Ale od początku. Zaczęliśmy od łóżeczka w naszej sypialni. Przez pierwsze trzy miesiące życia Marysi to rozwiązanie się sprawdzało. Potem córeczka zaczęła budzić się częściej w ciągu nocy, więc ustaliliśmy z mężem, że skoro on pracuje, to niech się wysypia. On został w sypialni, a ja i mała „przeprowadziłyśmy się” do jej pokoju. Trening samotności, czyli: niech się wypłacze? W wolnych chwilach sporo czytałam i rozmawiałam z innymi matkami. Najbardziej nie rozumiałam, jak można zostawić płaczące niemowlę, żeby „się wypłakało”. A tak radziły poradniki i wiele koleżanek… To „niech się wypłacze” i „nie daj sobą manipulować dziecku” zupełnie nie pasowały mi do bezbronnego niemowlęcia… Uznałam, że na taki trening samotności jest stanowczo za wcześnie. Marysia zasypiała różnie – czasem po prostu leżąc obok, czasem potrzebowała pokołysania. Zanim jeszcze skończyła pół roczku, zaczęłam jej czytać. To żelazny punkt naszego przedsennego rytuału. Przestałam karmić ją piersią, kiedy miała niespełna rok. Jak? Musiałam iść do szpitala na trzy dni, a kiedy wróciłam – malutka odmawiała piersi. Bardzo to przeżyłam, bo chciałam karmić ją naturalnie jak najdłużej (pewnie swoje zrobiły też hormony). Okazało się jednak, że wtedy Mała zaczęła przesypiać całe noce. Teoretycznie to był „idealny” moment na to, by zostawiać ją na noc samą. Ale instynktownie czułam, że moja obecność jest córeczce potrzebna. W jakim wieku dziecko powinno spać samo? Kiedy córka skończyła roczek, wszyscy wokół uznali, że to data graniczna spania z mamą. Zdaniem męża, teściowej, koleżanek – dokładnie 2 kwietnia 2018 roku (dzień jej pierwszych urodzinach) powinnam kategorycznie się z tym pogodzić. Tak się jednak nie stało i temat przysechł. Wrócił jak...

Czy tylko ja kładę dzieci do łóżek w ubraniach na następny dzień? Nie sądzę, przecież to świetny patent! Podpowiedziała mi to koleżanka, ale kiedy ja poradziłam tak robić znajomym w pracy, to mnie wyśmiały. Nie rozumiem, po co sobie utrudniać życie? Do łóżka w szkolnym mundurku To niby takie proste, ale wcześniej na to nie wpadłam. Od tygodnia moje dzieci kładą się spać wieczorem w bluzkach i spodenkach do szkoły. Zakładają też bieliznę. Są umyci, pachnący, wkładają czyściutkie ubrania, więc nie mamy problemu z higieną. A rano są gotowi od razu po wstaniu! Jak usłyszałam, ze tak można, to mi się zapaliła jakaś lampka w głowie. Do tej pory poranki były u nas koszmarne, wlokło się to wszystko, dzieci nie chciały się ubierać, a przecież jeszcze trzeba zjeść, spakować się i dojechać. Regularnie spóźnialiśmy się na lekcje, a jeszcze ile nerwów nas to kosztowało. Wiem, uczymy dzieci w domu rutyny i obowiązków, ale jeśli można sobie coś ułatwić, to czemu nie? Za to znajome w pracy patrzyły na mnie z niedowierzaniem, gdy im o tym powiedziałam. No nie rozumiem, mi się dzieci w nocy nie pocą, ubranka mają luźne, wygodne, z dobrych materiałów, dbam o to. Więc w czym problem? Droga Redakcjo, czy to rzeczywiście coś złego? A może więcej mam robi tak jak ja?  Martyna Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: To niekorzystnie wpływa na sen dziecka! Robi tak większość rodziców... "Dzieci chciały psa, ale się nim nie zajmują. Pies zniszczył kanapę, pogryzł meble, mam dość" "Łóżko służy mi tylko do spania, a mąż się wścieka i straszy rozwodem"

Mąż twierdzi, że za bardzo rozczulam się nad naszym dzieckiem i robię z Tomaszka maminsynka. A ja tylko chcę go chronić przed nadmiarem złych emocji. Czy to coś złego...? Wydawało mi się, że ledwo zasnęłam, kiedy z pokoju mojego sześcioletniego synka rozległ się krzyk: – Mamooo, misia nie ma! Daj mi misia! Poderwałam się jak oparzona. Mąż zdążył mnie jednak złapać za rękę. – Zostaw! – warknął nieprzyjemnym tonem. – To ty mnie zostaw – odparowałam. Wyrwałam mu się i poszłam do Tomaszka Siedział w pościeli, taki dziwnie malutki na swoim tapczaniku i patrzył przed siebie rozszerzonymi ze strachu oczami. Jego miś, nocny strażnik spokojnego snu, leżał przy łóżku na dywaniku. Jak zwykle spadł, bo trudno było temu zapobiec, kiedy mój synek w nocy wiercił się, jak to dziecko. A kiedy tylko wybudzał się ze snu i zauważył, że jego pluszowego przyjaciela przy nim nie ma, natychmiast krzyczał. Zdarzało się, że jednej nocy nie budził mnie wcale, ale bywało, że po kilka razy. Oczywiście, wtedy także budził ojca. A ten był wściekły! – Robisz z niego maminsynka! – mówił. Paweł usiłował zawsze zatrzymać mnie w łóżku, ale się nie dawałam. Mimo wyrzutów męża, że Tomek jest przecież już duży, zawsze biegłam utulić mojego chłopca. Uważam, że jestem mu to winna. Dlatego, że nie potrafiłam postawić się mężowi wtedy, kiedy powinnam. Rok temu zmarł ojciec Pawła, po długiej i ciężkiej chorobie Rak prostaty przez trzy lata wyniszczał jego organizm. Przez ostatnie miesiące, kiedy już było bardzo źle, dziadek tylko leżał i codziennie dostawał morfinę. Nie wiedział zupełnie, co się wokół niego dzieje. Wtedy zadecydowaliśmy, że mały nie musi widzieć go w takim stanie. I to była dobra decyzja, podjęta wspólnie, przeze mnie i męża. Zupełnie więc nie pojmuję, co się stało, że podczas pogrzebu Paweł uparł...