Czasem macie dość, jesteście zmęczone, przygnębione i nie wiecie, czemu Wasze maleństwo ciągle płacze. Ten list, znany jako „spowiedź niemowlaka”, pozwoli Wam zrozumieć wiele spraw... Słowa zostały napisane przez autorkę bloga "Matka na prowincji". Post nazwano "Spowiedź niemowlaka", przytaczamy kilka najbardziej poruszających fragmentów. „Mamusiu! Bardzo chciałbym wytłumaczyć Ci wszystko. Wszystko, co się działo ze mną, przez pierwszy rok mojego życia, a nawet wcześniej.... abyś Ty mogła mnie lepiej zrozumieć, wtedy byłoby Ci łatwiej. Ale nie mogę tego zrobić, nie umiem pisać listów, ani nawet SMS-ów. Nigdy tego nie przeczytasz. Nigdy tego nie powiem. Bo wtedy gdy będę umiał już się z Tobą komunikować, zdążę zapomnieć co chciałem Ci powiedzieć. Co chciałem Ci powiedzieć Mamo, gdy się urodziłem, gdy opiekowałaś się mną razem z Tatą przez pierwszy rok mojego życia. Dlatego wysyłam tę wiadomość do Twojego serca Mamo. Żebyś mogła to poczuć i zrozumieć. Mamo. Żebym mógł Ci podziękować. Gdy tylko pojawiłem się na tym świecie, jeszcze nie wiedziałem co będzie, ale czułem, że jest ktoś lub coś, kto na mnie czeka. Wtedy pod Twoim sercem Mamo, czułem, że jesteś i że mimo tego, że się boisz, to już mnie kochasz, chociaż nawet jeszcze o tym nie wiesz... Pewnie w to nie uwierzysz, ale ja czułem i słyszałem bardzo wiele, będąc wtulony w Ciebie w Twoim brzuchu. Lubiłem to miejsce, czułem się bezpiecznie. Nie chciałem nigdy go opuszczać, myślałem, że tak już będzie na zawsze, że tak wygląda życie. Dźwięk bicia Twego serca, Twój głos Mamo... Chciałem tak trwać... Jednak czułem, że jesteś już zmęczona, rosłem... Było mi ciasno... Słyszałem Twój krzyk Mamo. Bałem się... Myślałem, że umieram... Że już nigdy nie usłyszę Twojego serca, głosu... Tak bardzo mnie bolało... Czy to już koniec? Czytaj: Nosiłam,...

Dziś są dziesiąte urodziny Agatki. To nasza pierwsza od dłuższego czasu radosna rodzinna uroczystość. Jutro wszyscy jedziemy na wakacje. Moja córka śpi spokojnie i mam nadzieję, że tak będzie już zawsze, że wyrzuci z pamięci wspomnienie czasu , gdy choroba poddała ją najtrudniejszej w życiu próbie. Wierzę też, że nigdy się nie dowie o burzy, która przeszła obok niej w chwili, gdy była bezbronna i na szpitalnej sali walczyła o życie... Jak poznałem moją żonę Anię poznałem u mojego przyjaciela Andrzeja. Wpadała czasem by poplotkować z jego mamą. Mówiła do niej "ciociu", a do Andrzeja "braciszku", choć ich pokrewieństwo nie było aż tak bliskie. Spodobała mi się od pierwszego spotkania. – Odpuść sobie, to niedojrzała dzierlatka – radził mi Andrzej, widząc jak na nią patrzę. – I ma chłopaka. Taki osiedlowa łajza. Ma na imię Robert. Ciągle go widzę jak przesiaduje z kumplami na ławce. Mam nadzieję, że to tylko przelotny kaprys małolaty, bo jeśli jest inaczej to się to może źle skończyć... Nie brałem do głowy tego gadania, bo urokowi Ani trudno było się oprzeć. Ona chyba też mnie lubiła, bo ożywiała się wyraźnie, zawsze gdy przychodziłem. Długo, bardzo długo, była jednak tylko moją dobrą znajomą. Aż do tego dnia, gdy dostrzegłem ją na przystanku przy mojej ulicy. Siedziała tam mimo deszczu i przenikliwego zimna. Podszedłem i zobaczyłem, że płacze. – Aniu, co się stało – zagadnąłem. Popatrzyła na mnie i spuściła wzrok. -– Robert ze mną zerwał, bo... – urwała nagle i ukryła twarz w dłoniach. – To jeszcze nie powód żeby siedzieć na deszczu i płakać – powiedziałem stanowczo. – Musisz się wysuszyć i napić gorącej herbaty. Zapraszam do siebie – rzuciłem obejmując ja delikatnie ramieniem. Nie protestowała. Była w niej jakaś dziwna rezygnacja. Jak wszystko zaczęło się "sypać" Przyszła do mnie i już...

Jestem rozwodnikiem. Mój poprzedni związek rozpadł się właśnie w wyniku starań o dziecko. Bezskutecznie (z moją poprzednią żoną) próbowaliśmy zajść w ciążę, nie pomagała obserwacja śluzu, liczenie dni płodnych , ani żadne eksperymenty łóżkowe z pozycjami. To już koniec Po roku starań nie miałem już kompletnie ochoty na seks. Moja żona przestała traktować mnie jak mężczyznę. Czułem się, jako dodatek do mojego organu zapładniającego. W końcu postanowiłem odbyć szczerą rozmowę z żoną, bo sytuacja stawała się nie do zniesienia. Nie dała mi dojść do słowa. Wciąż tylko słyszałem, że „mam zdejmować gacie, bo dzisiaj są dni płodne”. Nie wytrzymałem i zacząłem się drzeć i kląć. Dałem jej do zrozumienia że nie podoba mi się traktowanie mnie jak dodatku do penisa. Na co moja żona stwierdziła, że jestem tak beznadziejny, że nawet „zapylać” (tak jest, użyła tego słowa) nie potrafię. Nie wytrzymałem, trzasnąłem drzwiami i wyszedłem. Noc spędziłem włócząc się samochodem. Nie mam pojęcia gdzie byłem… Nad ranem pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, był telefon do prawnika. Po powrocie do domu nie zastałem mojej żony. Pojechała w delegację jak miała w planie, więc się spakowałem i wyprowadziłem. Bez słowa wyjaśnienia, bez żadnej kartki, po prostu zakończyłem moją chorą relację z tą kobietą. Zmarnowałem z nią 4 lata… Nowy związek Po 10 miesiącach cieszenia się wolnością poznałem prawdziwego anioła. Fakt, 10 lat młodsza ode mnie, ale jaka to dziewczyna! Zakochałem się jak małolat. Zamieszkaliśmy razem, nasz związek rozwijał się świetnie i gdzieś po pół roku ukochana zaczęła coś wspominać o dziecku, że chciałaby być matką etc. Postanowiłem, że drugi raz nie chcę przechodzić podobnego piekła, więc opowiedziałem jej całą historię. Bez żadnych przemilczeń, bez żadnego koloryzowania powiedziałem, jak było....