Droga Redakcjo! Zacznę od tego, że jesteśmy całą rodziną bardzo wierzący, mieszkamy razem w jednym domu na wsi, moi teściowie są dla mnie jak rodzice, bo własnych już nie mam. Zawsze liczę się z ich zdaniem. Niedawno urodziłam pierwszego synka i nad imieniem dumaliśmy całą gromadą. Czy źle zrobiłam, że posłuchałam starszych? Teraz myślę, że przecież u nas w wiosce to nie przejdzie! Nie chcę, żeby syn był takim oryginałem! Bardzo nam wszystkim zależało, żeby synek dostał imię wyjątkowe i tak jakoś od początku było wiadomo, że to musi być imię biblijne. To dla nas ważne, żeby nie było przypadkowe, tylko coś znaczyło i było związane z naszą wiarą. Teściowie nalegali i w końcu z mężem się zgodziliśmy. Synek dostał imię Noe. Tylko teraz tak myślę, czy nie przesadziliśmy? Żeby nie było, imię bardzo mi się podoba, no i jest o niebo lepsze niż te, które mama i tata proponowali wcześniej: Emanuel, Kleofas, Ariel... No cóż. Tych bym się wstydziła. Ale czy synek nie będzie wyśmiewany za takie imię? Takich rzeczy u nas na wsi nikt wcześniej nie widział i nie słyszał. Tutaj ludzie lubią plotkować i wytykać palcami. Zaraz zacznie się gadanie. Teściowie chcieli dobrze, chcieli czegoś wyjątkowego dla pierwszego wnuczka, ale przecież jest wiele normalnych, takich zwyczajnych imion z Biblii, np. Rafał, Jan albo nawet zwykły Piotr. Takich, żeby ładnie brzmiały, ale żeby dziecko nie było odmieńcem. Czasami sobie myślę, że mi na mózg padło, żeby się na to wszystko godzić. Co robić? Nie wiem, czy tego wszystkiego nie odkręcić. Teściowie trochę ponarzekają, ale w końcu zrozumieją, to zgodni ludzie. A mąż i tak zrobi to, co mu powiem ja albo rodzice. Synek ma 5 miesięcy, słyszałam, że jeszcze da się zmienić imię. Justyna Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy...

Kosztowało mnie to mnóstwo nerwów i awanturę z mężem, ale uważam, że dobrze obroniłam moją córeczkę przed fiksacjami tej kobiety. Nie będę jej nawet nazywać teściową, bo na to nie zasługuje. Teściowa nie będzie mi psuć dziecka Droga Redakcjo, my z mężem nie jesteśmy zbyt wierzący, więc wcale nie zależało nam na religijnej uroczystości. Ale że Lilianka bardzo przeżywała ten dzień, suknię, kwiaty, tort, to postanowiliśmy zorganizować dla niej wystawne przyjęcie komunijne w gronie rodziny. Było pięknie, do czasu. Teściowa Teresa od zawsze uważała, że musi nasze dziecko wychować, bo my tacy wyzwoleni jesteśmy, że tylko zmarnujemy Liliankę. To jej jedyna wnuczka jak na razie, więc bardzo przejęła się swoją rolą. Źle, że przymykałam na to oko. Tym bardziej, że to kobieta z klapkami na oczach, zacofana i zakompleksiona. Zgodziliśmy się na tę komunię, bo przecież byłby lament w rodzinie, gdyby dziecko nie poszło jak inne koleżanki. Ale gdybym wiedziała, że teściowa będzie takie cyrki odstawiać, to bym się wypięła na ten cały interes i tyle. Zaczęło się od tego, że Lilka miała wg teściowej 'niestosowną' sukienkę, za bardzo odkryte ramiona i w ogóle za dużo koronek. 10-latka usłyszała na własnej komunii, że tak nie przystoi, bo tak się ubierają lafiryndy! Zacisnęłam zęby, nie chciałam psuć nastroju.  Ale potem to już było tylko gorzej. Kiedy Lilka dostała śliczną, złotą biżuterię od mojej siostry, teściowa wypaliła, że to chyba dla jakiejś damy, ale nie dla takiej małej siksy. Dokładnie takich słów użyła. Zagotowałam się. Miarka się przebrała, kiedy kazała mojej córce usługiwać gościom i podawać przekąski, bo to zadanie dla dziewczynek. Malutka była już bliska płaczu, nie rozumiała, dlaczego babcia tak ją traktuje. I to w taki dzień! Szczerze przyznaję, że nie wytrzymałam. Może działałam pod wpływem...

Teściowie wymyślili, że przepiszą dom w całości na nas. Przestronny, z ogrodem, w spokojnej okolicy. To oczywiste, że dom należy się nam, bo mamy przecież 4 dzieci, możliwe nawet, że pomyślimy o piątym. Rodzeństwo męża nie potrzebuje takiego lokum. Poza tym żadne z nich nie pali się do niańczenia starzejących się rodziców, ale pieniądze od nas to chętnie by wzięli. Dom powinien być nasz, bo mamy dużą rodzinę To był pomysł teściów, żeby przepisać dom na nas jeszcze za ich życia. Chcą mieć wszystko poukładane i ustalone, póki jeszcze są w pełni sił i mogą decydować. Szczerze mówiąc, do głowy by mi nie przyszło, że dom mógłby trafić do kogoś innego. Tylko my mamy dużą rodzinę. Brat męża wiecznie hula po imprezach, zmarnowałby majątek. Starsza siostra męża ma tylko jedno dziecko i już raczej więcej nie urodzi. Wyszła za bogatego biznesmana, na standard życia nie może narzekać. Po co jej domek za miastem? Problem jest tylko taki, że teściowa wymyśliła, że musimy spłacić Janka i Gabrysię. W miarę naszych możliwości i nie od razu, ale i tak po co najmniej kilkadziesiąt tysięcy na głowę. Wmurowało mnie, bo nie mamy takich pieniędzy, a przecież w dom też trzeba zainwestować. Okna powymieniać, dach połatać, strych wyremontować... To nie jest żadna luksusowa willa. To mnóstwo pracy i pieniędzy, a my żyjemy skromnie. Do tego dochodzi jeszcze opieka nad teściami. Teść choruje, teściowa też powoli słabnie. Jeszcze trochę i położą się do łóżek i kto wtedy będzie koło nich skakał? Oczywiście ja i mój mąż. A jak z nimi zamieszkamy w domu, to już w ogóle cały ten ciężar spadnie tylko na nas.  Rodzeństwo męża już teraz się wymiguje, jak trzeba coś pomóc, to na starość raczej lepiej nie będzie. Oni oboje szybko podchwycili temat i żądają, żebyśmy ich spłacili w zamian za zrzeczenie się praw do domu. Sępy i tyle....