Wydawało mi się, że Malwina to ładne imię dla dziewczynki, ale moja córka uznała, że jest inaczej. Nie od razu oczywiście. W wieku piętnastu lat. – Nie wiem, skąd wzięłaś takie koszmarne imię, ale proszę, żeby wszyscy nazywali mnie Kajra. Spojrzałam na Maćka, który zrobił minę „ja tam się nie mieszam”. Często tak robił, uważał, że skoro Malwina nie jest jego biologiczną córką, to nie ma prawa, a może obowiązku mówić jej, co ma robić, a czego nie. Dobrze, że chociaż z Kostkiem miał lepszy kontakt. Bolało mnie, że córka krytykowała mnie na każdym kroku. Walczyła ze mną o wszystko, wiecznie miała pretensje, oskarżała mnie o zaniedbania, złą wolę, egoizm i Bóg wie, o co jeszcze. – Ma burzę hormonów, to normalny etap dojrzewania, przejdzie jej – pocieszała mnie ciocia, która mnie wychowała. – Jeszcze będziecie przyjaciółkami, jak ty i twoja mama. Mama mnie oddała, gdy miałam rok Nie za bardzo miała tu rację. To, że mama odnowiła ze mną kontakt, kiedy byłam już dorosła, nie czyniło z nas przyjaciółek. Nadal miałam do niej żal, że mnie nie chciała. – Miałam szesnaście lat, kiedy cię urodziłam! – tłumaczyła się, a raczej usiłowała wytłumaczyć mi, dlaczego powinnam to tak świetnie rozumieć. – Starałam się, naprawdę, ale byłaś takim wymagającym dzieckiem… Ciągle płakałaś, w dzień i w nocy, nie mogłam cię odłożyć nawet na pół minuty. Macierzyństwo zabrało mi wszystko: szkołę, przyjaciół, życie… A ciocia Aneta miała dwadzieścia pięć lat, męża i chciała mieć dziecko. Tak naprawdę, zapewniłam ci lepsze życie, powinnaś być mi wdzięczna! Pewnie miała rację. Ciocia i wujek bardzo mnie kochali, wychowałam się w normalnym domu, miałam rodzeństwo i psa. Ale nikt mnie nigdy nie oszukiwał, że jestem ich biologiczną córką, więc znałam swoją historię. I historię mamy, która...

Moi rodzice pobrali się bardzo młodo, mama miała dziewiętnaście lat, a tata – dwadzieścia. Jak nietrudno się domyślić, to ja byłam przyczyną tego szybkiego i wczesnego ślubu. Wiele razy słyszałam w dzieciństwie, że gdyby nie ja, moja mama „miałaby prawdziwe życie”. Kiedy zaszła w nieoczekiwaną ciążę, właśnie zaczynała wymarzone studia na architekturze, miała ambitne plany, chciała wyjechać z Polski i mieć pracownię architektoniczną gdzieś w Europie, gdzie mogłaby zarabiać duże pieniądze. Moi dziadkowie byli dumni z mądrej i pracowitej jedynaczki, obiecali jej wszelką pomoc w spełnieniu tych pragnień. Ale kiedy „zaliczyła wpadkę” ze swoim chłopakiem, dziadkowie kazali jej radzić sobie samej. Mnie ponoć zobaczyli po raz pierwszy, dopiero kiedy miałam pół roku. Cieszę się, że nie pamiętam tego okresu, kiedy byłam dla wszystkich tylko problemem. Mam wspomnienia z mamą i babcią, kiedy mnie przytulały i czytały mi bajki. To znaczy z mamą tylko do jakiegoś momentu, bo potem zostałam sama z tatą. Na szczęście, kiedy mama odeszła miesiąc po moich dziesiątych urodzinach, babcia bardzo się zaangażowała w moje wychowanie i w sumie mi ją zastąpiła. Nie, moja mama nie umarła, tylko rozwiodła się z tatą, żeby zrealizować swoje marzenia o karierze architektki i mieszkaniu za granicą. I dopięła swego: dzisiaj jest właścicielką biura projektowego w Danii, ma też nowego męża i żegluje razem z nim po Karaibach. Nie umiem mieć do niej żalu, że mnie zostawiła. Ona po prostu chciała mieć inne życie. A mi nie było źle, zwłaszcza kiedy tata poznał Anitę. Nie zastąpiła mi mamy, bo była ode mnie raptem dwanaście lat starsza i byłyśmy raczej przyjaciółkami. To ona była przy mnie, kiedy dojrzewałam. Nigdy nie powiedziałam do niej „mamo”, ale tak naprawdę była nią bardziej niż ta biologiczna. – Więc masz macochę tylko dwanaście lat starszą?...

Siedziałyśmy na skórzanych fotelach w moim gabinecie, a ja ze wszystkich sił starałam się zachować zimną krew i neutralny wyraz twarzy. Była młodsza niż ja, to oczywiste. Sporo mnie kosztowało, żeby ją odnaleźć. Jej firma prosperowała w Londynie, nawiązałam z nią kontakty biznesowe dopiero po kilku miesiącach. Ale było warto. Patrzyłam, jak pociera dłonią policzek, namyślając się nad odpowiedzią. Robiłam podobnie, kiedy nie byłam czegoś pewna. Obie odziedziczyłyśmy ten gest po naszym ojcu. Ta sama krew. Ja wiedziałam, ona – jeszcze nie. Ale to się zmieni, dopilnuję tego. Ojciec porzucił mamę i mnie, starannie zacierając za sobą ślady. Chciał zniknąć z naszego życia na zawsze, ale mnie nie docenił. Byłam bardzo do niego podobna. Miałam żyłkę do biznesu i skłonność do ryzykownych posunięć. I tak jak on nie liczyłam się z zasadami. Kiedy odkryłam, że alimenty przelewane były z konta założonego na inne nazwisko w angielskim banku, poszłam tym tropem jak ogar. Pomińmy sposoby, dzięki którym domowy adres ojca znalazł się w moim mejlu. Pamiętam tę chwilę. Wpatrywałam się w kilka linijek tekstu, czując, jak wypełnia mnie uczucie triumfu. Pragnęłam zemsty. Nie czułam wyrzutów sumienia. Wyjechał z kraju, zostawiając córkę, jak niepotrzebny przedmiot. Nigdy nie był ciekawy, jaka jestem? Na kogo wyrosłam? Może i dobrze. Gdyby był świadomy, ile cech charakteru po nim odziedziczyłam, wiedziałby, na co mnie stać. Dokładnie zaplanowałam, jak mogę go skrzywdzić Od lat prowadziłam z sukcesem własne przedsiębiorstwo handlowe. Wyczucie rynku i niebywały talent do negocjacji sprawiły, że firma kwitła. Nauczyłam się w bezwzględny sposób wykorzystywać słabości biznesowych partnerów. To była gra, która sprawiała mi wiele satysfakcji. Czasem zastanawiałam się, czy ojciec byłby ze mnie dumny? On również działał w tej branży, ale jak zdążyłam...