Od czasu pandemii mieszkamy z rodzicami mojego męża. To była dobra decyzja, przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Zamieszkaliśmy z teściami, żeby zaoszczędzić. My gnieździliśmy się w pięć osób w wynajmowanym dwupokojowym mieszkaniu, a rodzice męża we dwójkę mieszkali w dużym domu z ogrodem. Nie mogę normalnie żyć W maju minęły dwa lata, odkąd mieszkamy razem i każdego dnia żałuję, że przeprowadziliśmy się pod miasto, do teściów. Czuję się jak w klatce. Zbliża się kolejna zima, w zasadzie już są chłodne poranki i na samą myśl wątpliwej powtórki z rozrywki jest mi słabo. Już teraz siedzę z dziećmi w zimnicy, bo teściowie wydzielają nam opał i ciepłą wodę. A co będzie, jak inflacja jeszcze wzrośnie? Czy będę musiała kąpać się w wodzie po dzieciach? Doceniam poświęcenie teściów, że zgodzili się nas przygarnąć, ale nie jestem w stanie wytrzymać tego, że nie mogę normalnie żyć i wszystko jest wydzielane. Proponowałam teściowej, że będziemy się dokładać, kupimy węgiel albo będziemy płacić za rachunki. Obraziła się na mnie i uniosła honorem. „Mowy nie ma! Dziecko drogie, absolutnie nie będziecie za nic płacić!” powiedziała oburzona. Jednak teść jest innego zdania. W domu jest jeden piec, którym zarządza teść, bo z ich sypialni jest zejście do piwnicy. I potrafi nie napalić w piecu, bo uważa, że jest wystarczająco ciepło, a dzieci mogą się cieplej ubrać. Raz to nawet zakręcił wodę w całym domu, bo uznał, ze moja 12-letnia córka za długo bierze kąpiel. I biedula została tak z szamponem na głowie! A mój mąż uważa, że nic się nie dzieje. Może raczej nie chce zauważyć, bo tak jest mu chyba wygodnie. A może i też dlatego, że pracuje od rana do nocy i wieczorem nie ma już siły na kłótnie z rodzicami. Zawsze coś do roboty się zajdzie. Tyle że na czarno Chciałabym się wyprowadzić. Niestety na razie nas na...

Haneczka nie umie usiedzieć w miejscu, do tego jest drobna i bardzo rozciągnięta. Idealnie nadaje się do tego, żeby trenować akrobatykę. Bardzo jej się spodobało na pierwszej lekcji. Tylko że kiedy opowiedziała, co robiła na zajęciach, mąż najpierw zbladł, a potem oświadczył, że on więcej grosza nie da na tę pożal się Boże szkołę. Nie zgadza się i koniec. 6-latki tańczą na rurze – zgadzać się czy nie? Przyznam się, że w pierwszej chwili sama byłam zaskoczona. Hania z zachwytem mówiła o nowej pani instruktorce, która umie zrobić salto w powietrzu, a kiedy kręci się na drążku, to w ogóle nie spada. Na drążku, czyli takiej rurce do robienia fikołków – wszystko było dla nas jasne i razem z Adamem słuchaliśmy tego z uśmiechem i entuzjazmem niemal takim samym, jaki prezentowała nasza 6-latka. Potem usłyszeliśmy coś o rurce przyczepionej do sufitu, po której można się wspinać i robić różne wygibasy. Adamowi już wtedy trochę mina zrzedła. Zaczął wypytywać, drążyć i po chwili do nas dotarło – dziewczynki ćwiczyły coś na kształt pole dance, czyli tańca na rurze. Zrozumiałam, że to wszystko w ramach rozgrzewki i ćwiczeń sprawnościowych. Ale Adam nie zrozumiał. Zrobił się blady jak ściana i zapowiedział, że porozmawia sobie z tą instruktorką. Oczywiście zakazał Haneczce udziału w kolejnych zajęciach. Jakoś na szybko udało mi się to odkręcić, ale nie wiem, co będzie dalej.  Zadzwoniłam do tej szkoły sportowej, żeby się upewnić, że dobrze zrozumieliśmy naszą córkę. Pani uspokajała, tłumaczyła, że to nic złego, po prostu dzieciaki wzmacniają mięśnie, a przy tym dobrze się bawią. To tylko taki wstęp do akrobatyki. Szczerze mówiąc, też nie widzę w tym jakiegoś dramatu. Dlaczego tak demonizujemy pole dance? Bo komuś się coś tam kojarzy? To jego problem. Taniec na rurze to ćwiczenia, które wymagają...

Jestem Marta. Mam 35 lat. Jestem szczęśliwą mężatką i mamą 7-letniego chłopca. Spełniam się zawodowo. Mam dobre życie, nie mogę powiedzieć, że nie. Jednak jak w każdej sielance, gdzieś tam w tle pojawia się jakaś rysa. W zasadzie to blizna. Blizna, która cholernie długo się goi i nie mam pewności, że kiedykolwiek zagoi się na dobre, choć bardzo bym tego chciała. Książkowa ciąża Z mężem chcieliśmy od początku mieć dwójkę dzieci. Kiedy odchowałam już Michaśka i wróciłam do aktywności zawodowej, po jakimś czasie pojawiła się myśl, że to już czas na kolejne dziecko. Myśl szybko przekuliśmy na działanie. Po roku starań, bez presji, zaszłam w upragnioną ciążę. Miałam 32 lata. Normalny wiek na ciążę. Teoretycznie zero ryzyka. Ciąża rozwijała się prawidłowo. W 5. miesiącu ciąży moje ciśnienie zaczęło wariować, więc postanowiłam iść na L4. Miałam całe 4 miesiące dla siebie i rosnącego wewnątrz mnie synka. Tak, znałam już płeć. Wybraliśmy z synem imię – wkrótce na świat miał przyjść Leon. Należę do kobiet, którym ciężko usiedzieć w miejscu, więc po dwóch tygodniach wypoczynku zaczęłam się więcej ruszać. Sprzątałam, robiłam w ogrodzie, takie tam. Nic specjalnie przeciążającego. Miałam pełną zgodę lekarza na wykonywanie prostych czynności. Na ciśnienie przyjmowałam leki. Wszystko było w porządku. Do czasu. Była tylko głucha cisza Któregoś dnia po prostu się obudziłam. Od kilku godzin nie czułam ruchów Leona, chociaż zwykle z rana był wręcz nadaktywny. Pomyślałam, że po prostu śpi. Zaczęłam się nieco więcej ruszać, zjadłam trochę cukru i czekałam na znak od małego człowieka. Po trzech godzinach zaczęłam lekko panikować. Podzieliłam się swoimi obawami z mężem. Nie czekając ani chwili, wybraliśmy się do ginekologa. Nigdy tego nie zapomnę. Lekarka włączyła maszynę do USG i przyłożyła mi...