Nie umiem się pozbierać i nie wiem, jak mam dalej żyć. Tydzień temu dowiedziałam się o kolejnej ciąży. Nie przestaję płakać. Nie sądziłam, że jest do tego zdolny Urodziłam troje dzieci. Dwie pierwsze ciąże były planowane, trzecia to wpadka. Nie żałuję, kocham wszystkie swoje dzieci nad życie. Dobrze się nam powodzi, nie mogę narzekać. Mąż pracuje, jest pomocny w domu, razem jakoś wszystko ogarniamy. Kilka miesięcy po narodzinach najmłodszej Gabrysi mąż zaczął przebąkiwać coś o czwartym dziecku. Mamy cudowną rodzinę, dzieciaczki rozwijają się książkowo, obcy ludzie nie mogą się na nie napatrzeć, takie są słodkie. Mąż stwierdził, że powinniśmy postarać się o kolejne, bo niby czemu nie? Mamy spory dom, dobre warunki, są zapomogi od państwa. Stać nas. Kategorycznie się nie zgodziłam. Droga Redakcjo, nie chodzi o to, że nie kochałabym kolejnego dziecka. Chodzi o to, że ja właśnie najbardziej na świecie kocham to, co mam. Trzecią ciążę zniosłam fatalnie, przy porodzie ledwo mnie odratowali. Nie chcę wchodzić w szczegóły, ale miałam cesarkę, zrobili ją w ostatniej chwili.  Mam ciarki na myśl o kolejnym porodzie. Poza tym jestem już naprawdę zmęczona opieką nad maluszkami. Chcę wreszcie odżyć, wyjść z pieluch, proszę mnie za to nie osądzać.  A teraz... Teraz okazało się, że jestem w czwartej ciąży. Mąż się przyznał. Zrobił to specjalnie. Nie używał antykoncepcji, zdejmował prezerwatywę, kiedy nie widziałam. Nic nie podejrzewałam, nie śmiałabym go o coś takiego podejrzewać. Nie mogę w to nadal uwierzyć. Potraktował mnie jak inkubator. Teraz zostały mi tylko łzy i kompletny chaos w głowie. Urodzić i pogodzić się z tym? Odejść od męża? Nie mogę na niego patrzeć. Co robić? Proszę o jakąkolwiek poradę. Dorota Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: ...

Niejedna kobieta chciałaby być na moim miejscu. Żyję jak królowa. Mam wszystko. Zdrowie, dom, pieniądze, kochane dzieci i ustawionego męża. A jednak coś jest nie tak. Stać mnie na wiele, poza radością życia Nie zawsze żyłam tak, jak teraz. Moi rodzice ciężko pracowali, żeby wyżywić mnie i moje dwie siostry, posłać nas do szkół. Nie przelewało się nam. Wszystko się zmieniło, gdy na studiach poznałam mojego męża. Szybko się pobraliśmy i zamieszkaliśmy w bliźniaku, którego Arek dostał od rodziców. Po prostu bajka.  Trzy lata temu urodziłam Maksa, rok temu Kornelkę. Dzieci są śliczne i zdrowe, ja nie pracuję zawodowo, zajmuję się domem. Tak, jest mi wygodnie, nie muszę martwić się o pieniądze, rachunki, zakupy. Urządzam dom, jak chcę, dbam o ogródek, popołudniami leżę z Kornelką na trawie, a Maksio bawi się z naszym labradorem. Żyć, nie umierać, prawda? A jednak... Codziennie w nocy wyję do poduszki. Czuję, że utknęłam w jednym miejscu, jak w jakiejś pułapce. Chciałabym coś robić, jakoś się rozwijać, ale nie mam pojęcia, w którą stronę iść. Na mojej głowie jest dom, dzieci i to jest mój cały świat. Nie ma nic więcej. Ostatnio poprosiłam męża, żebyśmy zaplanowali wakacje, wyjechali, zrobili coś razem. Zbył mnie mówiąc, że on musi pracować, ale mogę jechać sama z dziećmi. Rozpłakałam się, nie wytrzymałam.  Wiem, że powinnam docenić to wszystko, co mam. Nie umiem. A może po prostu nie nadaję się do tej roli, w którą weszłam, roli matki i żony? Paulina Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Przestałam zapraszać do siebie znajomych z dziećmi. Wystarczy, że raz bachory...

Droga Redakcjo, poruszę temat dość kontrowersyjny, ale myślę, że wiele kobiet ma podobnie. Z zewnątrz tworzymy zgraną, kochającą się rodzinę. I tak naprawdę tak właśnie jest. Mimo paru rys. Wiem, że on nas kocha Z Tomkiem znamy się od czasu studiów, więc już trudno o to, żeby mieć przed sobą jakieś tajemnice. Wiem, jaki jest i na co go stać. Potrafię czytać z jego twarzy jak z zapisanej kartki. Jest wspaniałym ojcem, dzieci go uwielbiają. Mężem też jest dobrym. Choć wiele kobiet pewnie mnie wyśmieje. Zdradzać zaczął mnie, kiedy byłam jeszcze w pierwszej ciąży. Sama to odkryłam, nawet nie kasował wiadomości w telefonie. Nic wtedy nie powiedziałam, a po przemyśleniu postanowiłam zachować tę wiedzę dla siebie. Uznałam, że nie potrzebuję awantur, a przecież będąc w ciąży, parę miesięcy po ślubie, nie będę pakować się w jakieś rozwody. Popłakałam w poduszkę, uczepiłam się myśli, że to na pewno jednorazowy wyskok i skupiłam się na dziecku. Na jakiś czas o tym zapomniałam, urodziła się Malwinka, cały mój świat zaczął się kręcić wokół niej. Tomek świetnie się sprawdził w roli taty. Nie było mowy o wymigiwaniu się od obowiązków, wstawał do niej w nocy, karmił, kąpał. Chodził na spacery. Pewnego dnia wyszedł z córeczką do parku i nieopatrznie zostawił otwarty komputer. Weszłam z rozpędu na jego pocztę, zobaczyłam dziesiątki wiadomości. Głównie od jednej Moniki, ale dziewczyn było więcej. Poczekałam do wieczora i z płaczem powiedziałam, że o wszystkim wiem. Nie zaprzeczał. Uspokajał, zapewniał, że kocha i że zerwie z kochankami. Uwierzyłam. A może po prostu chciałam wierzyć, chociaż wiedziałam w głębi duszy, że to się nigdy nie skończy. Miałam rację, nie skończyło się. Minęło już parę lat, a ja wiem doskonale, że Tomek ciągle mnie zdradza. Widzę to po jego twarzy, oczach, wyczuwam w sypialni....