O tej tragedii pisaliśmy już w artykule Bydgoszcz: zabierała chorego synka na randki z kochankiem. Dawali dziecku relanium, by im nie przeszkadzał . Wczoraj sąd zadecydował o losie Katarzyny F. i Daniela B. Przyczyny śmierci Kubusia Kubuś zmarł we wrześniu 2019 roku. Kilka dni po tym, jak trafił do szpitala w ciężkim stanie. „Dziecko nie reagowało na bodźce bólowe. Nie miało żadnej własnej czynności oddechowej. Miało szerokie, sztywne źrenice, które świadczyły o tym, że ośrodkowy układ nerwowy nie funkcjonuje. Obraz tomograficzny wykazywał obrzęk mózgu. Właściwie śmierć mózgu” – mówił Maciej Matczuk z bydgoskiego szpitala w programie Uwaga! TVN. Śledztwo wykazało, że matka i jej znajomy 2 razy podali dziecku środki uspokajające, prawdopodobnie relanium. Zdaniem śledczych w ten sposób przyczynili się do śmierci chłopca. Parze groziło dożywocie. Jednak biegli z gdańskiego Uniwersytetu Medycznego uznali inaczej. Wyniki ich ekspertyz wskazywały, że Kubuś zmarł z powodu… nieleczonej cukrzycy. Jego mały organizm zaatakował stan zapalny, który doprowadził do odwodnienia. Zdaniem ekspertów podanie środków uspokajających nie miało wpływu na śmierć 3-latka. W 2021 roku sąd uniewinnił Katarzynę F. i Daniela B., jednak w sprawie tego wyroku złożono apelację. 15 lutego 2024 rok sąd ponownie uznał, że matka i jej znajomy nie przyczynili się do śmierci Kubusia. Mowy końcowe oraz uzasadnienie wyroku zostały utajnione. Źródło: TVN , Fakt Piszemy też o: Oleśnica: podczas meczu jeden z ojców rzucił się na 7-latka. Wiadomo, dlaczego to zrobił Lubelskie: ojciec małej Julki nie wierzy, że matka oszpecała ją dla pieniędzy. Wyjawił, co działo się w domu Matka 4 dzieci chce wyjść na wolność, by zająć się maluchami. Czy zostanie ułaskawiona mimo tego, co zrobiła?

Ojczym zgwałcił mnie po raz pierwszy, gdy miałam niespełna dwanaście lat. Wrócił do domu w środku nocy ze spotkania biznesowego. Jak zwykle podpity. Matka dawno już spała. Ja jeszcze nie. Leżałam w łóżku i rozmyślałam o pewnym chłopaku, w którym byłam zakochana po uszy. Miał na imię Patryk, chodził do równoległej klasy i nie miał pojęcia o moim uczuciu. Marzyłam, by wreszcie mnie zauważył. Wyobrażałam sobie, jak idziemy przytuleni szkolnym korytarzem, a moje przyjaciółki aż zielenieją z zazdrości. To był taki piękny obrazek, że uśmiechałam się do siebie w myślach. No i wtedy przyszedł do mnie na górę ojczym. Przez chwilę łudziłam się, że po pijanemu pomylił sypialnie i zaraz wyjdzie. Nie wyszedł… Gdy płakałam z bólu i przerażenia, usłyszałam tylko, że mam milczeć. Bo jeśli pisnę choćby słówko, to trafię do poprawczaka, a matka na ulicę. Byłam tylko dzieckiem, więc mu uwierzyłam. Od tamtej pory gwałcił mnie regularnie. Nie tylko po pijanemu, ale także na trzeźwo. Twierdził, że to normalne, że ma prawo do mojego ciała. Bo mnie utrzymuje, choć nie jestem jego prawdziwą córką, kupuje mi różne rzeczy. Nieraz błagałam, by dał mi spokój. Mówiłam, że nie chcę nowych ubrań, prezentów. Obiecywałam nawet, że znajdę pracę i zwrócę mu pieniądze, które na mnie wydał. Ale nie słuchał. Robił się wtedy bardziej brutalny i bezwzględny. Kilka razy mnie uderzył. Z czasem przestałam więc błagać. Zamykałam oczy i czekałam, aż skończy. Matka mi nie uwierzyła Najbardziej bolało mnie to, że wszyscy wokół uważali ojczyma za wspaniałego człowieka. Był majętnym człowiekiem, znanym biznesmenem. Mógł ożenić się z każdą kobietą. A on nie dość, że wziął sobie za żonę pannę z dzieckiem, to jeszcze pokochał to dziecko jak swoje i zapewniał mu dostatnie życie… Pewnie nawet nie przypuszczali, co ten ideał ma na...

W końcu zrozumiałam, że zależy jej bardziej na Henryku niż na mnie. To właśnie wtedy zaczęłam marzyć o tym, by jak najszybciej wyprowadzić się z domu. Wyobrażałam sobie, że któregoś dnia przybędzie mi na ratunek książę w lśniącej zbroi i zabierze mnie gdzieś daleko, do pięknej krainy. Książę pojawił się, gdy miałam 18 lat. Miał na imię Jakub, pochodził z południa Polski i studiował na pierwszym roku politechniki. Był czuły, opiekuńczy. Zakochałam się. Nie chciałam się z nim rozstawać. Jego mały pokoik w akademiku stał się dla mnie azylem, ucieczką od domowego piekła. To w nim przytuleni snuliśmy plany o wspólnej przyszłości. Niestety nasze szczęście nie trwało długo. Jakub zginął. Potrącił go samochód na przejściu dla pieszych. Z rozpaczy omal nie oszalałam. Niecały miesiąc później zorientowałam się, że spodziewam się dziecka. Gdy przyznałam się do tego w domu, ojczym dosłownie wpadł w szał. – Wynoś się stąd, ty latawico! Dla takich jak ty nie ma tu miejsca! – wrzeszczał, a matka patrzyła z boku. Choć bałam się, nie dałam się wyrzucić. No bo dokąd miałam pójść? Rodziłam w samotności. Jeszcze gdy byłam w ciąży, myślałam o tym, by oddać dziecko do adopcji. Nie miałam przecież pracy, normalnego domu… Ale gdy zobaczyłam Sonię, ta myśl od razu gdzieś się ulotniła. Pokochałam ją bezgranicznie, tak jak tylko matka może pokochać swoje dziecko. Gdy więc okres połogu minął, otuliłam małą i pojechałam do domu. Otworzył ojczym. – Zapamiętaj to sobie, bo więcej powtarzać nie będę. Nie macie tutaj żadnych praw. Ani ty, ani twój bękart – wycedził przez zęby. Rzeczywiście, nie miałyśmy. Soni nie wolno było płakać. Gdy zaczynała kwilić, Henryk wpadał jak burza i wrzeszczał, żebym natychmiast ją uciszyła. Bo on odpocząć nie może. Po czym? Przecież nawet nie pracował. Był na...