Patrzyłam na tę kruszynę, dziwiłam się jej mikroskopijnym rozmiarom i kołatała mi się po głowie tylko jedna myśl: jak dobrze, że nie ja będę się musiała zajmować tym dzieckiem, nie dałabym przecież rady! W lekkim oszołomieniu patrzyłam, jak synowa zmienia maleństwu pampersa i zastanawiałam się, kiedyż to nabrała takiej sprawności, że sobie obraca kruchym ciałkiem wte i wewte – przecież nawet przy gotowaniu zawsze coś musiało jej spaść albo się potłuc. Instynkt macierzyński to jednak niesamowita sprawa, zdążyłam pomyśleć, gdy Ewa znienacka włożyła mi niemowlę do rąk. – No, niechże mama się nie boi – roześmiała się. – To tylko dziecko! – Ależ – nie mogłam znaleźć słów. – Ale Ewuniu, ja… Usiadłam z dzieckiem w fotelu, bo tak czułam się bezpieczniej i w zasadzie nic więcej z tego dnia nie pamiętam, bo kiedy patrzyłam na Natalkę, jej spojrzenie zaczęło powoli powracać, aż wreszcie, nadzwyczaj przytomnie popatrzyła na mnie i w tym momencie zrozumiałam, że starość nie musi oznaczać końca, bo może być także początkiem: miłości, planów i szczęścia rozłożonego na lata. Poczułam wyjątkową więź z wnuczką Natalia nie była moim jedynym wnuczęciem, ale z żadnym nie czułam się tak związana. Być może dlatego, że nigdy nie zostałam dopuszczona do nawiązania bliskiej więzi tak wcześnie… A może po prostu tak miało być? Starałam się być dobrą babcią dla wszystkich, traktować dzieci równo, dbać o nie, pomagać w razie potrzeby, rozpieszczać w miarę możliwości, ale tylko los Natalii obchodził mnie niemal jak własny, pewnie nawet bardziej, bo nie spodziewałam się po sobie już zbyt wiele. Poza tym, zawsze miała w sobie coś delikatnego, coś, co kazało dbać o nią bardziej, chuchać… Nie dokazywała jak inne dzieci, nie zamęczała, potrafiła siedzieć cichutko przy oknie i po prostu patrzeć...

Głowa mi już pęka od tych pomysłów na stroiki, bukiety, zastawy i dania. A co z sukienką dla Oliwki, welonem, bucikami? Brać po jednym daniu czy do wyboru? Jaki tort wybrać? Zatrudnić kelnera, zamówić obrusy? Jak tu z tym wszystkim nie zwariować? Im bliżej komunii, tym gorzej Od razu zaznaczę, że nie stać mnie na imprezę w lokalu, dlatego chcemy urządzić przyjęcie komunijne na działce pod miastem. Mamy tam domek z ogródkiem, całkiem ładny, ale trzeba trawnik doprowadzić do porządku i płot jakoś ozdobić.  Pytam i śledzę na różnych forach, jak rodzice ogarniają menu, co zamawiają, ile dań, w jakim stylu przekąski, co do picia, czy brać alkohol? A co z ozdobieniem stołu? Jakie kwiaty, ile? Tyle tego jest, że już zgłupiałam. Matki wrzucają piękne zdjęcia, boję się, że ja temu nie podołam... Teraz jeszcze sen z powiek spędza mi kreacja mojej Oliwki, bo przecież po kościele będziemy ją przebierać. Krótka sukienka czy długa, jakie buty, co we włosy? Czy koronki są w porządku? Dramat, każdy doradza co innego. Może powinniśmy jakiś samochód wypożyczyć, żeby pod kościół godnie podjechać, a nie tym naszym starym oplem? A w co samemu się ubrać? Sukienka w kwiaty będzie ok czy za skromna? Kreacja z rozcięciem zbyt wulgarna? Czy mogą być obcasy, kapelusz? Czy trzeba zakryć nogi? No i jeszcze jak podliczam te wszystkie wydatki, to mi się w głowie kręci. Z czego można zrezygnować, co odpuścić? Nie chcę wyjść na sknerę, chcę dobrze wypaść, ale przecież nie zrujnujemy sobie domowego budżetu. Pomocy! Dorota Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mój syn podliczył pieniądze z komunii i wpadł w szał. Chciałam zapaść się pod...

Byłam coraz bardziej zaniepokojona sposobem, w jaki żyła Monika. Czas leciał nieubłaganie, a córka wciąż odkładała decyzję o dziecku. – Kochanie, z roku na rok nie stajesz się młodsza, ja też się starzeję. Teraz jeszcze mam trochę siły, by wychowywać wnuczkę lub wnuka, płeć obojętna, byleby dziecko zdrowe było – powtarzałam do znudzenia. Jeszcze niedawno goniłam ją w podobny sposób do lekcji, kto by przypuszczał, że będę musiała nadal trzymać rękę na pulsie. Duże dzieci, duży kłopot, w tym porzekadle jest wiele racji. Monika słuchała i odpowiadała w niepoważny sposób: – Uff, co za ulga, że nie nastajesz na poczęcie następcy tronu. Dzięki, mamo. Nabrałam podejrzeń Może Monika i Paweł w ogóle nie planują dziecka? Żyją wygodnie, pracują, podróżują, maluch zburzyłby im przyjemną egzystencję. Kiedyś się ockną, zrozumieją jak wiele stracili, ale wtedy będzie za późno. Nie wolno lekceważyć zegara biologicznego. Mój Jurek był podobnego zdania, też z utęsknieniem czekał na wnuka, tylko jak zwykle zostawił wszystko w moich rękach. Nawet trochę przeszkadzał, namawiając mnie, żebym dała Monice spokój. Byłam pewna, że córeczka poskarżyła się tatusiowi, że ją gnębię, i poprosiła o interwencję – tych dwoje zawsze trzymało wspólny front. – Uważacie, że wtrącam się w nie swoje sprawy? Dobrze, mogę milczeć, ale boję się, że potem będzie płacz i zgrzytanie zębów, Monika ma już 28 lat. Nie mogę patrzeć biernie na to, co wyprawia. – A co ona takiego wyprawia? – Jurek mruknął niewyraźnie, ale buntowniczo. – Nie mamrocz pod nosem, i tak wszystko słyszę. – Rób tak, żeby było dobrze, ja jestem gotowy na wnuka – mąż się poddał, ale widziałam, że go nie przekonałam. Ich dwoje na mnie jedną, byłam ciekawa, co o tym wszystkim myśli zięć. Spytałam wprost, ale robił uniki, poprosił, żebym...