Kiedy małżeństwo zorientowało się, że płonie rozkładana kanapa, na której śpią – była godzina 6 rano. Ugasili pożar wodą, ale na miejsce wezwali straż pożarną i policję. Na szczęście szybko się zorientowali Trudno wyobrazić sobie, do czego mogłoby dojść, gdyby małżeństwo w porę nie zorientowało się, że płonie ich łóżko. 28-letni mężczyzna ma jedynie lekko ranną rękę, jego 27-letniej żonie nic się nie stało. Ogień nie zdążył też rozprzestrzenić na salon, w którym stała kanapa. Przyznał, że zrobił to specjalnie Policjanci, którzy zjawili się na miejscu zajścia, przeprowadzili śledztwo, z którego wynikło, że sprawcą podpalenia był 8-letni syn pary. „8-latek powiedział rodzeństwu, a także policji, że celowo podpalił materac na rozkładanej sofie w salonie mieszkania. Dziecko zostało wówczas umieszczone przez policję pod odpowiednią opieką lekarską. Zawiadomiony i zaangażowany został także Urząd ds. Młodzieży”. Źródło: rtl.de Zobacz także: Pożar w Dębnie: piłkarz bohatersko uratował dwoje dzieci, trafił do szpitala Strażacy z Suwał uratowali dziecko, które przestało oddychać Wypadek w żłobku: niemowlę poparzyło się wybielaczem, a personel nie wezwał pogotowia

Z żoną rozstałem się siedem lat temu. Po dziewięciu latach małżeństwa Mariola uznała, że nic nas już nie łączy i odmówiła prób ratowania związku. Nie chciała nawet separacji. Żadnych okresów przejściowych i czasu do namysłu. Przyznam, że choć byłem zdruzgotany, to niezaskoczony takim obrotem sprawy. Od jakiegoś czasu czułem, że coraz bardziej oddalamy się od siebie. Pasję do gór i romantyczną miłość wymieniliśmy na kredyt mieszkaniowy, dziecko i obowiązki. Ja marzyłem o licznej rodzinie, żona wolała się rozwijać, zarzucając mi, że przy tak niskich zarobkach mam problem z utrzymaniem i jednego dziecka. Nie zgadzałem się z nią, ale zdawałem sobie sprawę z tego, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Mariola zawsze miała oczekiwania finansowe, którym trudno było sprostać.   Rozwód dostaliśmy niemal od ręki i równie sprawnie podzieliliśmy prawa opieki nad synkiem oraz majątek. Zostawiłem żonie mieszkanie i wychowanie Łukaszka, uznając, że na tym etapie rozwoju mama jest mu bardziej potrzebna od ojca. I to był mój błąd. Każdego dnia żałuję, że na pytanie sędziego czy chciałbym, aby syn został ze mną, odpowiedziałem przecząco. Dostałem szansę, jaką rzadko otrzymuje się w polskich sądach, i niestety ją zmarnowałem. Nie myślałem jednak, że kiedykolwiek będę miał z tego powodu kłopoty. Początkowo nic nie zapowiadało kryzysu Właściwie nasze życie zmieniło się jedynie o tyle, że nie przebywałem na co dzień w domu i nie musiałem spełniać zachcianek żony. Poza tym robiłem wszystko, co do mnie należało: woziłem Łukaszka do szkoły, na zajęcia pozalekcyjne, do dziadków i lekarza, jeśli zaszła taka potrzeba. Co dwa tygodnie zabierałem go do siebie, czyli do mojej skromnie urządzonej kawalerki, i spędzałem z nim tyle czasu, ile tego potrzebował.    Oprócz wpłacanych regularnie alimentów kupowałem mu ubrania, smakołyki...

Nie urodzę dziecka. Takiego wyroku ze strony własnego organizmu nigdy bym się nie spodziewała. Moja mama miała pięcioro rodzeństwa, nas było czworo, a moja siostra już urodziła dwójkę i była w trzeciej ciąży. Więc czemu ze mną miałoby być inaczej?  Tymczasem wyniki nie pozostawiały złudzeń. Nie było szans, bym urodziła własne dziecko.  Całymi nocami płakałam z bólu, który niszczył mi duszę. Bez końca przeklinałam swoje ciało, które okazało się bezużyteczne, jałowe, ze skazą. Miałam dobrą pracę, wybudowaliśmy domek pod miastem, chcieliśmy, by zamieszkały w nim dzieci… I nic z tego. Przeze mnie! Mogliśmy próbować z in vitro, ale lekarz i tu nie dawał większych nadziei. Szprycowanie się hormonami, leżenie w szpitalu przez całą ciążę dla efektu, którego może nie być… Ja może bym się zdecydowała, ale mój mąż stanowczo zaprotestował.  – Są inne sposoby, by wychowywać dzieci, niż rosyjska ruletka z twoim zdrowiem. Na to się nigdy nie zgodzę.  Płakałam więc dalej, cierpiałam, nienawidząc samej siebie, tymczasem brzuch Karoliny rósł i niebawem powitała na świecie drugą córeczkę. To takie niesprawiedliwe – myślałam, patrząc, jak karmi maleństwo piersią, a obok siedzą niespełna trzyletni Antoś i czteroletnia Hania.  Ona ma trójkę, a ja nawet jednego nie mogę urodzić! Nigdy nie doświadczę, co to znaczy nosić w sobie życie, karmić dziecko piersią, patrzeć, jak rośnie, śpi…  Los nie rozdawał po równo. Ja cierpiałam, czując się oszukana, ograbiona ze szczęścia, a moja siostra miała go aż nadto.  Tyle że Karolina wcale nie była tak szczęśliwa, tak jak sądziłam. Szwagier wyprowadził się z domu. Stwierdził, że zmęczyło go utrzymywanie trójki dzieci i niepracującej żony, która albo jest w ciąży, albo na macierzyńskim. Znudziło mu się takie życie, więc chce je sobie ułożyć...