Szłam na studia pedagogiczne pełna zapału, kochałam dzieci, szkołę, miałam pomysły, jak uczyć i wspierać. Dziś już nic z tego nie zostało. Tylko moje łzy.
Szanowna Redakcjo, uczę obecnie w siódmej klasie szkoły podstawowej w średnim mieście. To szkoła jak inne, żadna elitarna, ale też nie jakaś podrzędna. Mamy swoje sukcesy, uczniów na olimpiadach, dobre wyniki na egzaminach ósmoklasisty. Wszystko z zewnątrz wygląda normalnie. Dzieci zadbane, z porządnych rodzin, nie ma biedy ani jakiejś patologii. Prawda o moich uczniach jest jednak zupełnie inna.
Jestem jeszcze młoda, wydawało mi się więc, że znajdę wspólny język z dziećmi. W zeszłym roku zostałam wychowawczynią jednej z klas, byłam dumna, chciałam coś z osiągnąć z tymi dzieciakami. Tymczasem mam już serdecznie dość. Zaczęło się od tego, że przestali się przykładać do nauki, głównie bojkotowali mój przedmiot. Nie wszyscy, stworzyła się taka grupka, która przychodziła kompletnie nieprzygotowana na sprawdziany i śmiała mi się w twarz. Co z tego, że stawiałam jedynki. Czy muszę tłumaczyć, jak się czułam, gdy te dzieci nasyłały na mnie wściekłych rodziców, a ci lecieli ze skargą do dyrekcji?
Wyszło na to, że jako nauczyciel jestem nieudolna i gnębię swoich uczniów.
Gdy poczuli siłę, zaczęło być coraz gorzej. Bieganie po klasie w czasie lekcji, rzucanie papierami i długopisami w tablicę, a zdarza się, że i we mnie, przeklinanie, chamskie odzywki, których nawet nie przytoczę, bo mi wstyd... Zaczęłam regularnie płakać popołudniami, gdy tylko wrócę do domu. Nie mam ani szacunku, ani żadnych wyników w pracy, bo nikt mnie tam nie słucha. Mój przedmiot mają gdzieś, poległam też jako wychowawca.
Starałam się, próbowałam rozmawiać, zabrałam swoją klasę na wycieczkę, żeby było miło, zorganizowałam im dyskotekę. Ale już mi się nie chce. Oni zabili we mnie całą moją pasję.
Tłumaczyłam sobie jeszcze do niedawna, że to przecież dzieci, nie są złe. Ale może jednak są? Myślałam, że trzeba je po prostu nakierować, pomóc. Ale może to i tak nic nie da? Już nic nie wiem. Niestety z rodzicami nie ma rozmowy ani współpracy, są tylko roszczenia. Tego nie przeskoczę. Jest mi tak strasznie przykro.
Zbliża się Dzień Nauczyciela i tak sobie myślę, że nie dam rady udawać, uśmiechać się i przyjmować prezentów. Na co mi one? Nic nie naprawi tego, że czuję się jak wrak, a pracuję w tym zawodzie dopiero sześć lat.
Olga
Zobacz też:
Kto zawsze wpada na pomysł kolejnych składek klasowych? Oczywiście za każdym razem te same osoby. Może niektórzy nie mają co robić z pieniędzmi, ale moim zdaniem nauczyciele i tak mają w nosie te wszystkie prezenty. Nadgorliwi rodzice, opanujcie się! Droga Redakcjo, niedługo koniec roku szkolnego i zastanawiam się, czy we wszystkich szkołach jest zwyczaj kupowania prezentów wszystkim jak leci. Moja córka kończy dopiero pierwszą klasę, nie mam doświadczenia, ale jestem w głębokim szoku, ile już pieniędzy przeznaczyłam na składki klasowe. Zaznaczam – to nie są obowiązkowe składki na Radę Rodziców czy inne potrzebne wydatki, jak wycieczki czy tym podobne. To są wszystko wymysły kilku nadgorliwych oszołomów za przeproszeniem, którym się wydaje, że jak kupimy pani od angielskiego kosz owoców i kaw, to będzie tak miło i przyjemnie. Nie będzie. A przynajmniej nie wszystkim. To się tak tylko wydaje, że jak się to rozłoży na całą klasę, to wyjdzie niewielka składka. Ale jeśli kupujemy coś co chwilę i dla każdego (nie przesadzam, paniom sprzątającym pewna mama też wymyśliła prezenty), to robi się mniej przyjemnie. Tu 100, tam 200, tam jeszcze parę stówek i jak nic 1000 zł stracone. Ja naprawdę mam ważniejsze wydatki. Może dla niektórych to nic takiego, wydać sobie tysiaka, ale dla mnie to mnóstwo pieniędzy. Z drugiej strony przecież głupio odmawiać składki. Wyłamię się, zrobię zamieszanie i wyjdę na skąpca albo jakiegoś chama, któremu szkoda kasy dla tych naszych wspaniałych nauczycieli. Za moich czasów to się pisało ładną kartkę z podziękowaniem i ewentualnie dawało ładny bukiet na koniec roku. To wszystko. A teraz to się w głowach przewraca. Alina Od Redakcji: Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz...
