Mój mąż stwierdził kiedyś, że narodziny córki ani o centymetr nie zmieniły mojej figury, za to diametralnie odmieniły moje usposobienie. Zupełnie jakbym podczas porodu uszkodziła sobie kanaliki łzowe. Śmiałam się razem z nim, lecz w głębi ducha przyznawałam mu rację. Od dnia, kiedy na świat przyszła Ola, płakałam bardzo często. Jakbym nie umiała inaczej wyrazić uczuć, które we mnie buzowały. Wzruszał mnie każdy uśmiech córeczki, każde spojrzenie jej wielkich, szarych oczu. Czułam łzy pod powiekami, kiedy robiła coś po raz pierwszy, próbowała złapać mój palec, wyciągała rączki do karuzelki nad łóżeczkiem albo do puchatego misia, którego dostała od moich rodziców. Tego wieczoru też tak było. Ola była już wykąpana, przebrana w kolorową piżamkę, gotowa do snu. Ale nie zamierzała jeszcze spać. Chciała ćwiczyć świeżo nabytą umiejętność – chodzenia czy raczej przemieszczania się – za pomocą wszystkiego, czego można się było złapać, a co było w zasięgu jej małych rączek. Od kilku minut przyglądałam się, jak wędrowała w moim kierunki. Wkładała w to wiele wysiłku, przytrzymywała się boku kanapy, oparcia krzesła, brzegu stołu, z którego w panice ściągnęłam obrus. Kiwała się na boki i chwiała na krótkich, tłustych nóżkach, ale wytrwale parła do przodu. Powstrzymywałam się z całej siły, żeby nie przerwać tego mozolnego marszu i nie chwycić jej w objęcia. Zrobiłam to dopiero w chwili, kiedy Ola zbliżyła się tak bardzo, że mogła złapać mnie za kolano i spojrzeć mi w oczy wzrokiem zwycięzcy. – Brawo, córeńko – wyszeptałam, dumna jak paw, zamknęłam ją w objęciach i zaniosłam w stronę łóżeczka. Co wieczór zanosiłam Olę do łóżka, nakrywałam kołderką i całowałam, a potem delikatnym ruchem robiłam na jej czółku znak krzyża, by dobry Bóg miał ją w swojej opiece. To były nasze, tylko nasze...

Niestety przeliczyłam się. Dziewczynki nie są zainteresowane braciszkiem. Kiedy proszę je, by zajęły się Stasiem, bym mogła ugotować obiad – wciąż mają coś pilniejszego do zrobienia. Zastanawiam się, dlaczego tak jest i co zrobiłam źle? Dla koleżanki z dzieciństwa to nie był przykry obowiązek Kiedy byłam mała, jeździłam na wakacje na wieś do babci. Po sąsiedzku mieszkała wielodzietna rodzina, przyjaźniłam się z Kasią, która była najstarsza. Kiedy miałyśmy po 7, a potem 8, 9, 10 i więcej lat – wiedziałam, że nie zawsze możemy się bawić. Ponieważ Kasia zajmowała się młodszym rodzeństwem. Czasem zabawę u babci w ogródku przerywał nam głos mamy Kasi: „Kaśkaaa! Do dzieckaaaa!”. Wtedy było jasne, że Kasia pędzi do domu pomagać mamie przy najmłodszym rodzeństwie. Jej mama nie pracowała, ale miała na głowie dom i razem z mężem prowadzili gospodarstwo (hodowali krowy, świnie, kury). Pamiętam, że Kasia doskonale wiedziała, jak zajmować się noworodkami i robiła to z prawdziwą radością. Dla niej nie był to przykry obowiązek, a normalna rzecz… W dużej mierze właśnie dlatego liczyłam na wsparcie ze strony własnych córek. Wciąż zastanawiam się, gdzie popełniłam błąd? Brzydzą się jego pieluszki Wiktoria i Julka wiadomość o braciszku przyjęły dobrze. Kiedy byłam w ciąży, często okazywały mi troskę i widziałam, że naprawdę się starały (np. przestały się przy mnie kłócić, przynosiły mi wodę, pytały, na co mam ochotę, kiedy jechały z tatą na zakupy). To utwierdziło mnie w przekonaniu, że są na tyle dojrzałe, że będę mogła zostawiać Stasia pod ich opieką. Że go pokołyszą, uspokoją, że Julka (starsza) może nawet nauczy się go przewijać. Niestety. Kiedy Staś pojawił się na świecie, uznały, że już nie potrzebuję ich zainteresowania. Kiedy próbowałam je zachęcić do opieki nad dzieckiem, krzywiły...

Uparłam się. Postanowiłam, że natychmiast po urlopie macierzyńskim wrócę do pracy. Prawdziwa matka Polka!   – Zwariowałaś? – zdziwił się mój mąż. – Zarabiam tyle, że wystarczy na nas troje. Jak będzie trzeba, wezmę dodatkowe zlecenia.   – Świetnie, ale czy moje ambicje się nie liczą? Nie po to kończyłam studia, żeby siedzieć w domu!   Michał jednak był nieprzejednany:   – Nie szkoda ci zostawiać naszego dziecka obcej kobiecie?   – Tylko na pół dnia. Popołudnia będę już miała dla Kazia.   Mama Michała mieszka daleko, a moja ze względu na stan zdrowia nie mogła się zająć naszym synkiem, chociaż bardzo chciała. Michał uważał, że skoro jego mama poświęciła karierę zawodową dla dzieci (wychowała ich czworo!), to ja powinnam postąpić tak samo. Ja jednak byłam tak samo uparta jak on   – Poza tym szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko! – drążyłam temat.   W końcu doszliśmy do porozumienia, że jak znajdę dobrą nianię, będę mogła wrócić do pracy.   – No i oczywiście jeśli pogodzisz jedno z drugim – sceptycznie powiedział mój mąż. – Czyli na próbę. Mierz zamiar podług sił, że tak powiem.   Przez przypadek udało nam się znaleźć wspaniałą nianię. Akurat moja koleżanka wyjeżdżała w trakcie roku całą rodziną do Norwegii i sama szukała miejsca dla swojej niani. Kazik od razu ją zaakceptował.   Postanowiłam zrobić wszystko, żeby być idealną matką i pracownikiem. Nie mogłam dać satysfakcji Michałowi, poza tym marzyłam o tym, żeby wreszcie włożyć szpilki i jakiś elegancki strój. Miałam już serdecznie dosyć dresu, innych ubrań było mi po prostu szkoda, Kazik był bowiem mistrzem w brudzeniu wszystkiego, niezależnie od tego, czy była to moja koszulka, czy jego.    Gdy po urlopie macierzyńskim wreszcie przekroczyłam próg firmy,...