Hania dowiedziała się o mnie jako pierwsza. Nie musiałem nic mówić. Sama spytała, a właściwie stwierdziła fakt, kiedy ja wstydziłem się otwarcie przyznać, nawet sam przed sobą, że jestem gejem. To niełatwe, gdy mieszka się w niewielkiej miejscowości na wschodzie kraju, gdzie każde odstępstwo od przyjętego kanonu jest karane – w najlepszym razie plotkami. Hanka nie oceniała. Nigdy nie zmieniła swojego nastawienia wobec mnie. Byłem dalej tym samym Tomkiem, którego znała od zawsze, bo mieszkaliśmy tuż obok siebie. – Z planów naszych rodziców, że kiedyś nas pożenią i połączą gospodarki, nici – skwitowała ze śmiechem. Taka jej reakcja była niewyobrażalną ulgą dla nastolatka, który ledwie radził sobie z dorastaniem, a tu jeszcze odkrył, że będzie mu dużo trudniej niż jego rówieśnikom. Świadomość, że choć jedna osoba w pełni mnie akceptuje, podtrzymywała mnie na duchu i ustawiała do pionu. Od tamtej pory Hanka nie była już tylko bliską sąsiadką i koleżanką, stała się przyjaciółką, powiernicą i opoką. Dzięki niej czułem się jak człowiek, a nie dziwak, odszczepieniec i degenerat. To dzięki niej przetrwałem do końca liceum bez targnięcia się na własne życie. Po jasnej stronie trzymały mnie rozmowy z nią, gdy nierzadko w prostych, żołnierskich słowach zapewniała mnie, że nie jestem nienormalny i skazany na piekielne męki, jak twierdził ksiądz dobrodziej. Tuż po maturze wyjechałem do Warszawy. Miałem nadzieję, że w stolicy nie będę ewenementem, dziwadłem wytykanym palcami, że nie będę się musiał ukrywać ze swoimi preferencjami. I faktycznie tak było. Mogłem iść z chłopakiem na randkę i nikogo to nie obchodziło. No okej, zdarzyło się, że zostaliśmy obrzuceni inwektywami przez jakichś dresów czy oburzoną babcię dewotkę, ale to jednak były incydenty, nie norma. Zacząłem studia, a dwa lata później dołączyła do mnie Hania....

Wczoraj wróciłam z pogrzebu. Zamknęłam się w pokoju i wyciągnęłam spod łóżka kuferek zamknięty na grubą kłódkę. Zdjęłam z szyi łańcuszek, na którym nosiłam srebrny klucz. Otworzyłam skrzynkę i wyjęłam plik papierów. Przyszedł czas, by pokazać je mężczyźnie, który od pięciu lat namawia mnie, bym za niego wyszła. Albo żebyśmy zamieszkali razem. Albo chociaż przyznali się innym, że jesteśmy parą! No i, jak powtarza coraz częściej, czas nie cofa się i nie daje drugiej szansy. A przecież oboje chcemy mieć dzieci. Tak. Ale nie mogłam się na to zgodzić, tylko nie wolno mi było powiedzieć dlaczego. Aż do teraz. Teraz było już bezpiecznie. Dla niego… Usiadłam na podłodze i otworzyłam album ze zdjęciami. Ja, mama, tata i brat taty. Niby bliźniak, ale nie jednojajowy. Tata był przystojny, smukły – a jego brat krępy, mocno zbudowany. Wtedy. Bo ja pamiętam go już jako grubasa. Bracia byli niemal nierozłączni. Chociaż mieszkali osobno, to prowadzili razem doskonale prosperującą firmę i zawsze we wszystkim się ze sobą zgadzali. Mieli podobne temperamenty, skłonności, zainteresowania. Tylko wyglądali zupełnie inaczej. Zdjęcie zrobiono gdzieś nad morzem, na plaży. Siedziałam na kolanach mamy, całkiem goła – miałam może dwa latka. Jako dziecko oglądałam te zdjęcia wiele razy, ale dopiero teraz zauważyłam wzrok wujka, który wpatrywał się we mnie z dziwnym wyrazem twarzy. Miałam pięć lat, kiedy wuj Henryk przyszedł do mnie pierwszy raz. Nie lubiłam go, był gruby i śmierdział przetrawionymi papierosami. Palił dwie paczki dziennie. Rozpłakałam się, kiedy nachylił się nade mną, leżącą w łóżeczku, świeżo po kąpieli, i powiedział: – Pachniesz tak smakowicie. Chciałbym cię spróbować, cukiereczku. Na szczęście mama usłyszała mój płacz i stanęła w drzwiach. – Co tu robisz? – spytała. – Przyszedłem...

To na pewno on! – Darek był podekscytowany. – Zgadza się imię, nazwisko, rok urodzenia i z grubsza zawód. Mama mówiła, że ojciec był weterynarzem, no nie? – Technikiem weterynaryjnym – poprawiłam. – To może być on, ale nie róbmy sobie nadziei. Trzeba to sprawdzić. I nie możemy nic powiedzieć mamie! Brat kiwnął głową, ale był tak rozradowany, że wątpiłam, by w ogóle mnie słuchał. To on zaczął szukać naszego biologicznego ojca. Może dlatego, że go nie pamiętał i, jak mówił, „miał dziurę w tożsamości”. Ja miałam cztery lata, kiedy tata wyszedł z domu i nie wrócił. Darek zawsze mi zazdrościł, że go znałam, że pamiętałam jego twarz. On miał wtedy tydzień. Tak, nasz ojciec zostawił mamę z noworodkiem i czterolatką i zwyczajnie nas porzucił. To znaczy to, że nas porzucił, wyszło dopiero po wielu latach. Bo wtedy mama myślała, że coś się stało, że go napadli, zabili i pochowali w ciemnym lesie, albo że doznał urazu głowy i ma amnezję, dlatego nie trafił z powrotem do domu. Była po cesarskim cięciu zbyt słaba i obolała, żeby chodzić na policję, więc robiła to nasza babcia, mama ojca, zwłaszcza że rodzice nie mieli ślubu. Mama była „tylko” jego konkubiną, chociaż zawsze mówiła o nim per mąż. Policjanci byli sceptyczni; wpisali go na listę zaginionych, ale otwarcie mówili, że nie jest pierwszym facetem, który zniknął po narodzinach dziecka, bo nie uniósł presji, obowiązków, odpowiedzialności. Mama szukała go przez osiemnaście lat. Wciąż była pewna, że ukochany Jureczek nigdy by jej nie zrobił czegoś takiego. Że coś musiało się stać. Nie kontaktował się z nami ani z babcią, zostawił w domu wszystko poza portfelem, no ale przecież poszedł do sklepu, to logiczne, że zabrał portfel. Jako dziecko byłam przekonana, że mój ojciec padł ofiarą brutalnego przestępstwa, że naszą rodzinę dotknął potworny dramat....