Kiedy na świat przyszedł Piotruś, nasze mamy – moja i Marty – były świeżo upieczonymi emerytkami. Obie z radością pomagały nam w pierwszym okresie życia synka, na wyścigi biegały do wnuczka, ledwo Marta napomknęła, że potrzebuje coś załatwić, wyjść z domu bez dziecka.   Wydawało się, że dzięki babciom, moja żona zaraz po zakończeniu urlopu macierzyńskiego będzie mogła spokojnie wrócić do pracy. Okazało się, że to nie jest takie łatwe… No przecież takie dziecko trzeba ciepło ubierać! Któregoś dnia, gdy Marta załatwiała w firmie ostatnie formalności, ja wróciłem z pracy nieco wcześniej, żeby przejąć od mojej mamy opiekę nad Piotrusiem.   – Już jesteś? – skrzywiła się mama na mój widok. – Miałeś być później.   – Myślałem, że się raczej ucieszysz…   – Prawie nie widuję wnuka!   – Co ty opowiadasz? – spojrzałem na nią zdziwiony. – Przecież jesteś u nas co dwa, trzy dni.   – Ale druga babcia widuje go prawie codziennie – fuknęła z wyrzutem. – Dlaczego ja też tak nie mogę?   Szczerze mówiąc, do tej pory się nie zastanawiałem nad tym, w jakiej proporcji babcie opiekują się wnukiem. Kwestie koordynacji ich wizyt zostawiłem żonie, która najlepiej wiedziała, kiedy potrzebna jej pomoc.    – Skoro tak mówisz – zacząłem teraz ostrożnie. – Pogadam o tym z Martą.   Zgodnie z obietnicą porozmawiałem z żoną o sprawie opieki nad Piotrusiem. Powiedziała mi, że zaraz po porodzie po prostu bardziej potrzebowała obecności własnej matki.   – Nie chciałam dyskryminować twojej – zaznaczyła, lekko rozbawiona. – Ale obiecuję, że kiedy wrócę do pracy, to postaram się o „parytetowe” traktowanie obu babć.   Przez moment wydawało mi się, że potencjalny konflikt jest zażegnany. Jednak tydzień później, po powrocie do domu, Marta...

Ciąża Agnieszki była najlepszą wiadomością w moim życiu. Nie mogłem się doczekać, kiedy zobaczę swoje dziecko! Od kiedy wiedziałem, że to będzie syn, nic tylko planowałem, jakim będę dla niego ojcem. Oczywiście zamierzałem być tatą idealnym!   – Mój ojciec był praktycznie nieobecny w życiu moim i sióstr – powiedziałem do żony. – Nie popełnię jego błędów. Jak tylko mały zacznie chodzić, będę go uczył kopać piłkę i… tańczyć salsę – puściłem oko do Agniechy, bo przecież poznaliśmy się na imprezie latino. – A jak zacznie mówić, będę z nim rozmawiał po angielsku, żeby się osłuchał z językiem, zapiszę go na lekcje gry na gitarze, żeby był popularny w towarzystwie i…   – Zwolnij! – roześmiała się moja żona. – Wszystko po kolei! Przecież to na razie będzie noworodek, będziesz go mógł co najwyżej ponosić po karmieniu, żeby mu się odbiło. Trzy miesiące później wziąłem Franka w ramiona To był moment, w którym poczułem się jak król świata! Mój syn, mój dziedzic, moja krew – powtarzałem sobie, patrząc na tego maleńkiego człowieczka. Kiedy Agnieszka wróciła ze szpitala do domu, wyobrażałem sobie, że od teraz wszystko będzie jeszcze lepiej, niż kiedy byliśmy tylko we dwójkę. W moich marzeniach byliśmy idealną rodziną – my z żoną zakochani jeszcze bardziej niż na początku znajomości, oboje uwielbiający naszego syna, on rosnący w atmosferze miłości, ciepła i bezpieczeństwa.   Agnieszka jednak dość szybko sprowadziła mnie na ziemię.   – Posuń się bliżej do ściany – poleciła mi w łóżku. – Ja śpię od zewnątrz, mały w łóżeczku, ale w nocy muszę mieć miejsce, żeby go kłaść i karmić.   Już pierwsza wspólna noc okazała się koszmarem. Franek budził się na karmienie co dwie godziny. Żona najpierw go wyjmowała z łóżeczka i odkładała, potem już jej się...

Klaudiusz wyglądał mi na przyzwoitego faceta, w końcu bez wahania zaakceptował fakt, że jego luba miała już dziecko. Olaf miał wtedy ze cztery lata, po jego biologicznym ojcu nie było śladu, jedynie nadzieja, że kiedyś pójdzie siedzieć za niezapłacone alimenty. Naprawdę się bałem o siostrę. Byliśmy bliźniętami, ale kompletnie różnymi. Ja jestem introwertykiem, lubię łamigłówki i liczby, Monia była skrajną ekstrawertyczką, uwielbiała być w centrum uwagi całego towarzystwa, a dzięki urodzie i poczuciu humoru brylowała, gdziekolwiek się pojawiła. Niestety, „wpadła” w wieku dziewiętnastu lat. Ojciec już wtedy nie żył, mama się załamała. – Przecież ona miała robić studium kosmetyczne, iść do pracy. Tak marzyła o własnym salonie – utyskiwała mama. – Dziecko to radość, wiadomo, ale co z nauką? Pracą? Mimo to pomogła Moni we wszystkim. Olaf miał szczęście, bo Monika była świetną mamą, a w bonusie dostał jeszcze czułą, troskliwą babcię. No i wujka, bo mieszkaliśmy wszyscy razem. Ja chciałem wprawdzie studiować, ale że sytuacja się skomplikowała, zacząłem pracę w firmie znajomego. Mogłem się dokładać do rachunków, bo Monia jednak poszła do tego studium, a mama miała tylko pół etatu. Wszyscy odetchnęliśmy, kiedy pojawił się Klaudiusz. Podobał mi się, od razu zaakceptowałem go jako szwagra. – Pobieramy się – oznajmili któregoś razu. – I jeszcze coś: będziemy mieli kolejne dziecko! Olaf będzie miał rodzeństwo! Fajnie było, że facet mówił „kolejne dziecko”, choć to przecież miało być jego pierwsze. Ale Olafa od początku uczyli, żeby mówił do niego „tato”, a Klaudiusz traktował go jak własnego syna. Urodziła się Marysia, potem jeszcze Stasiek. Olaf miał dziesięć lat, gdy auto Moni wpadło w poślizg. – Mama już nie wróci, prawda? – zapytał mnie poważnie, kiedy przyszedłem posiedzieć z...