Wszędzie czytam, że dobrze spać razem z dzieckiem. Rozumiem to, ale bez przesady. Bartuś jest już duży, od 3 lat ma łóżko w swoim pokoju. Dlaczego przybiega do nas każdej nocy i nie daje sobie nic wytłumaczyć? Chcę mieć swoje łóżko dla siebie, syna wyganiam do jego pokoju Jak miał 2 latka, to jeszcze mu tłumaczyłam, zaprowadzałam z powrotem, czasem odkładał go mąż. Potem zwyczajnie zaczęło brakować nam na to siły. Chcieliśmy się wysypiać, a nie biegać po nocach wte i wewte. Może trochę odpuściliśmy i to był błąd. Bartuś się przyzwyczaił i teraz za nic w świecie nie chce spać u siebie.  Ubolewam nad tym strasznie, przecież to już duży chłopak! Stanowczo za duży na nocne przytulanki z rodzicami. Bać też się raczej nie boi, więc nie wiem, o co mu chodzi. Co noc to samo – budzi się koło 2 i przybiega do nas. Nie muszę chyba wyjaśniać, że we trójkę jest nam niewygodnie. Nie mówiąc już o jakiejś intymności, z którą musimy się z mężem pilnować albo w ogóle z niej rezygnujemy. Tak nie może być! O wyprowadzce męża na kanapę nie ma mowy. Nie damy się zrobić jak znajomi rodzice, których synek już dawno jest w szkole, a oni nadal śpią osobno – mama z synkiem, ojciec w salonie. Masakra i jak dla mnie początek końca małżeństwa. Czy są jakieś sposoby na zachęcenie dziecka do samodzielnego spania? Wiem, że przegapiliśmy najlepszy moment, gdy Bartuś był malutki. Czy nie ma już dla nas nadziei? Julia Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Filary Rodzicielstwa Bliskości: 5. Śpij przy dziecku [WIDEO] 7 szkodliwych mitów o spaniu z dzieckiem Nie wysypiasz się w łóżku z dzieckiem? Oni śpią z piątką!

Nie ma takiego wagonika, którego by się nie dało odczepić! – mawiała moja przyjaciółka, podważając w ten sposób trwałość każdego związku. Po czym dodawała: – No, chyba że chodzi o ciebie i Romana! Uśmiechałam się wtedy z zadowoleniem, myśląc: „Tak, bo jesteśmy jak jedna lokomotywa o podwójnym napędzie. Kiedy jedno z nas słabnie, wtedy to drugie je holuje. Byle do przodu!”. Pobraliśmy się z Romkiem dwanaście lat wcześniej z naprawdę wielkiej miłości. I miłość to było wszystko, co wtedy mieliśmy, bo poza tym byliśmy biedni jak myszy kościelne. Wszystkiego dorabialiśmy się powoli, zupełnie sami, także firmy produkującej folie na opakowania. Startowaliśmy od zera, na maszynach kupionych w Niemczech za grosze, bo ich stan techniczny był taki, że ledwo chodziły. Jednak mój mąż – złota rączka, coś tam przyklepał, załatał i jakoś nam się udało dostać pozwolenie na uruchomienie produkcji. Poszła pełną parą, bo mimo kiepskiego sprzętu dbaliśmy o jakość towaru. Po dwóch latach maszyny poszły na złom, a my kupiliśmy nowe. Wprawdzie na kredyt, ale już to, że bank nam go udzielił, było sporym sukcesem. Firma powoli stawała na nogi. Produkcją zajmował się mąż. Moim zadaniem było prowadzenie domu i wychowywanie dwójki dzieci, które przyszły na świat jedno po drugim, w odstępie zaledwie roku. Tak z Romkiem ustaliliśmy i taki model małżeństwa sprawdzał się przez lata. Ja ufałam mężowi w interesach, on tylko udawał, że pamięta o dodatkowych zajęciach naszych dzieci. Ale na bieżąco staraliśmy się rozmawiać o wszystkim. Dlatego kompletnie nie czułam żadnego zagrożenia, kiedy na horyzoncie pojawiła się pani P. Od razu wyczułam, że będą z nią problemy Poznaliśmy ją u jednego z klientów męża na jakimś przyjęciu, na które także mogłam pójść, bo dzieciaki wyjechały na zieloną szkołę. Ucieszeni z tych chwil...

Ludzie bardzo różnie reagują na śmierć kogoś bliskiego. Jedni uzewnętrzniają swoje uczucia, płaczą i szukają pocieszenia u bliskich, inni usiłują żyć dalej, ukrywając emocje bardzo głęboko, na dnie duszy. Ja należę do tej drugiej grupy. Po śmierci mojej córeczki, która żyła jedynie półtorej godziny, zamknęłam się w niewidzialnym bunkrze ze swoim bólem i nie wpuszczałam tam nikogo. Cierpiałam w milczeniu, nie płakałam przy ludziach, nie chciałam, aby ktoś mnie pocieszał, bo to tylko potęgowało ból i rozrywało ranę. Maciek, mój ówczesny partner zapisał mnie do psychologa, ale nie chciałam iść na wizytę. Uważałam, że nikt, nawet lekarz, nie ma prawa mówić o mojej tragedii. Bo nie mógł wiedzieć, co przeżywałam… Maciej trwał przy mnie jeszcze trzy lata, ale w końcu odszedł. Żegnając się, wziął winę na siebie, przepraszał i zapewniał, że nie rozstajemy się przeze mnie, ale ja wiedziałam, co się stało. Po prostu od trzech lat już go nie kochałam, a on w końcu tego nie wytrzymał. Prawda była taka, że nie potrafiłam już kochać nikogo. Aż do dnia, w którym spotkałam Krzyśka. Był moim szefem w nowej pracy, nie znał mojej przeszłości i nie traktował mnie wyjątkowo ze względu na to, co przeszłam. Po prostu mnie polubił. Chciał ze mną rozmawiać, może trochę się mną opiekować. W końcu zaprosił mnie na randkę. – Ale dlaczego ja? – wytrzeszczyłam oczy, kiedy zaproponował, żebym poszła z nim na jakiś mecz, na który z trudem zdobył bilety. – Nie znam się na sporcie, może weź kogoś, dla kogo to będzie atrakcja… – powiedziałam mu. – Ja nie odróżniam koszykówki od siatkówki. – Oj, przestań już! – zniecierpliwił się lekko. – W nosie mam, kto będzie grał, z kim, i w co. Od miesiąca usiłuję cię gdzieś zaprosić i pomyślałem, że taki mecz to niezła okazja, żebyśmy razem wyszli. Idziesz czy nie?...