Od kiedy Kaja skończyła trzynaście lat, nasze relacje zaczęły się gwałtownie pogarszać. Córka wiecznie ze mną dyskutowała, podważała moje decyzje i robiła mi na złość, żeby tylko pokazać, jak bardzo jest dorosła. A ja nie mogłam jej przecież odpuścić. Byłam odpowiedzialna za jej wychowanie, edukację i rozwój. Szkoda tylko, że miałam niewielkie wsparcie ze strony jej ojca.   – Po prostu przestań uszczęśliwiać ją na siłę – rzucił mąż, kiedy Kaja ze złością uciekła z rodzinnego pikniku, na który przygotowałam jedzenie, napoje i gry planszowe. – Ma czternaście lat, niekoniecznie chce spędzać niedzielne popołudnia z rodzicami w parku…   – Tak uważasz? – najeżyłam się. – A co z budowaniem więzi? Mamy ją tak po prostu zostawić samej sobie, żeby potem szukała ciepła i uwagi poza domem? Wiesz, jak kończą nastoletnie dziewczyny, którymi rodzice nie poświęcają uwagi? Zadają się z niewłaściwym towarzystwem, uganiają się za chłopkami albo sięgają po narkotyki! – syknęłam.   – Przesadzasz… – westchnął i dokończył pieczone udko kurczaka, którym wzgardziła Kaja.   Nie czułam, bym przesadzała. Za dużo nasłuchałam się historii o dzieciakach, którym rodzice w porę nie postawili jasnych granic i które wylądowały w areszcie, skończyły na odwyku albo na porodówce. Nie zamierzałam dopuścić, żeby nasza jedynaczka zmarnowała sobie życie! Ale im była starsza, tym trudniej mi się z nią rozmawiało. Kaja nie chciała mi opowiadać ani o koleżankach ani o swojej sympatii.   – Rafał to tylko kolega, uczymy się razem – burczała, kiedy starałam się dowiedzieć czegoś o chłopcu przychodzącym do nas kilka razy w tygodniu.   Próbowałam porozmawiać z nią o seksie. Wytłumaczyć jej, że chłopcy rozumują zupełnie inaczej niż ich rówieśniczki i tak...

– Zdechnij wreszcie, ty stara krowo! – wykrzyczała. Ma zaledwie 13 lat, a ubiera się i maluje jak dorosła kobieta. Zaczęła palić w domu papierosy, parę razy wróciła pijana, nigdy nie mówi, dokąd idzie i kiedy wróci… – Ulka – proszę. – Opamiętaj się. Ze mną jest coraz gorzej… Nie mam siły, żeby cię przypilnować, a ty robisz coraz większe głupoty! Kiedy ostatnio byłaś w szkole? Wychowawczyni dzwoni z pretensjami… – Niech się goni! – odpowiada. – Ty też mi dupy nie zawracaj. Wszyscy się gońcie… I daj mi wreszcie na fajki! Ula jest moją jedynaczką Miałam trzydziestkę z okładem, kiedy zaszłam w ciążę z facetem, który przywiózł mi lodówkę. Nie chciał jej wnieść na piętro, rzucał się, że ma niezapłacone za taką usługę i że zostawi mi tę wielgaśną i potwornie przecież ciężką pakę przed blokiem. Dopiero, kiedy puściłam oko, że jak zatarga tę lodówkę chociaż do windy, nie będzie miał krzywdy, spuścił z tonu i się dogadaliśmy. Po zmianie przyjechał na kielicha… Zjedliśmy parówki na gorąco, grzybki w marynacie i klopsy z obiadu, po czym wylądowaliśmy w łóżku. Taka była umowa… Już po wszystkim naprawił mi obluzowany kontakt, tę lodówkę ustawił i wypoziomował, a jeszcze potem zmajstrował mi dzieciaka, chociaż mówiłam, żeby uważał. Od tamtej pory nigdy więcej go nie widziałam Kiedy się pokapowałam, że jestem w ciąży pojechałam tam, gdzie wtedy pracował. To był mały sklepik handlujący przechodzonymi towarami przywożonymi głównie z Niemiec. Za grosze można było tam kupić sprzęt AGD, RTV, meble, ciuchy, zabawki i inne duperele. Właściciel się chyba domyślał, dlaczego szukam tego konwojenta, może nawet nie byłam pierwsza? Jednak nic mi nie powiedział. – Chyba taki się tu kręcił dzień czy dwa, ale szybko wybył – tłumaczył. – Za mało kasy mu było albo miał...

Zawsze chcieliśmy mieć z mężem dużą rodzinę. Dlatego już rok po ślubie zaszłam w ciążę. Kiedy nosiłam pod sercem naszą córeczkę Anię, sądziliśmy, że nie pozostanie ona długo jedynaczką. Niestety, los postanowił inaczej… Ogromne problemy, które wystąpiły podczas porodu spowodowały, że straciłam bezpowrotnie szansę na kolejną ciążę. – Bardzo mi przykro… – w oczach lekarza widziałam współczucie. Płakałam, ale łzy nie koiły mojego bólu Pokochałam moją córkę od pierwszego wejrzenia, ale zawsze, ilekroć na nią patrzyłam, myślałam też o tych wszystkich nienarodzonych dzieciach, które – tego byłam pewna – gdzieś tam na mnie czekają. Co się z nimi teraz stanie? Czy Pan Bóg podaruje je jakiejś innej mamie? Ta myśl, że inna kobieta będzie wychowywała moje dzieci , których nie zdołałam urodzić, zaczęła mnie prześladować, stała się wręcz moją obsesją. Kiedy mijałam na spacerze jakąś matkę prowadzącą wózek, nie mogłam się powstrzymać, aby do niego nie zajrzeć, nie sprawdzić, czy dziecko, które w nim leży, nie ma przypadkiem rysów moich albo Sławka, mojego męża. Mijały lata, nasza córeczka rosła jak na drożdżach, zaczęła przyprowadzać do domu koleżanki. To było nieuchronne, że w końcu zada pytanie: dlaczego nie ma brata albo siostry? No i zadała... – Bo mamusia już nie może urodzić dzidziusia, kochanie – powiedziałam jej zgodnie z prawdą. – A to trzeba go urodzić, żeby mieć? – zapytała naiwnie. Miała wtedy zaledwie 6 lat i nie wiedziała nic o prokreacji. Na jej pytanie w pierwszym momencie tylko się uśmiechnęłam. Pewnie ktoś jej powiedział, że dzieci przynosi bocian, albo kupuje się je w specjalnym sklepie. Ale potem w mojej głowie zaczęła kiełkować pewna myśl: „A może pytanie Ani wcale nie było takie bezsensowne?”. Faktycznie, czy musiałam urodzić dziecko, aby je mieć?...