Szymek urodził się w 26. tygodniu ciąży. Po wylewie doszło u niego do czterokończynowego porażenia mózgowego. Ale chłopczyk walczył – tak jakby wiedział, że jest ktoś, kto na niego czeka. Dzięki miłości rodziców z Szymkiem jest coraz lepiej „Biologiczna matka próbowała go usunąć – ściskała się bandażami, biła po brzuchu, chciała doprowadzić do poronienia. W pewnym sensie jej się to udało, bo w drugiej dobie życia Szymon miał wylew krwi do mózgu” – opowiada ze łzami w oczach Anna Bigda, mama adopcyjna Szymka. Chłopczyka nie chciały przyjąć cztery kolejne rodziny. Ale gdy zobaczyła go pani Anna i pan Jarosław, jego los się odmienił. Został adoptowany w wieku 9 miesięcy. „Jak tam pojechaliśmy i go zobaczyliśmy, to wiedzieliśmy, że to nasz syn. Bardzo pragnęliśmy dziecka, a Szymona wcześniej nie chciało cztery inne rodziny. Wiedzieliśmy, że musimy mu pomóc” – wyjaśnia pani Anna. Szymuś jako wcześniak po rozległym wylewie nie rozwija się prawidłowo. Nadal nie chodzi, jego rosnące kości są narażone na deformacje, ma niedosłuch, mowa rozwinęła się u niego dopiero kilka miesięcy temu. „Szymon jest pod opieką neurologa, okulisty, ortopedy, alergologa, audiologa, laryngologa. Od urodzenia był w szpitalu wielokrotnie. Szpital ma zakodowany tak mocno, że bardzo się boi tych pobytów, fartuchów, lekarzy, ukłuć” – wylicza pani Anna. Rodzice dbają o to, by Szymek był regularnie rehabilitowany. Dzięki ich wysiłkom stan chłopca bardzo się poprawił, został nawet zapisany do integracyjnego przedszkola. To prawdziwy cud – przecież gdy się urodził, lekarze twierdzili, że będzie dzieckiem leżącym, że nie ma szans na w miarę normalne funkcjonowanie. Szymuś potrzebuje rehabilitacji, zajęć wspomagających rozwój, specjalistycznego sprzętu. Podobnie zresztą jak jego starsza siostra, którą rodzice również adoptowali...

Po raz kolejny obrzuciłam spojrzeniem ciasny pokoik, który pełnił funkcję mojej sypialni. Przetarłam  zaspane oczy. Pod palcami czułam opuchliznę. Jak zwykle zbyt późno położyłam się spać. Głowę rozsadzał mi pulsujący ból. To było jak koszmarny kac. Do późna leżałam w łóżku, na przemian nakrywając się kołdrą po samą brodę i zrzucając ją na podłogę, by poczuć chłód nocy. Wspomnienia nie dawały mi spokoju.  Nie tylko one zresztą – dręczyły mnie również wyrzuty sumienia. Ostatnio miałam wrażenie, że są wręcz namacalne, a nawet, że je słyszę.  Sama nie wiedziałam, co się ze mną dzieje Wszystko zwalałam na karb rzekomej choroby, która toczyła mój umysł. Po zniknięciu Anety dostałam receptę od psychiatry, który orzekł, że mam zespół stresu pourazowego i depresję.  – No bez przesady – obruszyłam się. – Czy ma pan dzieci? Jeśli tak, to chyba sam pan rozumie, skąd u mnie takie reakcje… Lekarz kiwał głową i przybijał pieczątkę na skrawku papieru z wypisanym harmonogramem dawkowania medykamentów na „zły humor”.  Czułam się zbywana i pozostawiona sama sobie. Podobnie zresztą jak na policji, gdy zgłosiłam zaginięcie córki. Aneta zniknęła tuż po osiemnastych urodzinach.  – Córka jest już dorosła – zauważył policjant. – Nikt jej porwał… – Skąd pan to niby wie? – warknęłam na niego, nie panując już prawie nad emocjami. – Zabrała swoje rzeczy, jak pani wspomniała, a poza tym już wcześniej były z nią problemy… – A co ma piernik do wiatraka?! – cała się trzęsłam z gniewu. – Szukacie tylko miłych i grzecznych ludzi?!  Wybiegłam wtedy z komisariatu wściekła, uprzednio trzasnąwszy drzwiami pokoju policjanta, który… niestety miał rację. Oparłam dłonie o maskę auta i wybuchnęłam histerycznym płaczem. Dotarło do mnie, że już za późno…  – Straciłam...

Mama zadzwoniła w niedzielę na numer alarmowy, gdy zorientowała się, że jej maleńki synek się nie rusza. Przybyły na miejsce lekarz stwierdził zgon niemowlęcia. Rano już nie oddychał Służby ratunkowe nie mogły już nic zrobić, 3-miesięczne dziecko nie żyło. Jak doszło do tragedii? Ustalają to śledczy. „Otrzymaliśmy informację o śmierci trzymiesięcznego dziecka w miejscowości Rogoźno Wielkopolskie. Dziecko przebywało pod opieką matki i jej konkubenta, którzy w chwili zdarzenia byli trzeźwi. Na miejscu pracują policjanci, prokurator i biegły medycyny sądowej, którzy ustalają szczegółowe okoliczności tej śmierci” — przekazał TVN24 Maciej Kaniewski z Komendy Powiatowej Policji w Obornikach. Jak udało się dowiedzieć dziennikarzom „Faktu”, ostatnie, co pamięta mama, to nocne karmienie synka. Kobieta miała nakarmić niemowlę ok. godziny 3 nad ranem. Później położyła się spać. Gdy obudziła się rano, dziecko było już martwe.  Ciało maluszka zostało zabezpieczone, nikogo do tej pory nie zatrzymano. Źródło: Fakt Piszemy też o:  Indi Gregory nie żyje. Miała być leczona we Włoszech, zamiast tego wysłano ją do hospicjum Rodzice połamali Nadusi nóżki, drapali i bili po głowie. Przetrwała i wkrótce wyjdzie ze szpitala „Nie puszczam córki na nocowanki. Nie po tym, co przytrafiło się koleżance z klasy Martusi” [LIST DO REDAKCJI]