Trzy tygodnie przed planowanym terminem porodu , który przypadał na 20 września 2014 r., byłam umówiona z moją ginekolog na kolejne badanie. Powiedziała, że urodzę po terminie i kazała przyjść 22 września. Nie wierzyłam jej, bo brzuch był bardzo nisko. Ale rzeczywiście miała rację. Minął 20 września, dwa dni później stawiłam się na wizycie, tak jak prosiła. Denerwowałam się, po głowie chodziły mi czarne myśli.  Lekarka zrobiła mi USG i KTG. Żadnych skurczy. Jednak na badaniu USG wyszło, że jest za mało wód płodowych, więc muszę iść do szpitala. Przestraszyłam się, po wyjściu z gabinetu popłakałam się. Wróciłam do domu, spakowałam torbę do szpitala i pojechałam.  W szpitalu Pielęgniarka po załatwieniu wszystkich formalności zaprowadziła mnie na oddział ginekologiczno-położniczy . Pierwszej nocy nie mogłam spać. Rano na obchodzie poinformowano mnie, że dadzą mi kroplówkę z oksytocyną, aby wywołać poród.  Minęło kilka godzin, a nikt mi oksytocyny nie podał . Zapytałam o to pielęgniarkę, powiedziała, że w mojej karcie nic takiego nie zapisano. Pomyślałam, że może jutro dostanę. Późnym wieczorem poczułam delikatne skurcze , powiedziałam o tym położnym. Kazały mi się położyć i odpocząć, a gdyby coś się niepokojącego działo, mam je wzywać.  Następnego dnia na badaniach okazało się, że wód płodowych jest jeszcze mniej. Lekarz powiedział, że jeśli nie urodzę dzisiaj, to jutro na pewno wywołają poród .  Porodówka Po południu znowu miałam skurcze , wstałam z łóżka i po kilku krokach odeszły mi wody płodowe. Pielęgniarka zabrała mnie na porodówkę. Czułam ogromny ból. Zdaniem położnej poród przebiega prawidłowo. Po kilku godzinach rozwarcie nadal miałam na 4 cm, ale byłam podpięta do KTG - serce dziecka biło prawidłowo.  O 20.00 przyszedł lekarz i powiedział, że jeśli za godzinę rozwarcie...

31 października  Rano zaczął mnie pobolewać brzuch, ale nie przejęłam się tym za bardzo. Wieczorem miałam wyznaczoną wizytę u lekarza prowadzącego moją ciążę, wspomniałam mu o brzuchu. Zbadał mnie, wysłał do szpitala na KTG i kazał wrócić z wynikiem badania. Okazało się, że mam skurcze , więc zalecił, abym pojechała do szpitala. Niestety lekarz dyżurujący w szpitalu i położna uznali, że niepotrzebnie przyjeżdżałam, że skurcze są jeszcze bardzo rzadkie i pewnie urodzę dopiero za kilka dni . Wkurzyłam się, powiedziałam, że nie przyjechałam tu dla przyjemności tylko dlatego, że kazał mi lekarz. W końcu postanowili mnie przyjąć do szpitala, ale mężowi kazali wracać do domu .  Na szpitalnym łóżku wytrzymałam tylko 20 minut, aby łatwiej znieść ból towarzyszący skurczom, postanowiłam pochodzić po korytarzu. Położna co półtorej godziny robiła mi KTG i sprawdzała rozwarcie . Z upływem czasu skurcze były coraz częstsze i coraz boleśniejsze.  1 listopada Nad ranem, około 5.00 miałam już 7 centymetrów rozwarcia , więc położna z położnictwa kazał mi spakować rzeczy i zabrała mnie na salę obserwacji. W między czasie zadzwoniłam po męża , odebrał natychmiast, jakby czekał w telefonem w ręce na wiadomość ode mnie.  W szpitalu pojawił się bardzo szybko. Tak bardzo się ucieszyłam, gdy go zobaczyłam. Od razu go przytuliłam; był taki zestresowany, drżały mu ręce.  Na porannym obchodzie zbadał mnie ordynator i polecił położnej, by założyła tensy. Wiedzieliśmy, co to jest, bo słyszeliśmy o tym w szkole rodzenia. Jednak okazało się, że baterie są rozładowane, a nie mają zapasowych. Położna zapytała męża, czy mógłby pojechać do sklepu, by je kupić. Był zaskoczony, ale i rozbawiony tą propozycją. Jego mina była bezcenna.  Pojechał. Zjeździł pół miasta, szukając otwartego w święta sklepu. Na wszelki wypadek...

Niechciani sąsiedzi Wracaj! Słyszysz, ty, mały gnoju ! Wróć, mówię ci! – ciszę popołudnia rozdarł męski, podpity głos. Wyjrzałam dyskretnie przez firankę. Z klatki wybiegł dziesięcioletni chłopiec i rzucił się przed siebie. A przez okno na parterze wydzierał się za nim jakiś facet . – Ja ci pokażę gówniarzu, jak tylko wrócisz! – krzyczał mężczyzna. – Jezu, co się tu dzieje – powiedziałam do męża. – Gdzie my kupiliśmy to mieszkanie? – Może to jednorazowy incydent – odezwał się mąż zza gazety. – Pewnie mały coś zbroił i bał się kary. Niestety, tak nie było. Wrzaski i awantury zdarzały się codziennie u sąsiadów z parteru. A tak cieszyliśmy się z tego mieszkania. Wydawało mi się, że to będzie ciche osiedle. I chyba tak było, z wyjątkiem sąsiada z dołu. Widywałam go codziennie pijanego, jak zataczając się, szedł do domu. A potem z mieszkania dochodziły krzyki i płacz chłopca. Czasami widziałam, jak mały siedział i patrzył smutno przed siebie albo nosił puste butelki. Pewnie sprzedać, do sklepu. Czasami ojciec chłopca spraszał do siebie swoich kolesi i wtedy urządzali nocne libacje . Kilka razy interweniowała nawet policja. Gdy któregoś wieczora wracałam z pracy, zobaczyłam chłopca siedzącego na klatce schodowej. Rękami zakrywał twarz, a przez paluszki ciekły mu łzy. – Hej – powiedziałam cicho, kucając przy nim. Chłopczyk wyprostował się gwałtownie. Spojrzał na mnie dużymi brązowymi oczami, w których pojawiło się zdziwienie, przestrach, a przede wszystkim dużo bólu. To nie były oczy małego dziecka. To było spojrzenie skrzywdzonego człowieka. Krzywdy, której się nie zapomina, krzywdy, która zostaje do końca życia i nie pozwala zaufać do końca tak naprawdę już nikomu. – Mogę ci jakoś pomóc? – spytałam. – Nie – usłyszałam. – Zapomniałem kluczy, a taty jeszcze nie ma. Spojrzałam na zegarek. Było...