Niebieskie bmw podjeżdża pod dwójkę. Dzisiaj ja obsługuję to stanowisko. Z samochodu wychodzi młoda, elegancka kobieta. – Proszę do pełna – mówi.  Biorę się do roboty. Mija kilka chwil. – Gotowe – zwracam się do klientki. Nie słyszy mnie. Właśnie odwróciła twarz w stronę dziecka, które woła: „Mamo!”. Spuszczam głowę. Z niecierpliwością czekam, by kobieta zapłaciła i odjechała. – Reszta dla pana. Do widzenia – uśmiecha się życzliwie. Przepadła bez wieści i nikt o niej nie słyszał Mamo… Ja nigdy nie miałem okazji do nikogo tak powiedzieć. Wychował mnie dom dziecka, spędziłem tam  18 lat życia. Mama zostawiła mnie zaraz po porodzie. Ojca nie znam. Jej też, ale mam przynajmniej zdjęcia, które podarowała mi babcia. Dzięki temu wiem, jak wyglądała. Czasami patrzę w lustro i doszukuję się podobieństwa. Może kształt oczu, może zarys szczęki… Prawdę mówiąc, ani mnie to grzeje, ani ziębi. Tak. Mam do niej żal. Kto by go nie czuł? Przecież mnie nie chciała! Nie tuliła mnie do snu, nie czytała bajek, nie odprowadzała do szkoły. Nie spędziliśmy razem żadnych świąt, nie podarowałem jej laurki na Dzień Matki. Czy naprawdę strach przed wytykaniem palcami był wystarczającym powodem, aby mnie porzucić?   Przecież nie wychowywałaby mnie sama! Babcia obiecała, że pomoże.  Dzisiaj to z nią mieszkam. Nie mogła mnie zabrać z sierocińca wcześniej, bo nie pozwolili na to urzędnicy. Dlatego dopiero po 18. urodzinach wprowadziłem się do niej. Babcia również nie ma kontaktu z moją matką, odkąd ta mnie porzuciła. Przepadła bez wieści. Na nic zdały się długie lata poszukiwań i przepytywanie znajomych, rodziny, przyjaciół.   Dlaczego wychowała brata, a mnie nie? Spoglądam na zegarek. Dochodzi dwudziesta. Za chwilę zacznie się druga zmiana. Na stację paliw podjeżdża samochód. „To mój ostatni klient” –...

Tamtego lata wybraliśmy się z mężem na kilka dni nad jezioro. Pierwszego dnia po obiedzie poszliśmy na spacer do pobliskiego lasu. Niby było miło, ciepło, słonecznie, ale mnie przeszywał dreszcz jakiegoś niepokoju, a las wydawał się złowieszczy. Szybko wróciliśmy. Tej nocy miałam senny koszmar Błąkałam się w nim po lesie, próbując z niego wyjść, ale wciąż wracałam w te same miejsca. Jakby ktoś plątał mi ścieżki. Zakrzywiał przestrzeń. Albo motał w mózgu. Krzyczałam, błagałam o przebaczenie, prosiłam o litość. Głód skręcał mi kiszki, pragnienie osłabiało. Wiedziałam, że umieram. Na końcu zaś przeklinałam „dziwkę” i jej „pomiot”. Groziłam, że spotkamy się w piekle. Z koszmaru wybudził mnie mąż, potrząsając za ramię.  – Krzyczałaś, że spalisz mnie na popiół – powiedział z żartobliwą wymówką w głosie.  Usiadłam na łóżku, spocona, jeszcze drżąca.   – Chyba nie chodziło o ciebie – mruknęłam.  – W życiu nie miałam tak realistycznego snu. Błąkałam się po lesie i nie mogłam z niego wyjść. To dziwne. Dzisiaj na spacerze ten las wydał mi się nie tylko znajomy, ale i groźny. Czułam, że muszę z niego uciekać. Jak myślisz, co to może znaczyć? – Jest trzecia w nocy. Musimy spać. Pogadamy jutro.  Mąż przytulił mnie, ale ja bałam się przymknąć oczy. W końcu zasnęłam i do świtu szukałam wyjścia z lasu.  Rano miałam podkrążone oczy. Pani Stasia, nasza gospodyni, oczywiście to zauważyła. I tak od słowa do słowa opowiedziałam pani Stasi mój sen. I wrażenie, jakie wcześniej wywarł na mnie las.  Kobieta pokiwała tylko głową. – Nie pani pierwsza czuła jej obecność w lesie. Ale nikt wcześniej nie miał takich snów. Więcej kawy? – Proszę – odparłam. – Ale o kim pani mówi? Gospodyni przyniosła dzbanek kawy i usiadła przy stole. – To działo...

Klaudiusz wyglądał mi na przyzwoitego faceta, w końcu bez wahania zaakceptował fakt, że jego luba miała już dziecko. Olaf miał wtedy ze cztery lata, po jego biologicznym ojcu nie było śladu, jedynie nadzieja, że kiedyś pójdzie siedzieć za niezapłacone alimenty. Naprawdę się bałem o siostrę. Byliśmy bliźniętami, ale kompletnie różnymi. Ja jestem introwertykiem, lubię łamigłówki i liczby, Monia była skrajną ekstrawertyczką, uwielbiała być w centrum uwagi całego towarzystwa, a dzięki urodzie i poczuciu humoru brylowała, gdziekolwiek się pojawiła. Niestety, „wpadła” w wieku dziewiętnastu lat. Ojciec już wtedy nie żył, mama się załamała. – Przecież ona miała robić studium kosmetyczne, iść do pracy. Tak marzyła o własnym salonie – utyskiwała mama. – Dziecko to radość, wiadomo, ale co z nauką? Pracą? Mimo to pomogła Moni we wszystkim. Olaf miał szczęście, bo Monika była świetną mamą, a w bonusie dostał jeszcze czułą, troskliwą babcię. No i wujka, bo mieszkaliśmy wszyscy razem. Ja chciałem wprawdzie studiować, ale że sytuacja się skomplikowała, zacząłem pracę w firmie znajomego. Mogłem się dokładać do rachunków, bo Monia jednak poszła do tego studium, a mama miała tylko pół etatu. Wszyscy odetchnęliśmy, kiedy pojawił się Klaudiusz. Podobał mi się, od razu zaakceptowałem go jako szwagra. – Pobieramy się – oznajmili któregoś razu. – I jeszcze coś: będziemy mieli kolejne dziecko! Olaf będzie miał rodzeństwo! Fajnie było, że facet mówił „kolejne dziecko”, choć to przecież miało być jego pierwsze. Ale Olafa od początku uczyli, żeby mówił do niego „tato”, a Klaudiusz traktował go jak własnego syna. Urodziła się Marysia, potem jeszcze Stasiek. Olaf miał dziesięć lat, gdy auto Moni wpadło w poślizg. – Mama już nie wróci, prawda? – zapytał mnie poważnie, kiedy przyszedłem posiedzieć z...