Niestety dla mnie nie ma już odwrotu. Związałam swoje życie z Maćkiem i tutaj, w jego rodzinnym domu, założyliśmy swoje gniazdko. Kredyt, dzieci, praca... Nie rzucę przecież teraz wszystkiego. Ale może moja historia będzie ostrzeżeniem dla innych kobiet, które jeszcze mają szansę coś zmienić? Teściowa niszczy mi życie Przeprowadziłam się na wieś do domu Maćka, bo tak było po prostu taniej. Myślałam, że złapaliśmy Pana Boga za nogi, bo teściowie zaoferowali nam całe piętro. Wyremontowaliśmy to tylko trochę i dobudowaliśmy łazienkę, oczywiście wszystko na wspólny kredyt. Miało być pięknie, ale jednak nie jest. Zacznę od tego, że moja teściowa czuje się u nas jak u siebie. Niby jest u siebie, ale nasze piętro też traktuje jak swój dom. Wchodzi, kiedy chce, raz nawet wparowała, gdy byliśmy w łóżku. Dobrze, że wcześniej usłyszeliśmy jej kroki na schodach. To nie wszystko. Grzebie w naszych rzeczach, jak uzna, że pora na pranie, to wynosi do swojej pralki. Kiedyś wyrzuciła mi sukienkę, bo miała za duży dekolt i uznała, że nie będę się tak we wsi pokazywać. Wściekłam się, ale to na nic, ona śmieje mi się w twarz albo patrzy z politowaniem. Przy dzieciach pomaga, owszem, ale wszystko wie lepiej ode mnie i mówi o tym głośno. Krytykuje mnie, że córeczka za lekko ubrana albo że nie umiem gotować. Mojemu synowi powtarza, żeby słuchał taty, nigdy nie powie, że mamy też trzeba słuchać.  Ostatnio miarka się przebrała, kiedy wylała cały gar zupy, której nagotowałam specjalnie dla dzieci. Awantura była, że hej. A ona oznajmiła, że zrobiła lepszą, bo dzieci muszą jeść tłusto, rosołek na mięsie, a nie te moje wymysły z samych warzyw. Wybuchłam, wykrzyczałam, że odejdę, ale co z tego? I tak nie mam dokąd pójść. Mój maż to taki synek mamusi, słucha jej we wszystkim, uważa, że powinnam się cieszyć, że nam tak dobrze i nie...

Droga Redakcjo, zastanawiam się, czy matki nie mają prawa oderwać się na chwilę od domowego kieratu? Tak uważa mój mąż. Nawet więcej – wmawia mi, że zrobię krzywdę naszemu synkowi, jeśli wyjadę bez niego. Co to za matka, która jedzie sobie na wakacje z przyjaciółką zamiast z dzieckiem! Ale ja wiem, że on jest po prostu zazdrosny. I boi się zostać sam z małym. Mąż zabrania mi wyjechać bez dziecka Bardzo potrzebuję chwili oddechu. Dawidek ma już 4 lata, to ogarnięty chłopczyk, bardzo samodzielny, chociaż silnie ze mną związany. Próbuję go przyzwyczajać, że mama czasem musi wyjść, ale zawsze największą przeszkodą w tym jest mój mąż. Jak wychodzę do kosmetyczki, to tylko kręci głową, że jak mogę zajmować się głupotami, kiedy dziecko mnie potrzebuje. A jak wyszłam raz z koleżankami na pizzę wieczorem, to jeszcze w drzwiach stał i biadolił za mną, że co ja wyprawiam, że dziecko zostawiam... Masakra. Zawsze wpędzi mnie w takie poczucie winy, że nie mam żadnej przyjemności z czasu dla siebie. Postanowiłam, że z wyjadę z moją przyjaciółką do Łeby na tydzień w lipcu. Tak się cieszyłam na ten wypad, bo byłoby jak za dawnych czasów. Wolność, plaża, tańce do wieczora. Wreszcie bym porządnie odpoczęła. Kaśka nie ma dzieci, ale rozumie, jakie to dla mnie ważne. Tylko mój Maciek nic nie rozumie. Parsknął śmiechem, kiedy mu powiedziałam o moich planach. Naprawdę myślał, że to taki głupi żart. Potem popukał się w głowę i stwierdził, że mi na mózg padło. No bo jak to, matka wyjeżdża sama, odpoczywa, bawi się, relaksuje... Jemu to się w głowie nie mieści. Myślę, że zwyczajnie się boi zostać sam z Dawidkiem, bo przecież na co dzień to ja dziecko ogarniam, gotuję, kąpię i usypiam. Pewnie jest też zazdrosny, to do niego podobne. Myśli, że jak kobietę z domu samą wypuści, to ona od razu pójdzie w tango. Ech, mężczyźni......

Dziwię się niektórym matkom, że tak się dwoją i troją i miotły z rąk nie wypuszczają. Jak ich to nie męczy? A przy dzieciach to i tak czysto nie będzie, więc po co się tak wysilać. Zawsze wszystkim powtarzam – od brudu jeszcze nikt nie umarł.  Od brudnej podłogi dzieci będą zdrowsze Mam taką zasadę, że sprzątam wtedy, kiedy już wstyd gości przyjąć. Zwykły rozgardiasz, pełny zlew, jakieś zacieki w kuchni – to wszystko normalka i nie ma sensu sobie żył wypruwać, bo i tak lśniąco nie będzie. Na bluzce plam nie widać, to można ponosić jeszcze ze dwa dni, pralka u nas chodzi tylko w weekendy. Podłogę myję, jak już się zacznie lepić, a to zwykle trwa parę tygodni. Odkurzanie – jak mi się przypomni. O wyparzaniu garnków i talerzy nie ma mowy, jeszcze nie oszalałam. Butelek też nigdy nie wyparzałam i dzieci mam odporniejsze. Przy dzieciach nie mam zamiaru przeginać, bo z tego tylko choroby się biorą. Mam przykłady: syn szwagierki, córki koleżanek – non stop katary i inne paskudztwa. No i wszystkie dzieci to teraz alergicy, astmatycy i Bóg wie co jeszcze, bo rodzice chcą je trzymać w jakiejś sterylnej bańce. Żal mi tylko tych maluszków. Moje ostatnio chorowały może z rok temu. Chciałam zaapelować do kobiet, żeby nie przesadzały! My w wakacje taplamy się w błocie, a w zimie liżemy śnieg. I żyjemy, w dodatku zdrowo. Pozdrawiam! Marlena Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania.  Zobacz też: Alergia na pyłki brzozy Objawy alergii u dziecka Jak często kąpać dziecko? To zależy od wieku