Samantha Penn jest stylistką fryzur i tiktokerką. Niedawno opublikowała materiał, w którym wyjaśnia, jak włosy mogą zmieniać się w czasie ciąży. Samantha nie musi widzieć zaokrąglonego brzuszka swej klientki, by np. odradzić jej trwałą ondulację, która mogłaby zaszkodzić ciąży… Kręcone włosy w ciąży mniej się kręcą? Samantha, znając właściwości włosów swych stałych klientek, bardzo szybko potrafi zauważyć zmiany, które informują ją o ciąży kobiety. W swym materiale wyjaśnia: „Oto skąd wiem, że jesteś w ciąży: jeśli masz naturalnie kręcone włosy, ich skręt staje się wówczas luźniejszy. Zmienia się również ich grubość. A poza tym, duża ilość nowo wyrastających włosków świadczy, że w twoim ciele zachodzą ważne zmiany hormonalne”. Chłopiec czy dziewczynka? Wystarczy, że spojrzy na włosy ciężarnej… Samantha uważa też, że po stanie, w jakim są włosy kobiety w ciąży, można rozpoznać płeć dziecka. Fryzjerka trzyma się tu dawnego przekonania, jakoby dziewczynka odbierała urodę swej mamie, a chłopiec – dodawał urody. „To dlatego, że kiedy w brzuchu mamy rozwija się chłopiec, włosy kobiety są grubsze i gęstsze. A jeśli to dziewczynka – włosy jej mamy są bardziej tłuste, jakby wilgotne, za co odpowiada niski poziom estrogenu” – wyjaśnia Samantha. Internauci jej wierzą, ale… Wśród internautów nie brakuje opinii, że dobrzy fryzjerzy z kondycji włosów mogą odczytać naprawdę dużo (nie tylko ciążę, ale i np. niedoczynność tarczycy). Jednocześnie komentujący nie zawsze są zgodni co do tego, że fryzjerzy powinni mówić o tym, co widzą… „Fryzjerka pogratulowała mi ciąży, tuż po tym, jak poroniłam bliźnięta, bo miałam jeszcze ciążowe włosy”. „A mnie w szkole kosmetycznej uczyli, żeby nigdy nie wspominać o ciąży klientkom, gdyż mogą być tuż po poronieniu”....

Wcześniej w ogóle nie zwracałam na to uwagi, ale teraz zaczynam sobie przypominać: Jacek od początku nie mówił „dziecko”, tylko „Michałek”. Jak Michałek się urodzi, pokój Michałka, wózek dla Michałka... Tak mi się jakoś zakodowało, że będziemy mieć synka, ale i tak z niecierpliwością czekałam na wyniki USG. Z gabinetu lekarskiego wyszłam ze łzami w oczach. Mąż nie interesuje się ciążą, bo noszę pod sercem córeczkę Nie miałabym nic przeciwko synkowi, przecież najważniejsze, żeby maluszek urodził się zdrowy. Z radością myślałam o chłopcu, tak samo jak o dziewczynce. Wyobrażałam sobie, jak nasze dzieciątko będzie wyglądać, zastanawiałam się nad różnymi imionami, chłopięcymi i dziewczęcymi. Ale Jacek zawsze był pewny, że będzie miał syna. W zasadzie chyba nie dopuszczał innej możliwości. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, aż do momentu, w którym boleśnie się o tym przekonałam. Poszliśmy na USG połówkowe, a lekarz od razu z tajemniczym uśmiechem zapowiedział, że ogłosi nam radosną nowinę. Płeć podobno rozpoznał w mig. Jacek aż się cały wyprostował i czekał na tę wiadomość pewny, że za chwilę się potwierdzi – Michałek. I wtedy padły te słowa: „Proszę Państwa, to dziewczynka!”.  W pierwszej chwili byłam zaskoczona, ale zaraz ogromnie się wzruszyłam i uścisnęłam Jacka za rękę. Myślałam, że mnie przytuli albo coś. Ale on tylko zbladł. Zapytał jeszcze tego lekarza, czy jest pewny, że może to jakaś pomyłka, bo miał być chłopiec. Ale nie było wątpliwości. Patrzyłam na niego błagalnym wzrokiem, miałam nadzieję, że się jednak ucieszy. Nawet na mnie nie spojrzał. Wyszedł, a ja za nim. Prawie się popłakałam. Od tamtej pory mój mąż zaczął traktować mnie z jakąś taką obojętnością. Wcześniej dawał pieniądze na różne rzeczy dla dziecka, teraz nic nie daje. Powiedział, żebym sama wybrała...

Nie uważam, żebyśmy w domu stosowali jakieś wymyślne metody wychowawcze, chociaż niektórzy pewnie popukają się w głowę. Trudno, moje dziecko, moje zasady. Nie daruję tym opiekunkom, że podeptały to, co udało mi się osiągnąć. Tłumaczyłam – nie przytulać! Droga Redakcjo, to nigdy nie powinno się przydarzyć i mam nadzieję, że w nowym przedszkolu zostaniemy potraktowani z szacunkiem. Uważam, że zasady rodziców to świętość i panie w przedszkolu mają obowiązek ich przestrzegać. Jestem wściekła, bo mnie totalnie zlekceważyły i skrzywdziły moją córkę. Marcysia jest bardzo wrażliwym dzieckiem. Nie toleruje dotyku ani przytulania, może przytulać się tylko do mnie, taty i babci. Bardzo tego pilnujemy, bo zdarzało się, że na dotyk obcych ludzi reagowała paniką i histerią. Druga rzecz, że nie chcemy, aby przyzwyczajała się do tego, że obcy ludzie mogą się do niej za bardzo zbliżać i dotykać. Kwestia zdrowia, higieny i bezpieczeństwa. Ona już naprawdę czuła się całkiem bezpiecznie, choć wcześniej bała się ludzi. Poszła do przedszkola, co było sporym postępem. Z obrzydzeniem odkryłam, co zrobiły przedszkolanki. Marcysia sama mi powiedziała, choć z trudem, bo dławiły ją łzy. Tamtego dnia kiedy ją odbierałam, była przygaszona, a potem w drodze do domu pękła. Po prostu zaczęła histerycznie płakać i łkać. Okazało się, że w przedszkolu miała scysję z inną dziewczynką i opiekunki zamiast pocieszyć ją ulubionym misiem albo zaprowadzić na bok, żeby mogła odpocząć w ciszy, zaczęły ją tulić! Zrobiły to, chociaż tłumaczyłam i prosiłam – nie przytulamy mojego dziecka! Odsunąć od dzieci, dać jej ukochanego misia, porozmawiać – tak. Dotykanie – nie! Mówiłam, że tego od nich wymagam! Czy to takie trudne?! Nie interesuje mnie, że w przedszkolu są takie zasady i inne dzieci dobrze reagują na przytulanie. Moja córka jest...