„Byłam zła na córkę, że wiecznie zawraca mi głowę. Ale jak można obwiniać dziecko, że pragnie uwagi rodzica?”

Kogo dziecko ma zawołać, jak mu się źle dzieje, jeśli nie matkę?!

Odkąd Agusia poszła do przedszkola, nie było miesiąca, żeby nie złapała jakiejś infekcji. Każda kończyła się leżeniem w łóżku i antybiotykiem. Tak przetrwaliśmy jesień i zimę, biorąc kolejno z mężem zwolnienia na opiekę. Wiosna, w której upatrywaliśmy nadzieję na polepszenie sytuacji, niestety, niczego nie zmieniła, Aga wciąż chorowała.

Więcej czasu spędzała w domu niż w przedszkolu

Do zwykłych infekcji przyplątała się jeszcze alergia, praktycznie na wszystko, bo na kurz i roztocza. Rodzina i znajomi pocieszali nas, że tak bywa, dziecko musi swoje odchorować, żeby się uodpornić. Ale mnie niepokoił fakt, że wciąż łyka antybiotyki, sztuczne witaminy, a nawet przy ostatnim zapaleniu oskrzeli jej pediatra zlecił inhalacje ze sterydami.

– Nie dawaj jej tego, nie urośnie po tym świństwie – przestrzegała mnie teściowa. – Lepiej byłoby zmienić małej powietrze, wyjechać z nią w góry, niech wywietrzy sobie płuca od miejskich smrodów i spalin – radziła.

Mąż przyznał matce rację i po konsultacji z lekarzem, wspólnie uradziliśmy, że znajdziemy pokój w miejscowości znanej z dobrego klimatu, zwłaszcza dla alergików i dla dzieci.

No i wywieziemy małą na miesiąc, albo dwa na klimatyczną kurację

Każde z nas miało wziąć sobie po kolei urlop, ja miałam zacząć pierwsza, od długiego, majowego weekendu. Przez swoje kumy, teściowa znalazła nam miejsce w góralskiej chałupie, u gazdów z prawdziwego zdarzenia. Ich dom położony był pod samym stokiem lesistej góry, powietrze było tam jak balsam, dookoła świerki i sosny, a i jedzenie pierwsza klasa – mleko od krowy, jajka od kur.

Aga miała tu prawdziwy raj. Zwłaszcza że wnuki gazdów były w jej wieku, nie nudziła się więc, mogła się z nimi bawić do woli. A że pogoda dopisywała, to praktycznie cały dzień spędzałyśmy na świeżym powietrzu, nawet stół do posiłków stary gazda ustawił nam przed domem.

Pierwszy tydzień zleciał szybko, drugi zaczął mi się trochę dłużyć, bo popsuła się pogoda. Ale córka nie nudziła się, całe godziny spędzała na zabawach z dzieciakami gazdów, głównie w ich wielkiej kuchni.

Rozbrykała się straszliwie

Najbardziej zaprzyjaźniła się z Kubą, o rok starszym od niej chłopcem. Nie wiem, dlaczego tak go sobie upodobała, bo mały był czasem agresywny, popychał ją w zabawie, zdarzyło się, że nawet ją przewrócił. Aga zawsze narobiła krzyku, a jej głośne wołanie po mnie rozlegało się po całej chałupie.

Tłumaczyłam jej, żeby bawiła się z dziewczynkami, a od Kuby trzymała się z daleka. Ale gdzie tam, to przecież był jej ulubieniec, mimo że nieraz wylewała przez niego łzy. Biegłam zawsze na ratunek, ale w końcu miałam dosyć. Nic, tylko „mamo, mamo”. Uspokajałam Agę, ale za chwilę było to samo.

Myślałam, że stara gaździna zwróci uwagę wnukowi, ale ta uśmiechała się tylko i machała ręką

– Dziecka muszą się wyszumieć, przecież się ich nie przypnie niczym obrazek na ścianie – mawiała. – Dajcie, pani, spokój, krzywda się małej nie stanie, jak ją Kubuś trochę potarmosi przy zabawie.

Ale tamtego dnia straciłam cierpliwość, zresztą od rana czułam poirytowanie. Może to w powietrzu coś było niedobrego, zanosiło się chyba, że będzie wiał halny. Maluchy szalały, chciały wprost roznieść chałupę. Czytałam akurat ciekawy kryminał, wciągnął mnie bardzo, ale co chwilę musiałam się odrywać od lektury, słysząc wołanie Agusi.

W końcu za którymś razem nie wytrzymałam. Byłam zmęczona hałasem, jaki robiły dzieci, znudzona siedzeniem w domu, zirytowana i zniecierpliwiona ciągłym nawoływaniem mnie przez małą. Podbiegłam do córki i porządnie nią potrzasnęłam.

– Musisz mnie tak ciągle wołać? – krzyknęłam. – Nic od rana nie słyszę, tylko „mamo” i „mamo”, a przecież nic ci się nie dzieje, sama zaczepiasz Kubę.

Uświadomiłam sobie natychmiast, że nie powinnam była tak się zachować. Mała podniosła na mnie oczy, zdumiona moim podniesionym głosem, a potem wykrzywiła buzię.

Nic, tylko za chwilę się rozpłacze…

No, jeszcze tego mi brakowało. Ale w tym momencie podeszła do nas gaździna, pogłaskała Agę po głowie, w dłoń wsunęła jej ulubione warkocze z oscypkowego serka. A potem spojrzała mi w oczy i pokiwała głową, biorąc mnie na bok.

– Oj pani, z miastaście, ucona, po szkołach, a tak gadacie, jakbyście rozumu nie mieli – powiedziała ściszonym głosem. – A kogo ta dziecina ma wołać, jak nie mamy? Krowy może? Przecie żeście dla niej mamusia, całe szczęście i dobroć tego świata, a wy się za to gniewacie na tę odrobinę?

Zamurowało mnie

Nic się nie odezwałam, patrzyłam bez słowa na pomarszczoną twarz gaździny. Niezłą dostałam lekcję od tej prostej, nieuczonej, a tak mądrej kobiety. Jak mogłam mieć pretensje do dziecka, że mnie woła, przeszkadza w lekturze, że wciąż mi dźwięczą w uszach słowa: mamo, mamo.

No, bo kogóż miała wołać, jak się jej źle działo, nawet w zabawie, jak nie mnie, przecież byłam jej mamą. Dobrze mi babcia Kuby powiedziała, oj dobrze. Nie podniosłam już więcej głosu na córkę, chociaż halny wiał przez trzy dni i maluchy szalały w całej chałupie. A potem, gdy wiatr się uspokoił, przyszła ładna pogoda, dzieci uciszyły się, przestały brykać i czasem nawet zaczynało mi trochę brakować tego głośnego: mamo, mamo…

Beata, lat 31

Czytaj więcej:

• „Chciałem naprawić błędy młodości, ale syn widzi we mnie intruza. Zawiodłem jako ojciec, ale podołam jako dziadek”
• „Przez upór i gburstwo mojego ojca rodzina zaczęła się rozpadać. Scaliła ją dopiero moja kilkuletnia córeczka!”
• „Ciąża wykończyła mnie psychicznie i fizycznie. Nie miałam siły wstać z łóżka i brzydziłam się własnego ciała. Ukojenie odnalazłam w jodze”