Życzenia dla uczniów to już tradycja w większości szkół. Składają je dzieciom i wychowawcy, i nauczyciele różnych przedmiotów nie tylko na zakończenie szkoły w przypadku najstarszych uczniów, ale i na zakończenie każdego roku szkolnego. Życzenia dla ucznia powinny być radosne i pełne ciepłych słów: warto zawrzeć w nich podziękowanie za wspólną pracę i wyrazić nadzieję na udane wakacje. Nie zaszkodzi, jeśli życzenia dla uczniów od wychowawcy zostaną napisane z poczuciem humoru – przypomną zabawne sytuacje, wywołają uśmiech i pogłębią więź dzieci z nauczycielem.  Podajemy przykładowe, gotowe życzenia dla uczniów od wychowawcy i od nauczyciela na zakończenie roku szkolnego. Spis treści: Życzenia dla uczniów od wychowawcy Życzenia dla uczniów od nauczyciela Życzenia: wierszyki dla uczniów na zakończenie roku szkolnego Życzenia dla uczniów na zakończenie szkoły Życzenia dla uczniów od wychowawcy Oto przykłady życzeń dla uczniów od wychowawcy. Takie życzenia są szczególne, bo to wychowawca spędza z klasą najwięcej czasu, najlepiej zna dzieci i troszczy się o ich rozwój. Warto wpleść w życzenia kilka osobistych słów, podkreślić dumę i przywiązanie do klasy. Drogie dzieci! Po wielu miesiącach ciężkiej pracy nastał wreszcie zasłużony czas odpoczynku. Mijający rok szkolny był niezwykle wymagający. Za nami trudy codziennej nauki, godziny spędzone na trudnych rozmowach i rozwiązywaniu konfliktów. Do tego mierzyliśmy się z nauką zdalną i zwyczajnie tęskniliśmy za normalnością. Każdy z nas miał chwile zwątpienia. Ale dziś muszę przyznać, że jestem z was dumna/dumny! Dziś wiem, że żadne wyzwanie nie okazało się dla was zbyt trudne. Zawsze wierzyliście w swoje możliwości, byliście wytrwali i niezłomni. Jestem szczęśliwa/szczęśliwy, że...

Praca 6-latka przedstawia cztery postacie. Wyglądają one tak, jakby zwisały na grubych sznurach… Na szczęście tym razem wiele wskazuje na to, że w tej rodzinie nie dzieje się nic złego. Całą sytuację opisał „New York Post”, powołując się na wpis ojca na portalu społecznościowym. Dzieci miały narysować rodzinę Kiedy nauczycielka poprosiła dzieci, by narysowały rodzinę, jeden chłopiec wykonał polecenie w sposób, który ją zaniepokoił. Jeszcze tego samego dnia wysłała do rodziców wiadomość z prośbą o spotkanie. Kiedy rodzice zapytali syna, o co chodzi, miał odpowiedzieć, że: „Nie spodobał się jej mój rysunek”. Okazało się, że to… rysunek z wakacji Kiedy nauczycielka pokazała rysunek rodzicom i zapytała, czy mogą jej wyjaśnić, co przedstawia, wyjaśnili: „To nasze rodzinne wakacje. Nurkowanie u wybrzeży Bahamów”. Wielu internautów, którzy skomentowali wpis ojca na Facebooku, uważa, że nauczycielka przereagowała. „Kiedyś szef szkolnictwa w Nowym Jorku opowiadał, jak został wezwany do szkoły, bo jego dziecko narysowało kilka rysunków czarną kredką. Dziecko wyjaśniło, że sięgało po czarną kredkę, ponieważ tylko ona była odpowiednio zatemperowana”. Brawa dla czujnych nauczycieli! W kontekście dramatu, który przeżył skatowany Kamil z Częstochowy, prawdopodobnie spora część polskich internautów zrozumie reakcję nauczycielki 6-latka. Szkoła Kamila z Częstochowy, publikując hołd dla zmarłego ucznia, wyłączyła możliwość komentowania wpisu. Powodem było prawdopodobnie oburzenie ludzi na to, że nauczyciele Kamila nie dostrzegli żadnych oznak tego, że chłopiec wychowuje się w patologicznej rodzinie. Że jest dręczony przez ojczyma, że nie może liczyć na matkę, że się boi… Jedno jest pewne: w obliczu ryzyka, że dziecku dzieje się krzywda, lepiej dmuchać na zimne niż przeoczyć dziecięcy dramat....

Jak każda mała dziewczynka chciałam być księżniczką. Z wiekiem rozszerzały się moje horyzonty, i kolejno chciałam być: sprzedawczynią w cukierni, krawcową, lekarzem, kapitanem okrętu, policjantką. Pomysły na przyszłe życie zawodowe czerpałam z lektur i filmów, co sprawiało, że średnio raz na sezon zmieniały się one diametralnie. Wybierając kierunek studiów, nadal nie wiedziałam, jaki zawód chcę w przyszłości wykonywać. Wiedziałam natomiast, czego na pewno w życiu robić nie zamierzam. Nigdy, przenigdy nie zostanę nauczycielem. Byłam córką pary nauczycieli. Na dokładkę jedynaczką, więc sama musiałam się zmagać z tym obciążaniem. Zdołałam poznać wszelkie minusy tej pracy, a wiele z nich odczułam na własnej skórze, gdyż rodziciele więcej czasu poświęcali problemom swoich wychowanków niż moim. Szewc bez butów? Dokładnie. Nawet te budzące zazdrość dwa miesiące wakacji w moich oczach zaletą nie były, gdyż rodzice, aby podreperować domowy budżet, brali wychowawstwo na półkoloniach, koloniach, obozach, i znowu nie mieli dla mnie czasu. Całe ich zainteresowanie moją osobą sprowadzało się do domowej odmiany wywiadówki. – Odrobiłaś lekcje? Zjadłaś obiad? – pytali i obrzucali mnie zdziwionym spojrzeniem, jakby zaskakiwał ich fakt, że zostałam im „po lekcjach”. Na ogół, zanim zdążyłam odpowiedzieć, zagłębiali się w sprawdzanie klasówek czy przygotowania do kolejnych lekcji. Na dodatek braku rodzicielskiej uwagi nie rekompensowały mi drogie prezenty, którymi mogły pochwalić się dzieci lekarzy czy prawników. Pensje w zawodzie nauczycielskim nigdy olśniewające nie były. Obyś cudze dzieci uczył… Po maturze zdecydowałam się więc studiować prawo. Niestety, nie dostałam się. – I co teraz, córeczko? – pytała stroskana mama. O, wreszcie się zainteresowała. Gdy jej bezproblemowa jedynaczka wreszcie napotkała przeszkodę...