Śniło mi się, że umarłem. To był długi sen, w którym umierałem, zwijając się z bólu. Obudziłem się zlany potem i przerażony. Gosia gładziła moje ramię kojącym gestem. – Znowu? – spytała. – Teraz naprawdę było koszmarnie. – Zastanawiałeś się, co to znaczy? – Proszę cię… – burknąłem i odwróciłem się do niej plecami. – Jeszcze senniki będę studiował. – Zwiastuje zmiany w życiu… Cholera, czyżby zaglądała do szuflady w moim biurku? Po pierwszym śnie o umieraniu oczywiście sięgnąłem do internetu. Teoretycznie nie było się czym martwić. Snom o własnej śmierci przypisuje się umieranie w sensie symbolicznym, nie dosłownym. Oznaczają uwolnienie się blokujących nas złych wspomnień i emocji, są zapowiedzią wielkich zmian życiowych. Pięknie? Zależy jak dla kogo. Ja nie chciałem zmian. A gdy takie sny się powtarzają? Koszmar o umieraniu budził mnie już szósty raz w ciągu ostatnich tygodni. Wujek Google sugerował, że to może się wiązać z pragnieniem ucieczki. Jeśli na jawie zmagamy się z problemami, we śnie chcemy od nich uciec. Śmierć we śnie może być także symbolem radykalnej decyzji w realnym życiu, której boimy się podjąć. Już bliżej… Gosia wstała i poszła do kuchni, słyszałem, jak nalewa sobie wody. Potem poczłapała do łazienki. Czy to od niej chciałem uciec? Czy od decyzji, do której podjęcia namawiała mnie matka? Miesiąc temu moja mama dała mi swój pierścionek zaręczynowy. – Jest w naszej rodzinie już od czterech pokoleń – powiedziała. – Mam nadzieję, że przetrwa jeszcze kilka. – Spojrzała na mnie znacząco i jakoś karcąco. A przecież nie zrobiłem nic złego. To taki wielki grzech, że nie chciałem tego całego cyrku zwanego ślubem? Pierścionek wziąłem i schowałem do szuflady w biurku. Matce dla świętego spokoju obiecałem, że się zastanowię....

Wydarzyło się to trzynaście lat temu, gdy wreszcie udało mi się uzbierać kwotę potrzebną na wymarzoną wyprawę do Azji. Znalazłam wycieczkę, wprawdzie z Niemiec, ale za to dużo taniej, i zorientowałam się, że dzieci do czwartego roku życia mogą lecieć za ułamek ceny. Jance do urodzin brakowało sześciu tygodni, więc to był ostatni dzwonek, żeby pokazać jej tanio kawałek świata. Mimo obaw moich bliskich, wycieczka wydawała się zupełnie bezpieczna. Naszą grupę poznałam na lotnisku w Monachium, składała się głównie z osób po sześćdziesiątce i dwóch małżeństw w średnim wieku. Janka z miejsca została maskotką grupy i chociaż nie rozumiała ani niemieckiego, ani angielskiego, doskonale umiała się skomunikować niewerbalnie, zwłaszcza z dwiema starszymi paniami, siostrami spod Lipska, które pierwszy raz w życiu leciały za granicę. Frieda i Helga zabawiały ją najpierw na lotnisku, a potem przez cały lot. Byłam im wdzięczna, bo mogłam się chociaż trochę zdrzemnąć w samolocie. Córeczka była jak do rany przyłóż Przez kolejne dni intensywnego zwiedzania Janka była bardzo cierpliwa. Z fascynacją oglądała świat zupełnie inny od tego, który znała, nie grymasiła przy posiłkach, a kiedy była zmęczona, po prostu zasypiała. O dziwo, szybko przyswoiła sobie kilka zwrotów po niemiecku i potrafiła powiedzieć Friedzie i Heldze, czego jej potrzeba. Starsze panie wręcz szalały na jej punkcie. – Ma pani cudowną córeczkę – powtarzały jedna przez drugą. – Z nas żadna nie ma dzieci ani wnuków. – Ale ja byłam nauczycielką przez czterdzieści lat – dodała Helga. – Mogłabym wiele powiedzieć o dzieciach! Nigdy nie widziałam tak mądrej dziewczynki jak Janka. – Ja pracowałam jako opiekunka społeczna – uzupełniła Frieda. – Nie wyobrażam sobie, żeby któryś z moich podopiecznych zniósł tak spokojnie podobną wyprawę. I ja byłam pod...

Magda pochodziła z profesorskiej rodziny z tradycjami. Jej tata był historykiem, jak przedtem jego ojciec i dziadek. Wychowała się w tchnącym powagą mieszkaniu, które szczęśliwie ocalało z pożogi wojennej, mając bogatą bibliotekę do dyspozycji. Nie czuła się zobowiązana, by z niej korzystać, a jak ktoś wspomniał, że powinna kontynuować rodzinną tradycję i studiować historię, dostawała autentycznych dreszczy. Była niepoważną trzpiotką, uwielbiała dobrą zabawę, zmieniała chłopaków jak rękawiczki. Ciągle i ciągle. Rodzice, wpatrzeni w swoją jedynaczkę, martwili się, co z niej wyrośnie, jakby już nie była wystarczająco dorosła. Nie przyjmowali do wiadomości, że ich Magda jest stylistką paznokci, twierdzili, że to przejściowa fanaberia i nakłaniali ją do podjęcia studiów, najlepiej historycznych, na wydziale ojca-profesora. – Bez przerwy trują mi głowę, jakby nie mieli własnego życia do uporządkowania, traktują mnie tak, bo nie spełniam ich oczekiwań – mówiła z zaciekłością w głosie. Moje paznokcie traktowała na szczęście o wiele łagodniej, więc bez lęku oddawałam się w jej zręczne ręce. Chodziłam do niej regularnie, była znakomita w swoim fachu, no i lubiłam jej opowieści. Pewnego dnia zastałam ją bardzo zdenerwowaną. Zdradziła mi największe rodzinne sekrety – Odwołałam wszystkie klientki w tym tygodniu, ale dla pani zrobiłam wyjątek, chciałabym porozmawiać. Pani tak dobrze zawsze mnie rozumiała. Mam straszny problem. Ojciec mi umarł. Ot tak, po prostu. Złożyłam stosowne kondolencje, wysłuchała ich, kręcąc głową. – Jego śmierć była niespodziewana, nie mogę się z nią pogodzić, ale w tym jest coś więcej. Jestem winna, bo nie powiedziałam, do końca trzymałam buzię na kłódkę. Ja też wiedziałam o Basi, ale udawałam, jak rodzice. Gdybym chociaż dała do zrozumienia, że wiem, iż...