Z Kaśką znamy się jak łyse konie. W dzieciństwie byłyśmy nierozłączne, do dziś jesteśmy przyjaciółkami. Jesteśmy prawie równolatkami (ja mam 28, Kasia 30 lat), nasze mamy są siostrami i mają doskonały kontakt. Nic dziwnego, że my też zawsze byłyśmy blisko. Teraz mieszkamy w tym samym mieście, nawet mamy dzieci z tego samego rocznika – skończyli 6 lat, mój Adaś jest z lutego, Filipek, syn Kaśki, z lipca. Chcemy, by chłopcy mieli dobry kontakt, więc regularnie się odwiedzamy. Chłopaki szaleją, my możemy pogadać od serca… Straciłam do niej szacunek Do tej pory w podobny sposób wychowywałyśmy dzieci, często wzajemnie się radziłyśmy. Dlatego podczas ostatniej wizyty u Kaśki aż nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Przywitała mnie w samej bieliźnie – dla mnie to nie problem, znamy się tyle lat, nie zliczę, ile razy się przy sobie przebierałyśmy… Ale przecież poszłam do niej z synem. Mogła się jakoś wyszykować, założyć dres, cokolwiek. A ona przywitała mnie i Adasia, jakby dopiero co wyszła spod prysznica. Mocno wycięte majtki, przezroczysty biustonosz… Myślałam, że zaraz skoczy coś na siebie nałoży, ale nie. Ona z dobre pół godziny paradowała w tym stroju. Podała mi w nim kawę, siedziała na kanapie i świergotała, jakby nigdy nic. Dzieciaki bawiły się jakąś kolejką, Adaś wchodził pod stół, a Kaśce wyraźnie nie przeszkadzało, że jej syn jest kilkanaście centymetrów od jej krocza. Kiedy Adam wymierzył swojej roznegliżowanej mamie klapsa w pośladki, myślałam, że tam padnę. Czego ona go uczy? Że można tak traktować kobiety? W końcu Kaśka się ubrała, ale cała ta sytuacja wydała mi się obrzydliwa. Wiem, że powinnam zwrócić jej uwagę, że to, co wyprawia, jest chore, ale trochę się boję, jak zareaguje. Nie chcę, żeby poczuła się atakowana… Ale już myślę o tym, czy na pewno chcę, żeby chłopcy spędzali ze sobą tyle...

Wiecie, że nawet nie wiem, za co go bardziej nienawidzę? Czy za to, że mnie zdradził, czy za to, że postanowił mi o tym powiedzieć? Właśnie przed świętami, licząc, że sam poczuje się lepiej, że zwali na mnie swój ciężar. Licząc, że wybaczę, że siądziemy do wigilii jak gdyby nigdy nic. To jest straszne i absurdalne Mąż miał tę firmową wigilię we wtorek. Wigilię… Jak takie imprezy można w ogóle nazywać wigiliami? Wielkie chlanie, wielkie żarcie, tańce, gadanie głupot pod wpływem, a potem cały dzień w kiblu. Sama nie chodzę na takie imprezy, bo z ludźmi z pracy wolę pozostać w służbowych relacjach – wystarczy mi, że raz widziałam pijane koleżanki, które mizdrzyły się do szefa. Mąż za to zawsze chętnie brał udział i w wyjazdach integracyjnych, i w wigiliach. Od czasu, kiedy pracuje zdalnie – tym chętniej. Nigdy nie miałam nic przeciwko temu, nawet wiedząc, że takie imprezy bywają naprawdę obrzydliwe. Pewnie po prostu mu ufałam. Pewnie dlatego, że NIGDY nie miałam powodu, by mu nie ufać. Znamy się 10 lat, mieszkamy razem 8 lat, od 6 lat jesteśmy małżeństwem, od 4 lat mamy dziecko… A on wraca po północy z tej wigilii, pijany jak świnia, śmierdzący wódą i perfumami jakiejś baby i… płacze, i powtarza, że musi mi coś powiedzieć. I mówi, że mnie zdradził. I prosi o wybaczenie, bo on inaczej tego nie przeżyje. Chyba nie do końca to wszystko do mnie docierało, bo zapytałam: „Ale zdążyliście się chociaż podzielić opłatkiem?”. Pamiętam jeszcze, że powiedział, że nie. Bo w ogóle nie dzielili się opłatkiem. Bo to była kelnerka. Nie, nie chciałam tego wiedzieć Rano myślałam, że to wszystko mi się przyśniło. Nie zamieniliśmy ani słowa. Jarek zawiózł syna do przedszkola, wrócił, zamknął się w jednym pokoju, ja w drugim. Słyszałam, że ma jakieś spotkania na Teamsach, ja miałam swoje i nie wiedziałam, czy...

Pochodzimy z mężem z dwóch bardzo różnych rodzin. Można powiedzieć wręcz, że z dwóch światów. Tylko że mój mąż lubi moich rodziców i siostrę, a ja jego rodziców po prostu nie znoszę. Nawet nie o to chodzi, że oni coś złego mi zrobili. Oni po prostu wciąż gadają tylko o jednym: jak to było im źle lub jest im źle. Jakby świat uwziął się na nich, tylko dlatego, że są tacy szlachetni, dobrzy i mądrzy. Kto ma najgorzej? Moi teściowie! Kto jest najbardziej chorą osobą na świecie? Moja teściowa. O swoich cierpieniach może mówić godzinami. Serce, kolana, uchyłki jelita, problemy z ręką… Według mojej teściowej każda JEJ choroba to opowieść, której inni powinni słuchać z zapartym tchem, choćby słyszeli to wszystko po raz enty. Po co? Żeby jej współczuć. Przytakiwać albo zdumiewać się, jak to możliwe, że tyle przecierpiała… Narzeka na swoje zdrowie, politykę, ceny w sklepach, programy w telewizji, sportowców, celebrytów, pogodę, sprzedawczynię ze sklepu i kasjerkę z marketu… słowem na wszystkich i wszystko. Teść z kolei zaczyna wylewać swoje gorzkie żale po kilku głębszych. Tradycyjnie wraca wtedy do czasów dzieciństwa i młodości, kiedy to rodzice traktowali go jak zbędny balast. A potem jak go okradali z pierwszych zarobionych pieniędzy. Oczy mu się szklą i wtedy w sumie już nie wiadomo czy zmieniać temat, czy poddać się tej atmosferze dramatu dziecka (a potem młodzieńca), który dziś ma 75 lat, żonę, syna i wnuczki… Jeden wielki dramat dwojga ludzi skupionych tylko na sobie Moi teściowie są skupieni wyłącznie na sobie. Jakby nie zdawali sobie sprawy, że inni ludzie też mają jakieś problemy. Że jest masa osób, które są w dużo cięższej sytuacji życiowej, a mimo to – potrafią wykrzesać z siebie zainteresowanie drugim człowiekiem, zainteresowaniem czymś więcej niż czubek własnego nosa. Potrzebę docenienia tego, co się...