Wybór imienia dla dziecka często przysparza przyszłym rodzicom wiele emocji. Jednak w przypadku tej rodziny układ był prosty: gdy urodzi się córka, imię wybiera tata, a gdy syn – mama, a o płci dziecka dowiedzą się, dopiero gdy dziecko będzie na świecie. To chłopiec? Przyszła mama była przekonana, że urodzi syna. Była tego tak bardzo pewna, że cała wyprawka dla dziecka była w odcieniach błękitu. Co więcej, niektóre ubranka były z wybranym przez kobietę imieniem dla chłopca. Jednak, ku zaskoczeniu matki, na świecie pojawiła się dziewczynka. Zgodnie z umową, tata poinformował żonę o wybranym przez siebie imieniu. Kobieta nie wyraziła sprzeciwu, więc mężczyzna zgłosił wybrane przez siebie imię w urzędzie. Mama zmienia zdanie Rok później mężczyzna wrócił z pracy i przypadkiem usłyszał rozmowę żony ze swoją matką. Ze zdziwieniem stwierdził, że obie zwracają się do córki zupełnie innym imieniem niż on. Mało tego: była to żeńska forma męskiego imienia, które wybrała jego żona. W tym momencie mężczyzna zrozumiał, dlaczego dziewczynka nie reagowała, gdy wołał ją imieniem, które wybrał. Po długiej wymianie zdań żona zaproponowała, żeby zmienić dziewczynce imię, a następnie w emocjach zaczęła wyrzucać mężczyźnie, że pozbawił ją prawa wyboru imienia dla dziecka. Będzie rozwód? Po kłótni obrażona kobieta wyprowadziła się do rodziców, zostawiając córkę pod opieką taty. Mężczyzna, który podzielił się swoją historią, zamierza złożyć papiery rozwodowe. Jest nękany telefonicznie przez rodzinę swojej żony. Dzwoniące osoby zarzucają mu pozbawienie żony prawa do wyboru imienia córki. Nie to jest jednak jego głównym zmartwieniem Boi się o przyszłość córki. Boi się, że jego żona – matka dziecka – będzie próbowała „odtworzyć” syna. Niepokojem napawa go nie tylko fakt, że kobieta w...

Dla rodzica nie ma nic gorszego niż utrata dziecka. Aldona musiała tego doświadczyć, by mnie zrozumieć... Znowu jej „coś wypadło”. Trzeci raz w ciągu dwóch miesięcy. Moja była co rusz padała ofiarą niefortunnych zbiegów okoliczności. A wszystko zawsze wtedy, kiedy miałem spotkać się z Zosią, naszą pięcioletnią córką. Za każdym razem, kiedy zbliżał się weekend, czułem ucisk w brzuchu. Czy tym razem uda mi się zobaczyć dziecko? Czy Aldona zdoła wrócić od matki, pokonać grypę żołądkową, naprawić samochód, uporać się z rozbitym oknem na sobotę rano, żebym mógł przyjechać i trochę pobawić się z Zosią? Bo o zabieraniu jej gdziekolwiek nie było nawet mowy. Mogłem widywać się z własną córką wyłącznie pod czujnym okiem jej matki, co też mnie denerwowało, ale starałem się nie zaogniać sprawy. Aldona i ja byliśmy małżeństwem przez cztery lata. Kiedy Zosia miała dwa i pół roku, żona zaczęła szukać powodów do separacji, a potem do rozwodu. Wkrótce po nim okazało się, że powodem był niejaki Sebastian, były policjant, którego poznała podczas warsztatów na temat bezpieczeństwa kobiet. Ich synek, Ignaś, urodził się osiem miesięcy po tym, jak pani sędzia ogłosiła nasz rozwód. Nawet mnie to nie zdziwiło ani nie zabolało. Miałem dosyć wiecznych pretensji mojej eks i w pewnym sensie cieszyłem się, że teraz inny facet będzie się z nią użerał. – Wszystko w porządku? Zosia zdrowa? – w piątek przed wizytą zadzwoniłem do Aldony. – Będę na dziesiątą. – Lepiej na dwunastą, bo rano idę z nią do alergologa – po jej tonie wyczułem, że będą kłopoty z tym widzeniem. – Albo lepiej zadzwoń koło południa, dam ci znać, jak nam idzie. Bo może być kolejka. Miałem ochotę wykrzyczeć jej, że wiem, że robi to specjalnie. Nie pracowała zawodowo, więc mogła się umówić na dowolny dzień, ale wybrała akurat...

Moja historia wcale nie jest taka znów nadzwyczajna. Wiem, że niektórzy faceci mają kochanki i dzieci z tych związków. Ale choć ja mam żonę i córkę w jednym związku, a także ukochaną kobietę i syna w drugim – nieformalnym, to nie mogę myśleć o sobie jako o tym, który „zdradza żonę z kochanką”. W moim wypadku sprawa jest bardziej skomplikowana, ponieważ… kocham je obie. Nie tylko obie kobiety: Annę i Rositę. Również obie rodziny, które z nimi tworzę. Moja 8-letnia córeczka Wiktoria jest mi nie mniej bliska niż niespełna dwuletni Lucas. Spotkałem ją na imprezie firmowej Jak to się wszystko zaczęło? I kiedy? Trudno powiedzieć, bo impulsem, który popchnął mnie w ramiona Rosity, nie było oziębienie uczuć, ale – paradoksalnie – straszna tęsknota za żoną. Najpierw to była tylko fizyczna fascynacja. Nie mogę zaprzeczyć – fakt, że z żoną widywałem się tak rzadko i w związku z tym byłem po prostu seksualnie wygłodzony, nie był bez znaczenia. Lecz potem odkryłem w Rosicie wspaniałą towarzyszkę życia – prawdziwego przyjaciela, po prostu dobrego człowieka.   I tak od czterech lat moje życie upływa na kursowaniu pomiędzy Madrytem a Warszawą, gdzie mieści się centrala mojej firmy. Obowiązki służbowe często zmuszają mnie do pozostania w Hiszpanii nawet kilka miesięcy. Potem na jakiś czas wracam do Polski. Pierwszy rok był bardzo trudny, nie potrafiłem przyzwyczaić się do długiej rozłąki z żoną. Ona nie mogła do mnie przyjeżdżać, bo raz, że pracuje, dwa – nasza córeczka była wtedy już w przedszkolu. Anna odwiedzała mnie więc w Madrycie rzadko. Drugi rok był już znacznie łatwiejszy, poznałem wiele osób z firmy. Z kilkoma nawet się zaprzyjaźniłem.    Rositę spotkałem na imprezie firmowej. Było głośno, tłoczno i wesoło. W pewnym momencie zderzyłem się z niosącą stertę kanapek Sonią, naszą tłumaczką. Pomagała jej...