Monika nie widzi świata poza Michałkiem, jej całe życie to teraz pieluszki, kaszki i klocki. Jak już ma chwilę dla siebie, to zamyka się w łazience, a potem zaraz idzie spać. Twierdzi, że musi być w formie, żeby bawić się z synkiem. Ja dla niej nie istnieję, moje potrzeby się nie liczą.  Przestała mnie kochać z dnia na dzień, gdy urodziła Inaczej wyobrażałem sobie moje ojcostwo i nasze małżeństwo po narodzinach Michała. Dziecko miało być dopełnieniem naszej rodziny, szczęściem i spełnieniem marzeń. Wyszło zupełnie na odwrót, rodzina to teraz dwie osoby plus lokator, czyli ja.  Monika już w ciąży zaczęła mieć objawy jakiejś paranoi. Odsuwała mnie od siebie najpierw delikatnie i powoli, ale gdy tylko lekarz wspomniał, że nie powinna się przemęczać, całkiem straciłem do niej dostęp. To miała być tylko zwykła ostrożność, ciąży nic nie zagrażało, ale mnie nie wolno było tknąć własnej żony. Znosiłem to, bo przecież też zależało mi na dziecku. Ale po porodzie Monika kompletnie odleciała. Nawet nie spojrzała na mnie na porodówce. Zakochała się w Michałku, a ja przestałem istnieć. Jeszcze wtedy miałem nadzieję, że to takie początki macierzyństwa, że musi ochłonąć, przejść przez połóg... Niedawno minęło 6 miesięcy od narodzin naszego syna, a moja żona nadal nie przypomniała sobie, że ma męża. Zastanawiałem się ostatnio, dlaczego się ze mną nie rozwodzi, skoro przestałem ją interesować? Do czego jestem jej potrzebny? I już wiem! Do przynoszenia pieniędzy, szykowania kolacji i prac w ogrodzie. Jak tylko przyjdę wcześniej z pracy, to jest zła, bo zakłócam jej spokojny czas z dzieckiem. Wchodzę na jej teren. We własnym domu czuję się jak intruz. Nie wolno mi przewinąć ani wykąpać Michałka. Od razu krzyczy, że zrobię mu krzywdę. Mieszkam z nimi, ale czuję się tak, jakbym nie miał ani żony, ani dziecka....

Lilka jeszcze nie miesiączkuje, ale widzę, że interesuje się tymi tematami. Jej ciało się zmienia, koleżanki już się umawiają z chłopakami. Teraz dzieci szybciej dojrzewają, a ja nie mam zamiaru czekać, aż dowie się wszystkiego od kolegów albo co gorsza zajdzie w ciążę. Nie będę udawać, że córka nie dojrzewa Nie ukrywam, że bałam się tej rozmowy z moją córką. Niektóre słowa do tej pory nie przechodzą mi przez gardło, bo tak zostałam wychowana. Ze mną nikt nie rozmawiał, gdy byłam nastolatką. Mam jednak świadomość, że jak nie ja, to koledzy uświadomią moją Lilkę. Wolę zrobić to po swojemu.  Ginekolog to normalny lekarz, a dojrzewanie dziecka to normalna sprawa. Uważam, że to matka powinna zabrać córkę na pierwszą wizytę. Ja najpierw wytłumaczyłam Lilce, po co kobiety chodzą do ginekologa i opisałam jej, jak wygląda badanie. To było trudne, córka się wstydziła i nie chciała iść. Ale jakoś ją przekonałam. Sama wizyta była krępująca dla nas obu, ale starałam się być wsparciem dla córki. Lekarza wybrałam z polecenia, poszłyśmy do bardzo ciepłego i życzliwego pana doktora. Było trochę strachu, ale cieszę się, że mamy to za sobą. Lilka dowiedziała się trochę o koniecznych badaniach, miesiączce i o antykoncepcji. Denerwuje mnie natomiast, że moja decyzja budzi oburzenie niektórych znajomych i rodziny. Zostałam posądzona o sianie zgorszenia i deprawowanie córki. Tak jakbym celowo zachęcała ją do interesowania się seksualnością. Ludzie złoci, przecież my tylko poszłyśmy do lekarza! Dla mnie to wyraz odpowiedzialności i dbania o dziecko. Czy co poniektórzy uważają, że powinno się wmawiać dziecku, że nie mamy narządów płciowych?? A może powinniśmy żyć w błogiej nieświadomości i udawać, że nasze dzieci na zawsze będą tylko dziećmi? Nina Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: ...

Uważam się za rozważną matkę, staram się odpowiedzialnie wychowywać dzieci, tak żeby wstydu nie było. Synowi nigdy żadne głupoty do głowy nie przychodziły, a ma już 14 lat. Za to córka – szkoda gadać! Ciągle coś wymyśla. Teraz wojuje z nami o kolczyk w nosie. Bo koleżanka sobie zrobiła! Kolczyk w nosie to dla mnie patologia, nie zgodzę się! Matylda jest dobrym dzieckiem, tylko takim roztrzepanym. Łatwo ulega wpływom kolegów i dlatego tak się o nią martwię. Nie pozwalam jej na zbyt wiele, żeby w jakieś kłopoty się nie wpakowała ani w nie wpadła w podejrzane towarzystwo. Mieszkamy w małej wiosce, tutaj ludzie od razu biorą na języki, jak tylko komuś się noga powinie albo coś do głowy strzeli. A moją Matyśkę to tak ciągnie do rozrabiania, że muszę jej pilnować. Córka ma tylko 12 lat, to jeszcze małe dziecko. Niby uważa się za dorosłą, ale przecież nic o życiu nie wie. Kolczyk w nosie? Przecież to jakiś chory wymysł! Kto sobie robi coś takiego? Chyba tylko jacyś wykolejeńcy z wielkich miast, którym się w głowach przewraca. Matylda ma taką jedną przyjaciółkę ze szkoły i to ona ją namawia do tych głupot. Jest tylko o rok starsza od mojej córki, a już zrobiła sobie kolczyk w ustach. No kto to widział! Dla mnie to jakieś takie wyuzdane, nie przystoi dziewczynce. Ale Matylda oczywiście od razu podłapała temat i oświadczyła, że też chce, najlepiej w nosie. A w życiu! Ja nawet jej uszu nie przekłułam, co jej teraz nagle strzeliło do głowy?! Proszę mnie poprawić, bo może jestem zacofana i się mylę, ale uważam, że dzieci nie powinny sobie niczego przekłuwać ani tatuować. Wychowuję moje dzieci na skromnych i ułożonych ludzi, a nie na jakichś szaleńców. Nie wiem tylko, jak poradzić sobie z córką, jak jej to przetłumaczyć?  Agnieszka Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy...