„Dzieci kuzynki zrujnowały mi wesele. Nie zapraszajcie bąbelków poniżej 12 lat, bo pożałujecie jak ja”

Do dziś nie mogę sobie darować, że zaprosiliśmy dzieci kuzynki. Tym bardziej, że widziałam tę kobietę może 2 razy w życiu, a jej dzieci kompletnie nigdy. Wiedziałam tylko, że są… I że „powinno się” się ich zaprosić. Bo „wypada”.

Już w kościele dały koncert

Kuzynka przybyła z mężem i trzema córkami w wieku: 1 rok, 4 lata i 6 lat. Ta roczna i 4-letnia wyły już w kościele, na zmianę. Podczas gdy składaliśmy przysięgę, wyły obie. Kiedy już jako żona ukochanego męża wychodziłam z nim z kościoła przy Ave Maria – też płakały. Jakby ktoś je obdzierał ze skóry. Nie wiem, czy matka próbowała je uspokajać, czy nie. Fakty są takie, że jeśli chodzi o dźwiękową oprawę mojego ślubu – to jej dzieci grały pierwsze skrzypce.

Dodam, że wśród gości były również inne dzieci, które zachowywały się kulturalnie. Może dlatego, że były starsze?

Jakby było ich nie 3, a 33

Mam wrażenie, że za każdym razem gdy widziałam najmłodszą – to w czasie kiedy miała zmienianą pieluchę. Aktualnie sama mam 8-miesięcznego synka i nie wyobrażam sobie, by przewijać go w obecności osób, które akurat jedzą. Tak, wiem, że to normalne sprawy, wszyscy robimy siku i kupę – ale nikt nie ma obowiązku oglądać ani czuć ekskrementów przy stole. Inne podejście do tej kwestii mojej kuzynki sprawiło, że wielu gości niestety nie czuło wyłącznie zapachu kwiatów i serwowanych potraw.

Podczas gdy roczna płakała i brudziła pieluchy – starsze cały czas powodowały jakieś zamieszanie. Jedna wylała na siebie rosół, druga przewróciła wazon, bo chciała wyjąć z niego kwiatek. Tumult, rwetes – wiadomo, że powodem była jedna albo druga dziewczynka.

Wkrótce potem słyszałam wśród gości rozmowy, podczas których padały słowa: „Czyje te dzieci?”, „Bardzo niegrzeczne”, „Jak można nie zwrócić uwagi?”.

Sęk w tym, że może gdyby były starsze, tę uwagę ktoś by im zwrócił. W tej sytuacji chyba wszyscy mieli ochotę zwrócić uwagę ich matce i ojcu, ale chyba wszyscy się krępowali.

Płacze, krzyki, zachowanie tych 3 dziewczynek sprawiało, że czuło się, jakby było ich nie 3 a 33.

„Bo to takie przylepy są”

Do tego te dwie starsze siostry zachowywały jakoś dziwnie. Widziałam, jak podchodzą do wszystkich, przytulają się. W pewnym momencie 6-letnia wpakowała mi się na kolana z kawałkiem ciasta w ręku. Szorując butami po sukni, zaczęła się przytulać i patrząc mi w oczy, powiedziała: „Kocham cię”. W tym czasie 4-latka robiła to samo, tylko na kolanach mojego męża. Ktoś zaczął krzyczeć: „Suknia!”, ktoś zawołał ich mamę. Podeszła i z rozbrajającym uśmiechem patrzyła, jak z nożami i widelcami w rękach odbieramy wyrazy miłości od jej córek.

„Bo to takie przylepy są” – nie mogła się nacieszyć. A mnie już wtedy trafiał szlag. Gdyby nie zaczęła ich z nas ściągać, wybuchłabym.

Dziś wiem jedno: popełniłam błąd. Zapraszając rodzinę z małymi dziećmi, nie wzięłam pod uwagę, że będą to 3 potworki. Których zachowanie szokowało wszystkich, z wyjątkiem ich własnych rodziców.

Iwona

Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl. Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania.

Zobacz też: