„Jeśli sądzisz, że najgorszą rzeczą, jaką może zrobić twoje dziecko, jest przeklinanie, to się zdziwisz” – uważa Casara. Okazuje się, że wielu rodziców wcale nie uważa, że przeklinanie jest najgorsze. Jej dzieciom wolno przeklinać i basta Według matki czwórki dzieci w przeklinaniu nie ma nic złego. Pod warunkiem że się wie, kiedy i jak można sobie na to pozwolić. Jej dzieci, dzięki temu, że znają różne przekleństwa, wiedzą, co one oznaczają. Wiedzą też, kiedy i których przekleństw można używać, a które są nie do przyjęcia. „Wolno im przeklinać, dlatego wiedzą: kiedy mogą przeklinać, jak mogą przeklinać i przy kim mogą przeklinać” – wyjaśnia Casara. Według niej rodzice oczywiście mogą udawać, że ich dzieci nigdy nie usłyszały/nie usłyszą ani nie wypowiedziały/nie wypowiedzą żadnego przekleństwa. Tylko czy nie jest to oszukiwanie samych siebie? Casara i jej mąż podkreślają, że im jako rodzicom zależy na otwartości i autentycznych relacjach z dziećmi. Casara uważa też, że należy spojrzeć prawdzie w oczy. I pogodzić się z tym, że rówieśnicy wywierają na dziecku presję, jeśli chodzi o różne niepożądane zachowania. Jeśli młody człowiek ma się czegoś nauczyć – musi popełniać błędy lub wiedzieć, jak ich uniknąć. Internauci: „Właśnie tak wychowujemy nasze dzieci” Filmik wywołał spore kontrowersje. Co ciekawe, spora liczba internautów popiera kobietę. Matki i ojcowie przyznają, że nie od dziś pozwalają swoim dzieciom przeklinać: „Potrzeba nam więcej takich rodziców”; „Proszę, adoptuj mnie…”; „Właśnie tak wychowujemy nasze dziewczynki”; „Tak! Kiedy dzieci czują, że muszą coś ukrywać, wpadają w największe kłopoty! Wiem to z własnego doświadczenia”; „Moja mama jest taka – ona i ja mamy najlepszą więź na świecie, rozmawiam z nią o...

Bardzo się myliłam co do mojej mamy, którą do tej pory uważałam za rozsądną kobietę. Według męża i mojego ojca nie dzieje się nic złego… Córka jest wręcz zachwycona. Ale ja na samą myśl, co tam się dzieje, dostaję gęsiej skórki. Codzienne „święto brudasa” Kiedy przyjechałam, Julka jeszcze spała. Było około godziny 11, więc postanowiłam ją obudzić. Odchyliłam kołderkę, żeby połaskotać ją delikatnie w stopę. I zatkało mnie. Nogi były brudne jak święta ziemia! Jak można położyć 5-letnie dziecko spać i nie dopilnować, żeby miało czyste nóżki?! Odruchowo obejrzałam jej dłonie. Czarne pazury, ręce lepiące, podrapane… Zrobiło mi się słabo. Juleczka się obudziła i od razu zaczęła opowiadać, jak tu jest super. – Widzę, że wczoraj babcia zrobiła ci nawet dzień brudaska – zagaiłam, wymownie patrząc na jej stopy. – Codziennie mamy święto brudasa – zaśmiała się Julka. Pomyślałam, że to faktycznie „super”. I już mocno zaniepokojona zapytałam o mycie zębów. Usłyszałam tylko „Raz myłam”. Od tygodnia moje dziecko raz myło zęby! I to będąc pod opieką mojej matki, która wychowywała mnie i brata w kulcie dbania o zęby i o higienę w ogóle. Zamiast malin i marchewek: tanie chipsy i cukierki A to wcale nie był koniec. Okazało się bowiem, że moja matka zgromadziła zapasy cukierków i chipsów. Nawet nie chciałam myśleć o tym, jak często uzupełnia je o nowe „przysmaki”. – Babcia ci to kupiła? – zapytałam Julkę, biorąc do ręki opakowanie po najtańszych chrupkach. – Ja wybrałam, babcia kupiła – usłyszałam w odpowiedzi. Musiałam się przejść, żeby ochłonąć i nie zrobić matce awantury. Poszłam nad rzekę i zastanawiałam się, co mam zrobić. Czy zabrać dziecko z powrotem do domu, czy...

Mieszkanie na piętrze willi urządzone było ze smakiem, niczego w nim nie brakowało.   – Masz doskonały gust – chwalili znajomi, zakładając, że to moja zasługa.   Uśmiechałam się i dziękowałam, chociaż aż mnie skręcało z bezsilnej złości. Nie wybierałam mebli, ozdób ani dywanu, nie miałam na to szans. Gustowne wnętrze było dziełem Małgorzaty, mojej teściowej.   – Wprowadzicie się na piętro, nie ma sensu pakować pieniędzy w wynajem mieszkania – zdecydowała, jak tylko dowiedziała się o zaręczynach.   Ucieszyłam się, bo dom teściów był duży i stał w uroczym ogrodzie, zawsze marzyłam o czymś takim. Adrian studził mój zapał. Marudził, że nie chce mieszkać z rodzicami, a szczególnie z matką.   – Jest strasznie apodyktyczna, do wszystkiego się wtrąca – ostrzegał.   Trudno mi było w to uwierzyć. Małgorzata nie wpisywała się w stereotyp teściowej zazdrosnej o synka i prymat w domu. Elegancka, zadbana, miała mnóstwo spraw, pracowała i lubiła podróże. Takie osoby nie muszą żyć cudzym życiem, wystarczająco zadowala ich własne. Nie miałabym nic przeciw temu, żeby za trzydzieści lat wyglądać i czuć się tak jak ona.   – Jest bardzo fajna, bez problemu się dogadamy, zobaczysz – starałam się nie podzielać obaw Adriana.   – Nie wiesz, o czym mówisz. Będziemy mieszkać u rodziców, a to oznacza konieczność dostosowania się do wymagań. W domu rządzi matka, nami też będzie.   – Przyznaj się, masz złe wspomnienia ze szczenięcych lat? – spytałam wesoło.    – Trzymała cię żelazną ręką?   – Żebyś wiedziała.   – Nie sadzę, żeby nadal chciała cię wychowywać, jesteśmy razem prawie dwa lata i nigdy nie zauważyłam, żeby dyktowała ci, co masz robić, a czego nie.   – Oby ten stan utrzymał się jak najdłużej – mruknął Adrian.   Nie wyglądał na przekonanego, ale...