Tu muszę napisać, że Antek jest bardzo podobny do mnie. Nie tylko jeśli chodzi o wygląd, ale i charakter. Z tym że ja nie chodziłem do przedszkola. Za to od zerówki do 8 klasy miałem w szkole mocno pod górkę. Byłem bity i poniżany przez inne dzieci. Nauczyciele mną gardzili. Byli pewni, że powinienem uczyć się w szkole specjalnej. Dlatego też wysyłano mnie do psychologów, psychiatrów. Test na inteligencję wykazał, że jestem ponad przeciętnie inteligentny. Tylko dlatego zostałem w zwykłej szkole.
Podczas diagnozy Antka przyszło mi do głowy, że być może jako dziecko cierpiałem z powodu zespołu Aspergera, tylko wtedy się tego nie stwierdzało. I że Antoś też cierpi przez to, ale dzięki diagnozie będzie mu łatwiej. Nam i jego nauczycielom też…
Tylko że diagnoza w poradni nie wykazała u syna żadnych zaburzeń.
Do dziś pamiętam minę wychowawczyni w przedszkolu. Ona była pewna zupełnie innego wyniku!
W dokumentach z poradni zalecono, byśmy zachęcali Antka do kontaktu wzrokowego i zapisali go na trening umiejętności społecznych.
TUS pomógł. Trochę. Antek nie znosi przebywać w dużej grupie dzieci. Nie chce chodzić na urodziny. Podczas spotkań z naszymi znajomymi, którzy mają dzieci, wszystko jest w porządku, dopóki dzieci jest nie więcej niż troje (razem z Antkiem). W jego klasie jest 26 dzieci, więc niemal od razu zaczęły się problemy.
Syn nie chciał chodzić do szkoły. Niemal codziennie z płaczem opowiadał, że koledzy zabierają mu klocki lub kredki. Że go biją. I że jak mówi o tym pani, to oni udają niewiniątka. Gdy to słyszałem, wychodziłem do łazienki, bo łzy same cisnęły mi się do oczu. Tak samo zaczynał się mój koszmar w zerówce… W starszych klasach były wybite zęby, obita twarz, skopane plecy. Ponieważ nie chciałem pocałować buta mojego dręczyciela. Albo nie chciałem dać mu pieniędzy. Zaciskałem zęby i nigdy się nie ugiąłem. Ale na myśl, że moje dziecko będzie przeżywać ten sam koszmar – myślałem, że oszaleję. Dotarło do mnie, że i tak miałem szczęście, bo w czasach mojej podstawówki nikt nie miał telefonów, by nagrywać moje upokorzenia… I że w liceum odetchnąłem, zacząłem zupełnie nowe życie.
Żona spotkała się z wychowawczynią. Nauczycielka powiedziała, że Antoś ma bardzo bogaty świat wewnętrzny, że faktycznie jest trochę z boku, ale nie zauważyła, by dzieci były wobec niego agresywne. Ona oraz druga nauczycielka pracująca z klasą syna wydawały się być wyjątkowo kompetentnymi pedagogami. Ale przecież dalej martwiliśmy się o syna.
We wrześniu dzieci niemal codziennie szły na szkolny plac zabaw. Rodzice odbierali je już stamtąd. Pewnego dnia celowo przyszedłem wcześniej. Chciałem zobaczyć, jak się zachowuje grupa Antka. Wobec niego i w ogóle. I zobaczyłem.
Dłuższą chwilę przyglądałem się z ukrycia, co się dzieje. Przeżyłem szok, bo spodziewałem się jakiejś jatki, a maluchy bawiły się bardzo fajnie. Chłopcy faktycznie trochę się przepychali, ale przyjaźnie. Udało im się nawet wciągnąć Antka do zabawy.
Na drugi dzień też przyszedłem wcześniej. Nie zobaczyłem nic niepokojącego. Antek siedział z boku, a jeden chłopiec podbiegł do niego i klepnął go delikatnie w plecy, krzycząc „Berek!”. A syn w drodze powrotnej opowiadał, że chwilę przedtem jego „wróg” uderzył go w plecy… Już wiedziałem, że Antoś jest przewrażliwiony, traktuje wszystkich jak wrogów, jest przekonany, że chcą go zniszczyć.
Minęły 2 miesiące i jest coraz lepiej. Bywają ciężkie dni, wtedy nie mogę nie współczuć Antkowi, mimo wszystko. Wiem, że jest bezpieczny, ale wiem, że on nie zawsze tak to czuje. Współczuję też sobie, jako ojcu, że przekazałem synowi jakieś dziwne przekonanie, że inni są moimi wrogami. I że wciąż nie wiem, jak mu pomóc, tak jak nikt nie wiedział, jak pomóc mnie.
