Aaron Nee z East Sussex w Anglii opublikował w swoich mediach społecznościowych historię, która spotkała niedawno jego synka. Pewnego dnia pięciolatek przyniósł do domu kartkę z przedszkola zaadresowaną do rodziców. Tata chłopca był w szoku, gdy przeczytał jej treść: „Ważyliśmy twoje dziecko w szkole i widzimy, że ma nadwagę”. W liście był także apel o wprowadzenie zmian w żywieniu dziecka.  Mężczyzna stwierdził, że dziecko „nie ma na sobie ani grama tłuszczu”. Warto zauważyć, że pięcioletni chłopiec ważył wtedy 26,2 kg. Tata chłopca był wściekły Okazało się, że w przedszkolu chłopca używany był system pomiaru BMI do oceny wagi dzieci. Tata chłopca swoją złość argumentował tym, że taki pomiar nie uwzględnia masy mięśniowej i gęstości kości. Dodał, że jest to „niebezpieczne”, ponieważ młodzież może zostać błędnie oznaczona jako otyła lub z nadwagą. Aaron Nee obawia się, że może to prowadzić do powszechnych zaburzeń odżywiania u najmłodszych. „Bardzo się złościłem, czytając to, ponieważ, jak widać, mój syn nie ma prawie grama tłuszczu – z pewnością nie ma nadwagi i na pewno nie jest niezdrowy” – stwierdził tata pięciolatka. Mężczyzna zauważył jednak, że on sam posiada odpowiednią wiedzę na ten temat, jednak większość rodziców takim listem zostanie wprowadzona w błąd i może podjąć kroki, które w efekcie zaszkodzą ich dziecku. Nieadekwatny pomiar masy ciała National Child Measurement to program, który mierzy wzrost i wagę dzieci w celu oceny poziomu otyłości. Urzędnicy Departamentu Zdrowia, którzy nadzorują coroczny Narodowy Program Pomiaru Dziecka (NCMP), twierdzą, że pomaga on w „działaniu informacyjnym” w celu poprawy zdrowia wszystkich dzieci i promowania zdrowszej trybu życia. Mężczyzna, którego syn został uznany za dziecko z nadwagą, jest zdania, że ten system jest...

Droga redakcjo, postanowiłam do Was napisać, bo nurtuje mnie pewien problem, ale — znając życie — nie tylko mnie, ale wiele innych kobiet, które głośno nie powiedzą o swoim problemie. Jestem przyszłą Mamą, nie byle jaką — Mamą Plus Size , która zmaga się ze stereotypem gruba, tzn. zaniedbana, nieodpowiedzialna przyszła Mama. Wielokrotnie wykonując różne badania w ciąży , spotkałam się z takim stereotypowym zachowaniem lekarzy, którzy obsługiwali i traktowali mnie gorzej tylko i wyłącznie dlatego, że mam nadwagę. Zrozumiałe jest to, że taka pacjentka jest nieprzeciętna i czasami niełatwo wykonać badanie USG, jednak, czy zasługuje na gorsze traktowanie i uszczypliwe uwagi?? Czy moja ciąża jest gorsza, a moje dziecko nie ma prawa do fachowej opieki?? Często wydaje mi się, że tak jest. Przecież to, że mam nadwagę nie oznacza, że będę gorszą matką od innych kobiet. Kocham swoje dziecko i zrobiłabym dla Niego wszystko. Dbam o siebie, chodzę do dietetyka, ruszam się i nie jem za dwoje — dbam o to, aby mimo nadwagi moje dziecko rozwijało się prawidłowo. Więc dlaczego mimo starań, Mama Plus Size traktowana jest jak problem, który lepiej spławić? Czy naprawdę jesteśmy gorsze? Takich kobiet, które pod swoim adresem wysłuchują uszczypliwych uwag i docinków o braku odpowiedzialności, jest więcej, ale boją się głośno o tym mówić i często przemilczają tą kwestię, pozostawiając ją w gabinecie lekarskim. Pozdrawiam , Beata Od redakcji: napiszcie do nas o swoich doświadczeniach. Czy też spotykacie się z takim nagannym traktowaniem ze strony lekarzy? Zobacz też: List mamy: Do przyszłej nauczycielki w przedszkolu mojego dziecka Szczery do bólu list: „Do 30-letnich mam – to minie!” "Pomóż mi nie zapomnieć jaka byłam, gdy się we mnie zakochałeś" – list mamy!

Maciek ma dobrą pracę, sporo zarabia i stać nas na wiele. Nigdy nie mogłam narzekać, chociaż odkąd urodziłam trzecie dziecko, siedzę w domu. Taki był plan – on się skupia na pracy, ja na dzieciach i ogarnianiu ogniska domowego. Myślałam, że brak własnych dochodów i konta nie będzie problemem, w końcu Maciek to mój mąż i zawsze mogłam korzystać z jego karty. A wydatki na dzieci są coraz większe... Mąż wydziela mi pieniądze, twierdzi, że nimi szastam  Właściwie to pracowałam tylko do pierwszej ciąży. Potem łapałam jakieś pojedyncze zlecenia, prace tymczasowe, ale bardziej dla rozrywki niż dla dochodu. Jak już mieliśmy dwójkę, a potem trójkę, to postanowiłam skupić się tylko na domu. Nie sposób przecież zajmować się dobrze wszystkim naraz. Od pracy i zarabiania jest Maciek. A że zarabia świetnie, nie musiałam zawracać sobie głowy pieniędzmi. Mąż dał mi kartę do swojego konta. Ja robiłam zakupy spożywcze i kupowałam rzeczy dla dzieci. Na początku to były głównie pieluchy, kaszki i ubranka. Teraz kiedy najstarszy syn ma już 5 lat, kupuję więcej zabawek, książek, czasem jakieś bilety do kina, lody itp. Wiadomo, że kupuję też rzeczy dla siebie, kosmetyki, od czasu do czasu jakiś ciuch. Wychodzi sporo, ale stać nas. Maciek zaczął regularnie sprawdzać, na co i ile wydałam. Nie spodobało mu się, że na same ubrania Szymona do przedszkola poszło 400 zł. Do tego ostatnio kupiłam zapas mleka modyfikowanego dla najmłodszej córki, prezent urodzinowy dla kolegi Szymona i kilka zabawek, w tym duże klocki Lego, o których syn marzył. Wyszło ponad 1000 zł. Dużo, ale przy trójce dzieci to chyba normalne, prawda? Ale Maciek bardzo się zdenerwował. Powiedział, że jestem nierozsądna i nie umiem dysponować pieniędzmi. Że on nie po to tyle pracuje, żebym ja przepuszczała wszystko w kilka dni. Zabrał mi kartę. Od teraz dostaję od niego 200 zł na...