Kto jeździ jesienią nad morze? Przecież właściwie nie ma to sensu. Nie jest już ciepło, wiatr nie opala, panuje nieprzyjemny chłód… A jednak w tamtej chwili odpowiadało mi to dużo bardziej niż ścisk dużego miasta. Wolałam spacer po pustej, choć skąpanej w deszczu, plaży niż codzienne wyprawy do pracy tramwajami naszpikowanymi uczniami, studentami, stażystami. I wszystko wydawało mi się lepsze niż dom, w którym był on.    Nie mogłam patrzeć na ludzi. Chciałam być sama i czuć się źle. Wśród ludzi trzeba wciąż udawać, że wszystko jest w porządku. W pracy nikogo nie obchodzą stany depresyjne, szef chce raporty na wczoraj, koleżanki liczą na miłe plotki przy kawie, klienci oczekują profesjonalnej i kompetentnej obsługi. A ja nie miałam siły na stawienie czoła żadnemu wyzwaniu. Brakowało mi energii nawet na ugotowanie obiadu. Dlatego od kilku tygodni jadłam tylko płatki z mlekiem. Nie myłam włosów i chodziłam w czapce. Kiedyś lubiłam zakupy, fajne ciuszki i kosmetyki. Teraz straciłam chęć nawet do tego, by ładnie wyglądać. Nie malowałam paznokci, ust ani rzęs.    Może właśnie dlatego ten brzydki pensjonat za grosze, bez śniadań i obsługi hotelowej, wydawał mi się doskonałym otoczeniem na ten czas. Wcześniej chyba bym umarła, gdybym miała spać w takim obskurnym miejscu. Noworoczne plany na ten rok jeszcze całkiem niedawno wydawały się być na wyciągnięcie ręki. Miałam wyjść za mąż, urodzić dziecko i być szczęśliwa. Były to proste życzenia prostej dziewczyny wypowiedziane w niebo w sylwestrową noc. Było blisko. Bardzo blisko. Ten rok miał dla mnie jednak inne plany… Wszystko miałam już dokładnie zaplanowane Kiedy kilka miesięcy temu Krzysiek do mnie zadzwonił, myślałam, że chce omówić szczegóły poszukiwań naszego nowego mieszkania. Właściwie wszystko już ogarnęłam. Nie było czego omawiać. Byłam już umówiona w agencji...

Wojtuś, dokąd się wybierasz? – spytałam.   Była północ. Mój czternastoletni syn kucał w przedpokoju, próbując rozplątać sznurówki. Obok stał jego szkolny plecak. Dopiero po chwili zauważyłam, że kurtkę włożył wprost na piżamę. Działo się coś niedobrego. Wojtek spojrzał na mnie i już wiedziałem, że moje podejrzenia są zasadne. Łzy spływały po jego zaczerwienionej twarzy.   – Co się stało?! – dopadłam do niego, złapałam za ramiona.    Wyrwał mi się z wściekłością. Zacisnął pięści. Nigdy go takim nie widziałam. Założył trampki, zarzucił plecak na ramię i wstał.    – Nie będę mieszkać z tym gnojem! – warknął przez łzy. – Przenoszę się do babci.   Byłam w szoku. Jego słowa, zachowanie...    – Synku, nie wychodź – błagałam. – Porozmawiajmy.    Wyciągnęłam rękę, żeby go zatrzymać, ale złapał już za klamkę.   – Zrób z nim porządek – wykrztusił na koniec i wyszedł, trzaskając drzwiami.   Oniemiałam. Poczucie klęski było paraliżujące, osunęłam się po ścianie. Moi kochani synkowie. Wojtek... Janek... Co się tutaj działo?   – Janek!   Zerwałam się na równe nogi i pobiegłam do pokoju chłopców. Zapaliłam światło. Zdębiałam. Mój starszy syn siedział na kanapie wpatrzony w przestrzeń. Coś mówił.   – I co ty sobie myślisz w ogóle? Taki jesteś mądry? – powtarzał jak katarynka.   Rozmawiał z powietrzem, jakby miał halucynacje. Wzięłam kilka głębokich wdechów, żeby opanować narastającą panikę, usiadłam obok niego i delikatnie wzięłam go za rękę.   – Janku, wszystko w porządku? Tu nikogo nie ma.   Zamilkł i obrócił głowę w moją stronę. Patrzył przekrwionymi oczami tak, jakby mnie nie widział, ale po chwili zamrugał kilkakrotnie i wrócił do rzeczywistości.   – Mama? – sprawiał wrażenie zdziwionego. – U mnie okej....

Mamo, zajrzyj na Facebooka. Magda zmieniła swój status na „w związku” – zaalarmował mnie syn.   Magda to moje najstarsze dziecko. Jest bardzo pogodną i ufną dziewczyną. A raczej młodą kobietą – skończyła 25 lat. Lubi książki o zwierzętach, kolorowe sukienki, filmy o przyjaźni z happy endem. Ale nigdy nie rozmawiałyśmy o jej życiu uczuciowym. Magda ma zespół Downa. Skąd jej się wzięło to „w związku”?   – Marek, spokojnie, pewnie ustawiła ten status, bo zobaczyła, że inni tak robią. Przecież jej nie interesują mężczyźni. Nigdy jej nie interesowali – starałam się zbagatelizować rewelacje syna.   Ale tego wieczora poszłam do pokoju Magdy, podczas gdy ona oglądała telewizję w salonie. Zaczęłam przeglądać jej ostatnie rysunki. A tam... zamiast piesków i kotków para trzymająca się za ręce. Ona w białej sukni, on w czarnym cylindrze. Na kolejnym – para w łódce na jeziorze, para na spacerze w lesie.   Zadzwoniłam do syna.    – Marek, chyba jednak coś jest na rzeczy. Właśnie zobaczyłam najnowsze rysunki Magdy... Same zakochane pary. Musisz spróbować się dowiedzieć, o co tu chodzi. Wiesz, jak łatwo się przywiązuje do ludzi.    Dlaczego prosiłam o to syna? Zawsze mieli dobry kontakt. Był jej młodszym bratem, więc zawsze jej się wydawało, że jest ważniejsza od niego. I mówiła mu wszystko to, do czego nigdy nie przyznałaby się mnie. A ja naprawdę się o nią boję. Co noc zastanawiam się, co będzie gdy zabraknie mnie i, nie daj Boże,  Marka. Magda nie rozumie zła, przemocy, cynizmu. Kocha ludzi i uważa, że wszyscy są dobrzy i przyjacielscy. Staram się, żeby miała normalne życie. I spotykała jak najwięcej zdrowych osób. Ale to powoduje problemy. Nie pierwszy raz ktoś próbuje ją oszukać Magda od dziecka jeździ na nartach, na rolkach, pływa. Jestem z tego dumna. Ale po drodze nie obyło się bez dramatów. Na basenie...