Nie daruję sobie, jeśli okaże się, że przewrażliwienie mojego syna skończy się tym, że dzieci naprawdę zaczną go nie lubić, gnębić, wyśmiewać…
Robert
Zobacz też:
Martynka od zawsze jest taką przylepą, zawsze z mamą i tatą, uwielbia się przytulać, nie lubi być sama. To nic niezwykłego, że śpimy we trojkę. Tak przynajmniej do tej pory myślałam... Spaczymy jej charakter? To miała być rutynowa rozmowa z psychologiem szkolnym, bo Martynka jest troszkę wycofana w kontaktach z dziećmi. Niczego złego się nie spodziewałam, każde dziecko z czymś tam się zmaga i potrzebuje czasu. Tym bardziej gdy zaczęło szkołę. Ale reakcja pani psycholog kompletnie zbiła mnie z tropu. Czy my naprawdę robimy córce taką krzywdę? Myślałam, że gdy zapytała o wspólne spanie, to zaraz zasugeruje, że córeczka jest za bardzo do nas przywiązana. Ale nie, rozmowa zeszła na całkiem inne tory! Dowiedzieliśmy się z mężem, że dziewczynka w tym wieku nie powinna absolutnie dzielić łóżka z rodzicami. Dlaczego? Otóż w przyszłości taka dziewczynka może chcieć rywalizować z innymi kobietami, rozbijać im związki, odbijać partnerów. Może mieć problemy ze stworzeniem zdrowej relacji z mężczyzną. W dodatku nasze rodzinne relacje też są zagrożone. Córka może za bardzo przywiązać się do ojca, a mnie traktować z góry i czuć się lepszą ode mnie. Oczywiście to ma wyjść dopiero później, jak będzie nastolatką. Szczerze to do tej pory jestem w szoku. Choć brzmi to momentami absurdalnie, to jednak zaczęłam się nad tym wszystkim poważnie zastanawiać. Może coś w tym jest? Może ona jest już za duża? W końcu to nie jest już takie malutkie dziecko... Może wyrządzamy jej krzywdę, traktując ją wciąż jak dzidziusia? Izabela Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Jak wyrzucić 5-latka z małżeńskiego łóżka? Syn przychodzi do nas co noc, mam już...
Z K. jest problem od pierwszej klasy. Chłopak ma ewidentne deficyty, nie wiem, na czym one polegają, ale to zadanie dla rodziców, żeby się tego dowiedzieć. Zwodzą nas, pozostałych rodziców z klasy, już od roku. Podobno mają się zapisać do poradni i dużo rozmawiają z synem. Tylko co z tego, jeśli efektów nie widać?! K. niemal codziennie nakręca nową aferę! Kuksańce i bójki na porządku dziennym K. wydaje się z pozoru miłym i uroczym chłopcem. Wygadany, zawsze powie 'dzień dobry', uśmiecha się. Ale w szkole wstępuje w niego jakiś demon. Dzieci z początku nie zwracały uwagi na jego zaczepki, no ale jak jeden z drugim dostali po kuksańcu prosto w brzuch i to bez powodu, zaczęły się draki. Proszenie i spokojne rozmowy nie pomogły. Problem był omawiany wielokrotnie na zebraniach, ustalaliśmy różne strategie, z myślą o K. – żeby mu pomóc zżyć się z grupą. Wszyscy obchodzili się z nim jak z jajkiem, bo to taki wrażliwy chłopiec. A on sobie poczynał coraz śmielej. Najpierw były 'tylko' kuksańce i wulgarne zaczepki, potem straszenie nożyczkami, wreszcie popchnięcie ze schodów i groźny upadek innego chłopca. Na szczęście to nie był mój Tomek, bo nie wiem, co bym zrobiła. Rodzice się wściekli, no bo ile można to znosić? Napisaliśmy do dyrekcji. I nic, 'rozmowy trwają'. Zastanawiamy się nad zgłoszeniem rodziny do MOPSU i na policję. Nie ma się co cackać. Ten dzieciak jest niebezpieczny, a ma dopiero 9 lat. Ale póki co trzeba sobie jakoś radzić. Mój mąż już dawno uczył Tomka, że ma oddawać. Nie pomogło. Więc wzięłam sprawy w swoje ręce. Poczekałam sobie na K. po szkole. Wiem, gdzie mieszka, wraca sam. Złapałam go za fraki i porządnie nastraszyłam. Dorosła kobieta straszy dziecko. Wiem, że to chore, ale cała ta sytuacja jest chora. Grunt, że chyba się udało, chłopak miał strach w oczach. Teraz mój Tomuś mówi, że K. się trochę...
Moja mama jest spokojną, ciepłą osobą. Myślałam, że po narodzinach Jagódki trochę się ogarnie, zadba o siebie i najbliższych, zrozumie swoje błędy. Bardzo ją kocham i szanuję, dlatego serce mi pęka, że muszę odciąć ją od córeczki. A może przesadzam? Mama ma swoje dziwactwa, odkąd tata odszedł, mieszka z kotami i papugą. Zbiera starocie i godzinami ogląda głupoty w telewizji. Ale to wszystko bez znaczenia. Najgorsze jest to, że moja mama pali jak smok. Pali od zawsze. Wszystkie moje wspomnienia z dzieciństwa przesiąknięte są dymem. Nie znosiłam się do niej przytulać, chociaż tak bardzo mi tego brakowało. Ten smród był wszędzie, na jej ubraniach, włosach, w oddechu. Tak, wiem, przeżyłam, nie mam raka, sama nie palę. Mam wstręt. Ale odkąd jestem mamą, chcę chronić córeczkę. Czy to źle, że zakazałam mamie palić przy wnuczce, nawet na balkonie? Ale ona się nie umie powstrzymać. Przychodziła do nas taka śmierdząca, aż mnie mdliło. Jagódka zawsze strasznie płakała. Wystarczyło, że ostatnio wyszłam do kuchni, to potem przyłapałam ją na balkonie, oczywiście z papierosem. Pali przy mojej córce, a potem chce ją brać na ręce. Nie ma na to mojej zgody. Postawiłam jej twarde warunki: może przychodzić, ale czysta, umyta, w świeżym ubraniu i bez papierosów. Od tamtej pory milczy. I nawet mnie to cieszy, bo nie pozwolę truć córeczki. Z drugiej strony serce boli. Mama pewnie zamknęła się w domu i cierpi w samotności. No ale czy nie mogłaby zawalczyć z nałogiem z miłości do wnuczki? Dorosła osoba, a nie rozumie, że szkodzi dziecku? Czy ja przesadzam? Renata Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Zosia wyjawiła w szkole nasz domowy sekret. Dzieci ją...
