Z Kaśką znamy się jak łyse konie. W dzieciństwie byłyśmy nierozłączne, do dziś jesteśmy przyjaciółkami. Jesteśmy prawie równolatkami (ja mam 28, Kasia 30 lat), nasze mamy są siostrami i mają doskonały kontakt. Nic dziwnego, że my też zawsze byłyśmy blisko. Teraz mieszkamy w tym samym mieście, nawet mamy dzieci z tego samego rocznika – skończyli 6 lat, mój Adaś jest z lutego, Filipek, syn Kaśki, z lipca. Chcemy, by chłopcy mieli dobry kontakt, więc regularnie się odwiedzamy. Chłopaki szaleją, my możemy pogadać od serca… Straciłam do niej szacunek Do tej pory w podobny sposób wychowywałyśmy dzieci, często wzajemnie się radziłyśmy. Dlatego podczas ostatniej wizyty u Kaśki aż nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Przywitała mnie w samej bieliźnie – dla mnie to nie problem, znamy się tyle lat, nie zliczę, ile razy się przy sobie przebierałyśmy… Ale przecież poszłam do niej z synem. Mogła się jakoś wyszykować, założyć dres, cokolwiek. A ona przywitała mnie i Adasia, jakby dopiero co wyszła spod prysznica. Mocno wycięte majtki, przezroczysty biustonosz… Myślałam, że zaraz skoczy coś na siebie nałoży, ale nie. Ona z dobre pół godziny paradowała w tym stroju. Podała mi w nim kawę, siedziała na kanapie i świergotała, jakby nigdy nic. Dzieciaki bawiły się jakąś kolejką, Adaś wchodził pod stół, a Kaśce wyraźnie nie przeszkadzało, że jej syn jest kilkanaście centymetrów od jej krocza. Kiedy Adam wymierzył swojej roznegliżowanej mamie klapsa w pośladki, myślałam, że tam padnę. Czego ona go uczy? Że można tak traktować kobiety? W końcu Kaśka się ubrała, ale cała ta sytuacja wydała mi się obrzydliwa. Wiem, że powinnam zwrócić jej uwagę, że to, co wyprawia, jest chore, ale trochę się boję, jak zareaguje. Nie chcę, żeby poczuła się atakowana… Ale już myślę o tym, czy na pewno chcę, żeby chłopcy spędzali ze sobą tyle...

Na początek wyjaśnię, że nie ma dla mnie szans na pójście do pracy. Mam marne wykształcenie, a mąż sporo zarabia. Nie pozwoli mi zostawić domu i wyjść do ludzi. Kto by wtedy ogarnął cały ten bajzel? Zresztą nie mam wcale dokąd wychodzić. A i Maciuś potrzebuje opieki matki. Więc tak wyszło, że całe wychowanie jest na mojej głowie, a mąż tylko wytyka mi błędy. Mam rozpuszczonego syna i to moja wina Staję na głowie, żeby wszystko w domu działało, a Maciuś miał wszystko, czego potrzebuje. Stać nas na wiele, więc się nie szczypiemy, to dziecko naprawdę nie powinno narzekać. A jednak jest inaczej. Codziennie o wszystko krzyk, wymuszanie, płacz. Zaczęłam odpuszczać, bo głowa mi już pęka i nerwicy dostaję. Pozwalam mu grać na tablecie i patrzeć w tv, dam czasem słodki serek zamiast obiadu, kiedy rzuca brokułami. Proszę mnie nie oceniać. Nie wytrzymuję już, a jak dam sobie na luz, to przynajmniej przez chwilę jest spokój. Mariusz nic nie rozumie. Przychodzi z pracy, pobawi się chwilę i uważa, że jest świetnym ojcem. To ja nie ogarniam, bo przy mnie Maciuś wpada w histerię albo marudzi. Nie mam już siły do tego dziecka. Całymi dniami to samo. Mąż uważa, że go rozpuściłam, że jestem za miękka i zbyt pobłażliwa. Powiedział ostatnio, że przez swoją słabość spaczyłam mu charakter. No to mu mówię, że synkowi trzeba męskiej ręki, że sam mógłby mu pokazać, co znaczy twarde wychowanie. I na tym zwykle rozmowa z moim mężem się kończy. Sama już nie wiem, czy to rzeczywiście ja coś robię źle, czy synkowi potrzeba psychologa? Gabriela Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Dziecko wydaje się nie słuchać, a jednak wyłapuje najdziwniejsze rzeczy? Czy istnieje...

Jestem żoną i matką, a czuję się, jakbym była tylko niańką i kucharką. Mój mąż wraca do domu i w ogóle mnie nie zauważa. Nawet nie spojrzy, kiedy się ze mną wita, rzuci tylko kurtkę, zje i się kładzie. Wiem, że ma ciężką pracę, ale co z moimi potrzebami? Brakuje mi czułości. Czy po porodzie to nienormalne? Tyle się mówi, że po porodzie kobieta skupia się na dziecku i odsuwa od siebie męża. A ja właśnie mam odwrotnie! Chciałabym, żeby między nami było jak dawniej, staram się, nadskakuję. A on nic! Tylko praca i praca, a potem odpoczynek. Najlepiej przed telewizorem, przed którym zasypia.  Mój mąż bardzo ciężko pracuje, ma etat, dorabia na budowie, łapie jeszcze jakieś zlecenia. Wraca skonany i ja to widzę. Oczy przekrwione, przygarbiony jakiś, czasem ledwo się doczłapie do kanapy. Widzę i doceniam. W końcu utrzymuje całą naszą trójkę. Dzięki temu, że jest taki zaradny, wiedzie nam się całkiem nieźle. Codziennie odwdzięczam mu się ciepłym obiadem i uśmiechem. Wraca do czystego domu, w którym czeka na niego zadbany synek i kochająca żona. Naprawdę nie ma na co narzekać. A co ze mną? Przecież ja też pracuję, tyle że w domu. Ogarnięcie 3-latka, posprzątanie, ugotowanie, utrzymanie ogrodu i dwóch psów to jest moja ciężka, codzienna praca. Też nie jest mi lekko. Chyba mam prawo oczekiwać ciepła od własnego męża? Wieczorami też mam ochotę poleżeć. Ale czy nie moglibyśmy robić tego razem? Odpoczywać w jakiejś miłej, czułej atmosferze, z pieszczotami, rozmową? O seksie to już nawet nie wspominam. Brakuje mi bliskości, ale mój mąż nie patrzy już na mnie jak na żonę i kochankę. Mówi, że ze zmęczenia. Czy ja wydziwiam? Patrycja Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania....