Urodziłam moją Kasię w wieku szesnastu lat. Ktoś by powiedział: patologia. Ale nie byłam z żadnej patologii. Tak się stało i już. Choć początkowo nie było łatwo, dziś niczego nie żałuję. Gdyby nie moi cudowni rodzice, nie dałabym sobie rady. Zapewne oddałabym Kasię do adopcji, zostawiła w szpitalu, albo, co jeszcze gorsze, próbowała usunąć ciążę. Sama byłam przecież jeszcze dzieckiem, przerażoną, naiwną smarkulą. Ojciec Kasi był ode mnie dwa lata starszy, ale też nie miał pojęcia o życiu ani o wychowaniu dziecka. Poza tym jego rodzice nie bardzo pragnęli, żeby się w to wychowanie angażował. Miał studiować prawo, robić karierę, a nie zajmować się zmienianiem pieluch.   – Nie chcę tego dziecka! – płakałam w domu – nie dam sobie rady, nie potrafię.   Mama spokojnie tłumaczyła, że oni we wszystkim mi pomogą.   – Do końca życia byś żałowała, gdybyś zdecydowała się na aborcję – powtarzała cierpliwie.   Wtedy miałam do niej żal, zarzucałam jej, że nie myśli o mnie, tylko o tym dziecku. Dziś wiem już, jaka ta moja mama była mądra, dobra, kochana. Kiedy czytam czasem w gazetach albo oglądam w telewizji zwierzenia dziewczyn, które w młodym wieku zaszły w ciążę i ojciec lub matka wyrzucili je z domu, wydaje mi się to niepojęte. Wtedy dopiero zdaję sobie sprawę, jakie szczęście miałam w życiu, że urodziłam się w takiej właśnie rodzinie, jak moja.   Kiedy Kasia przyszła na świat, nie miałam pojęcia, jak się nią opiekować, bałam się wziąć na ręce takie maleńkie, kruche ciałko. I znowu to mama przeprowadziła mnie przez pierwsze miesiące życia mojej córeczki. To ona nauczyła mnie ją kochać. Dzięki rodzicom i ich pomocy zdałam maturę, a kiedy Kasia poszła do przedszkola, ja zaczęłam studia. Zaoczne, ale jednak. Okazało się, że pierwszy mąż tylko udawał, że akceptuje Kasię Na studiach...

Wiedziałam, że ta decyzja całkowicie odmieni życie naszej rodziny. Ale także tej małej dziewczynki, która najbardziej na świecie pragnęła miłości. Basia miała pięć lat, wielkie niebieskie oczy i dwa urocze niesforne kucyki. Wyglądała jak aniołek, a była największym małym urwisem na osiedlu. Absorbująca, wypełniająca sobą całe podwórko. Z naszym 7-letnim synkiem Michasiem polubili się od razu. Przychodziła do nas prawie codziennie Byliśmy nowymi lokatorami na osiedlu. Po latach przemieszkiwania kątem u teściów kupiliśmy własne mieszkanie. To Karol przekonał mnie do wzięcia pożyczki i jak zwykle miał rację. Czterdzieści pięć metrów kwadratowych szczęścia dla trzech osób! No właśnie… Wkrótce okazało się, że czasami nawet dla czterech. Pewnego dnia Michaś przyprowadził Kasię. Z miejsca wprowadziła sporo zamieszania: rozrzucała zabawki, hałasowała i całą sobą manifestowała: uwaga, jestem! Późnym popołudniem, zdziwiona, że nikt jej nie szuka, ustaliłam numer telefonu jej matki. – Nie ma problemu, Kasia może u państwa jeszcze zostać – usłyszałam. – Przyjdę po nią przed dwudziestą, bo o tej porze bierze lekarstwo. Mała fantazjowała na temat mamy... Trochę mnie to wszystko zastanowiło, ale nie chciałam wtrącać się do cudzych spraw. Zwłaszcza że mała mówiła o mamie same dobre rzeczy. Kochana, kupuje mnóstwo zabawek, dwa lata temu byli całą rodziną w Egipcie, a w te wakacje pojadą nad morze, a pod choinkę dostanie komputer. Usta jej się nie zamykały. Dowiedziałam się jeszcze, że to lekarstwo to na serduszko, bo czasem ją boli. Odtąd bywała u nas prawie codziennie. Michaś był nią zachwycony, a ona z kolei była zachwycona, gdy któreś z nas, dorosłych, przyłączało się do zabawy. Lepienie z plasteliny, czytanie książeczek, malowanie pastelami było na porządku dziennym. Mała, widząc nasze zainteresowanie, jakby się trochę...

Czasami zastanawiałam się, jak to możliwe, że moja młodsza córka, Gosia, jest tak wspaniałą matką dla swojej dwójki szkrabów, natomiast starsza, Monika, kompletnie nie ma instynktu macierzyńskiego. Przecież wychowywałam je obie jednakowo, każdej dając identyczną porcję miłości i zainteresowania. Tymczasem Małgosia zawsze była bardzo rodzinna, a Monia, jak ten kot, chodziła własnymi drogami, nie dbała o nikogo, tylko o siebie.   – Zobaczysz, zakocha się, to się wtedy wszystko zmieni! – mawiała moja siostra, której się skarżyłam, że Monika skończyła już trzydziestkę, a nie zanosi się na to, aby się ustatkowała.    Młodsza dorobiła się w tym czasie męża i dwójki dzieci, a starsza… Co rusz miała innego chłopaka. W pewnym momencie zwyczajnie straciłam rachubę, tym bardziej że wyprowadziła się z domu. Pomieszkiwała u kolejnych „narzeczonych”, potem coś sama wynajmowała – i znowu zaczepiała się u jakiegoś chłopaka.   – Żyjesz jak jakiś koczownik! – wyrzucałam starszej córce. – Ciągle na walizkach! Spójrz na Gosię! Jest ustatkowana, ma dom, fantastycznego męża, dwójkę ślicznych maluchów…   – Jaki tam dom? Mieszkanie kupione na kredyt zaciągnięty na dwadzieścia długich lat! Ja sobie takiego kamienia u szyi na pewno nie uwiążę! – wyśmiewała siostrę Monika.   – Więc twoim zdaniem lepiej nie mieć żadnego domu? – dopytywałam.   – Mamo, ty się o mnie nie martw – śmiała się, ale dobrze jej było mówić.    Matka zawsze się martwi o swoje dzieci. Tym bardziej takie, co nie mają żadnego celu w życiu ani perspektyw.   „Gdyby sama została matką, wszystko by się na pewno zmieniło. Stałaby się bardziej odpowiedzialna – myślałam. – Miałaby dla kogo żyć”.   Naprawdę, w przeciwieństwie do większości rodziców, którzy boją się panieńskiej ciąży u swojej...