Wiedziałam, że ta decyzja całkowicie odmieni życie naszej rodziny. Ale także tej małej dziewczynki, która najbardziej na świecie pragnęła miłości. Basia miała pięć lat, wielkie niebieskie oczy i dwa urocze niesforne kucyki. Wyglądała jak aniołek, a była największym małym urwisem na osiedlu. Absorbująca, wypełniająca sobą całe podwórko. Z naszym 7-letnim synkiem Michasiem polubili się od razu. Przychodziła do nas prawie codziennie Byliśmy nowymi lokatorami na osiedlu. Po latach przemieszkiwania kątem u teściów kupiliśmy własne mieszkanie. To Karol przekonał mnie do wzięcia pożyczki i jak zwykle miał rację. Czterdzieści pięć metrów kwadratowych szczęścia dla trzech osób! No właśnie… Wkrótce okazało się, że czasami nawet dla czterech. Pewnego dnia Michaś przyprowadził Kasię. Z miejsca wprowadziła sporo zamieszania: rozrzucała zabawki, hałasowała i całą sobą manifestowała: uwaga, jestem! Późnym popołudniem, zdziwiona, że nikt jej nie szuka, ustaliłam numer telefonu jej matki. – Nie ma problemu, Kasia może u państwa jeszcze zostać – usłyszałam. – Przyjdę po nią przed dwudziestą, bo o tej porze bierze lekarstwo. Mała fantazjowała na temat mamy... Trochę mnie to wszystko zastanowiło, ale nie chciałam wtrącać się do cudzych spraw. Zwłaszcza że mała mówiła o mamie same dobre rzeczy. Kochana, kupuje mnóstwo zabawek, dwa lata temu byli całą rodziną w Egipcie, a w te wakacje pojadą nad morze, a pod choinkę dostanie komputer. Usta jej się nie zamykały. Dowiedziałam się jeszcze, że to lekarstwo to na serduszko, bo czasem ją boli. Odtąd bywała u nas prawie codziennie. Michaś był nią zachwycony, a ona z kolei była zachwycona, gdy któreś z nas, dorosłych, przyłączało się do zabawy. Lepienie z plasteliny, czytanie książeczek, malowanie pastelami było na porządku dziennym. Mała, widząc nasze zainteresowanie, jakby się trochę...

Ciąża Agnieszki była najlepszą wiadomością w moim życiu. Nie mogłem się doczekać, kiedy zobaczę swoje dziecko! Od kiedy wiedziałem, że to będzie syn, nic tylko planowałem, jakim będę dla niego ojcem. Oczywiście zamierzałem być tatą idealnym!   – Mój ojciec był praktycznie nieobecny w życiu moim i sióstr – powiedziałem do żony. – Nie popełnię jego błędów. Jak tylko mały zacznie chodzić, będę go uczył kopać piłkę i… tańczyć salsę – puściłem oko do Agniechy, bo przecież poznaliśmy się na imprezie latino. – A jak zacznie mówić, będę z nim rozmawiał po angielsku, żeby się osłuchał z językiem, zapiszę go na lekcje gry na gitarze, żeby był popularny w towarzystwie i…   – Zwolnij! – roześmiała się moja żona. – Wszystko po kolei! Przecież to na razie będzie noworodek, będziesz go mógł co najwyżej ponosić po karmieniu, żeby mu się odbiło. Trzy miesiące później wziąłem Franka w ramiona To był moment, w którym poczułem się jak król świata! Mój syn, mój dziedzic, moja krew – powtarzałem sobie, patrząc na tego maleńkiego człowieczka. Kiedy Agnieszka wróciła ze szpitala do domu, wyobrażałem sobie, że od teraz wszystko będzie jeszcze lepiej, niż kiedy byliśmy tylko we dwójkę. W moich marzeniach byliśmy idealną rodziną – my z żoną zakochani jeszcze bardziej niż na początku znajomości, oboje uwielbiający naszego syna, on rosnący w atmosferze miłości, ciepła i bezpieczeństwa.   Agnieszka jednak dość szybko sprowadziła mnie na ziemię.   – Posuń się bliżej do ściany – poleciła mi w łóżku. – Ja śpię od zewnątrz, mały w łóżeczku, ale w nocy muszę mieć miejsce, żeby go kłaść i karmić.   Już pierwsza wspólna noc okazała się koszmarem. Franek budził się na karmienie co dwie godziny. Żona najpierw go wyjmowała z łóżeczka i odkładała, potem już jej się...

Prosiłem, błagałem żonę: „Nie jedź!”. Nie posłuchała. Marzyły jej się wielkie pieniądze. No i ona je pewnie ma. A my...?   Kiedyś, przed laty, Danuta Rinn śpiewała piosenkę „Pieniądze szczęścia nie dają”. Te słowa tak bardzo pasują do dzisiejszego świata, w którym przyszło nam żyć. Wystarczy rozejrzeć się tylko wokół siebie, gdziekolwiek mieszkamy, przyjrzeć się naszym rodzinom lub posłuchać rozmów w swoim miejscu pracy, to zaraz zrozumiemy, ile jest nieszczęścia i łez z powodu dużych pieniędzy. Jak ogromna zazdrość zapanowała wśród naszych rodzin, pośród polskiego społeczeństwa, gdzie pieniądz zdominował wszystkie wartości ludzkiego życia, gdzie stawiany jest na pierwszym miejscu – a z taką postawą szczęścia się raczej nie zazna. Kilkanaście lat temu poznałem Kasię Bardzo ładną dziewczynę pochodzącą z wioski oddalonej od mojej o kilka kilometrów. Z widzenia znałem ją jeszcze w liceum. Chodziliśmy ze sobą ponad cztery lata. Ja już wtedy pracowałem jako majster u mojego ojca na budowie. Kasia myślała o studiach, ale później zrezygnowała z tego pomysłu. Podjęła pracę w sklepie odzieżowym i to zajęcie jej się spodobało.  Byłem tak zakochany w mojej Kasieńce, że świata poza nią nie widziałem. Inne dziewczyny, czy to na zabawie tanecznej, czy prywatce, mogły dla mnie nie istnieć. Dziś, po latach, nie mogę uwierzyć, że tak mogło być.    – Nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic, nigdy nie było między nami nawet małego nieporozumienia – mówię często kolegom, jeśli chcą mnie jeszcze słuchać.  No tak, ale miłość miłością, a życie toczy się swoimi torami...  Moja Kasia mieszkała na wsi, wraz z rodzicami. Jej starszy brat założył rodzinę i wyjechał do miasta za pracą. Rodzice Kasi mieli małe gospodarstwo i ładny piętrowy dom. Zawsze byli mi bardzo życzliwi. Naprawdę,...