Jak każda mała dziewczynka chciałam być księżniczką. Z wiekiem rozszerzały się moje horyzonty, i kolejno chciałam być: sprzedawczynią w cukierni, krawcową, lekarzem, kapitanem okrętu, policjantką. Pomysły na przyszłe życie zawodowe czerpałam z lektur i filmów, co sprawiało, że średnio raz na sezon zmieniały się one diametralnie. Wybierając kierunek studiów, nadal nie wiedziałam, jaki zawód chcę w przyszłości wykonywać. Wiedziałam natomiast, czego na pewno w życiu robić nie zamierzam. Nigdy, przenigdy nie zostanę nauczycielem. Byłam córką pary nauczycieli. Na dokładkę jedynaczką, więc sama musiałam się zmagać z tym obciążaniem. Zdołałam poznać wszelkie minusy tej pracy, a wiele z nich odczułam na własnej skórze, gdyż rodziciele więcej czasu poświęcali problemom swoich wychowanków niż moim. Szewc bez butów? Dokładnie. Nawet te budzące zazdrość dwa miesiące wakacji w moich oczach zaletą nie były, gdyż rodzice, aby podreperować domowy budżet, brali wychowawstwo na półkoloniach, koloniach, obozach, i znowu nie mieli dla mnie czasu. Całe ich zainteresowanie moją osobą sprowadzało się do domowej odmiany wywiadówki. – Odrobiłaś lekcje? Zjadłaś obiad? – pytali i obrzucali mnie zdziwionym spojrzeniem, jakby zaskakiwał ich fakt, że zostałam im „po lekcjach”. Na ogół, zanim zdążyłam odpowiedzieć, zagłębiali się w sprawdzanie klasówek czy przygotowania do kolejnych lekcji. Na dodatek braku rodzicielskiej uwagi nie rekompensowały mi drogie prezenty, którymi mogły pochwalić się dzieci lekarzy czy prawników. Pensje w zawodzie nauczycielskim nigdy olśniewające nie były. Obyś cudze dzieci uczył… Po maturze zdecydowałam się więc studiować prawo. Niestety, nie dostałam się. – I co teraz, córeczko? – pytała stroskana mama. O, wreszcie się zainteresowała. Gdy jej bezproblemowa jedynaczka wreszcie napotkała przeszkodę...
„Na forach dla mam wrze, nie mówiąc już o naszej klasowej grupie dla rodziców. Zbliża się Dzień Nauczyciela i jak nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Połowa rodziców w klasie mojego syna awanturuje się bez końca, że nie da złamanego grosza na prezent dla wychowawczyni. A mnie krew zalewa, jak czytam takie wpisy! Gdzie się podziało nasze polskie dobre serce?! Przecież prezent to okazanie wdzięczności, symboliczne podziękowanie. To jest tradycja! Roszczeniowe pokolenie Chyba wszyscy o tym zapominają, że szkoła to nie tylko miejsce nauki pisania i tabliczki mnożenia. Dzieci uczą się także obycia w świecie, tego jak powinny się zachowywać wobec innych ludzi, że należy doceniać drugiego człowieka i każdą formę pracy. W szczególności tą, którą ktoś wykonuje dla nas! Później rośnie pokolenie roszczeniowych młodych ludzi, że tylko: ja i ja, daj mi, ja chcę. Pokolenie pozbawione szacunku i empatii dla drugiego człowieka. Pokolenie, które z pogardą odnosi się do osób, które nie wykonują prestiżowych zawodów lub nie zajmują miejsc kierowniczych. A przecież społeczeństwo to przede wszystkim zwykli ludzie, którym należy się szacunek! I czego uczą ci nowocześni rodzice?! Tego, że nauczycielka jest nikim?! Wychowanie to także nauka wartości Wiadomo, początek roku szkolnego to wiele wydatków: przybory szkolne, składki na radę rodziców, nowy plecak, buty, czy kurtka na zimę i zaliczki na planowane wycieczki. A to tego ta koszmarna inflacja. Ja to wszystko rozumem, tylko w życiu są rzeczy ważne i ważniejsze. Nie wystarczy dzieciom mówić, bo tak naprawdę to nie deklaracjami, a zachowaniem, gestami jesteśmy w stanie przekazać wartości, jakimi w dorosłym życiu powinny się kierować! Wychowanie to nie tylko same przyjemności. To odpowiedzialność! A te kwoty na Dzień Nauczyciela? Śmiech na sali. Nie chcą złożyć się po 10 złotych, a przecież...
