, że dziecko wszystko zmienia. Kiedy na świecie pojawiła się Marianka, praca i kariera zeszły na dalszy plan, właściwie w ogóle przestały się liczyć. To przecież tylko kilka lat, gdy maluszek potrzebuje nas, matek, najbardziej. Opieka mamy jest dla niego najlepsza. Chyba każdy to przyzna? Dlatego po urlopie macierzyńskim rzuciłam pracę. Tak po prostu. Decyzja przyszła łatwo, dobro córki jest najważniejsze. Dlaczego nie żłobek ani przedszkole? Już ja wiem, jak wygląda opieka w takich miejscach i nikt mnie nie przekona, że to dobre dla malutkiego dziecka, które potrzebuje mamy. Widziałam zapłakane maluszki, kiedy raz poszłam na dni otwarte do przedszkola w naszej okolicy. Serce pęka! Jak dziecko ma się rozwijać, uczyć świata, gdy jest całe zalęknione i zdezorientowane? Ja nigdy nie oddam dziecka w ręce niekompetentnych przedszkolanek. Dobrzy nauczyciele? Może...