Siedziałyśmy na skórzanych fotelach w moim gabinecie, a ja ze wszystkich sił starałam się zachować zimną krew i neutralny wyraz twarzy. Była młodsza niż ja, to oczywiste. Sporo mnie kosztowało, żeby ją odnaleźć. Jej firma prosperowała w Londynie, nawiązałam z nią kontakty biznesowe dopiero po kilku miesiącach. Ale było warto. Patrzyłam, jak pociera dłonią policzek, namyślając się nad odpowiedzią. Robiłam podobnie, kiedy nie byłam czegoś pewna. Obie odziedziczyłyśmy ten gest po naszym ojcu. Ta sama krew. Ja wiedziałam, ona – jeszcze nie. Ale to się zmieni, dopilnuję tego.
Ojciec porzucił mamę i mnie, starannie zacierając za sobą ślady. Chciał zniknąć z naszego życia na zawsze, ale mnie nie docenił. Byłam bardzo do niego podobna. Miałam żyłkę do biznesu i skłonność do ryzykownych posunięć. I tak jak on nie liczyłam się z zasadami. Kiedy odkryłam, że alimenty przelewane były z konta założonego na inne nazwisko w angielskim banku, poszłam tym tropem jak ogar. Pomińmy sposoby, dzięki którym domowy adres ojca znalazł się w moim mejlu. Pamiętam tę chwilę. Wpatrywałam się w kilka linijek tekstu, czując, jak wypełnia mnie uczucie triumfu. Pragnęłam zemsty. Nie czułam wyrzutów sumienia. Wyjechał z kraju, zostawiając córkę, jak niepotrzebny przedmiot. Nigdy nie był ciekawy, jaka jestem? Na kogo wyrosłam? Może i dobrze. Gdyby był świadomy, ile cech charakteru po nim odziedziczyłam, wiedziałby, na co mnie stać.
Od lat prowadziłam z sukcesem własne przedsiębiorstwo handlowe. Wyczucie rynku i niebywały talent do negocjacji sprawiły, że firma kwitła. Nauczyłam się w bezwzględny sposób wykorzystywać słabości biznesowych partnerów. To była gra, która sprawiała mi wiele satysfakcji. Czasem zastanawiałam się, czy ojciec byłby ze mnie dumny? On również działał w tej branży, ale jak zdążyłam sprawdzić, jego firma ostatnio bardzo zmniejszyła obroty. Tym lepiej dla mnie – pomyślałam.
Miałam w głowie misterny plan. Zamierzałam zagrać z ojcem na jego własnym rynku. Analizowałam, czy przejęcie kilku lukratywnych kontraktów zachwieje płynnością finansową tatusia. Powinno się udać, pod warunkiem, że nie ma gdzieś zachomikowanych rezerw, którymi mógłby ratować firmę. Chciałam, żeby zbankrutował. Dla biznesmena z krwi i kości, takiego jak on, byłby to cios w samo serce.
– Uderzę w to, co mu najdroższe – planowałam. – W firmę, którą stworzył od podstaw i która była jego ukochanym dzieckiem.
Jak wszystkie plany i mój miał słaby punkt. W mejlu od mojego tajemniczego, dobrze opłacanego londyńskiego wspólnika, był tylko jeden obrazek: skan fragmentu gazety z nekrologiem. Ojciec. Jego nazwisko, które przybrał w drugim życiu na emigracji. Żegnała go nieutulona w żalu córka Jane.
Miał córkę. Ją potrafił kochać.
Postanowiłam zniszczyć to, co było mu drogie i tak będzie, nie odpuszczę. Najpierw sprawdziłam, kto odziedziczył firmę. No, jasne! Witaj siostrzyczko w świecie rekinów. Zobaczymy, ile jesteś warta.
Krążyłam wokół niej jak pirania. Musiałam zaangażować spory kapitał, żeby sprzątnąć jej sprzed nosa kilka kontraktów. Udało się, ale o mało nie utopiłam własnej firmy. Na chwilę straciłam płynność finansową, na szczęście interesy „przejęte” po tatusiu okazały się całkiem intratne. Zmieniłam trochę plany. Postanowiłam postawić Jane pod ścianą, a następnie wykupić jej firmę, postawić ją na nogi i korzystnie sprzedać.
Oto dlaczego siostra gościła u mnie. Przyszła pora na finał. Negocjowałyśmy cenę przedsiębiorstwa.
Przyglądałam się jej z ciekawością. Nic o niej nie wiedziałam. Czy jest równie twarda i pozbawiona skrupułów, jak ja? Gotowa na wszystko?
Nie robiła takiego wrażenia. Wyglądała na trochę zagubioną i bardzo ostrożną. Jakby czuła niebezpieczeństwo. Musiałam dać jej czas, uśpić czujność, dopiero wtedy mogłam zaatakować. Zaproponowałam kolację.
Wieczorny wypad z Jane był bardzo udany. W czasie kolacji była jeszcze trochę sztywna, ale potem rozkręciła się. Byłam ciekawa, czy uda mi się wydobyć z niej cokolwiek o rodzinie, ale nawet po kilku kieliszkach zręcznie omijała temat. Wzbudziła nawet we mnie coś w rodzaju niechętnego podziwu. Nie dało się uniknąć porównań: moja krew! Mnie też niełatwo było podejść. Czułam, że gra, którą rozpoczęłam, wciągnęła mnie bez reszty. Nie żywiłam dla niej ciepłych, siostrzanych uczuć. Stanowiła cel tylko dlatego, że była łącznikiem ze zmarłym ojcem. Jego nie mogłam już dosięgnąć, więc skupiłam cały swój gniew na Jane.
Naprawdę nie wiem, dlaczego zaprosiłam ją do siebie. Jane zachwycała się uprzejmie mieszkaniem, a ja poszłam do kuchni. Zastanawiałam się, jak poprowadzić rozmowę, żeby jak najwięcej z niej wydobyć. Chciałam dowiedzieć się czegoś o ojcu, jaki był, co lubił, z czego się śmiał. Chociaż tyle mi się należało.
Kiedy weszłam do pokoju, Jane stała bez ruchu z fotografią w ręce. Wpatrywała się w stare zdjęcie, które stało na półce z książkami. Mama i ja nad morzem. Miałam wtedy 14 lat, ale pamiętam te wakacje, jakby to było wczoraj. Ostatnie wakacje z mamą. Potem diagnoza i wyrok: stwardnienie rozsiane. Z roku na rok było coraz gorzej, nie mogła chodzić, oddychanie sprawiało jej trudność. Dziś została mi tylko fotografia w ramce, wspomnienie beztroskich chwil.
Jane podniosła na mnie oczy.
– Znam to zdjęcie – powiedziała powoli. – Znalazłam je po śmierci ojca w jego osobistych papierach. Wyjaśnisz mi to?
Miałam niepowtarzalną okazję pozbawienia siostry złudzeń. Wygarnięcia prawdy o jej kochanym tatusiu, ale się powstrzymałam. Co by to dało? Muszę doprowadzić grę do końca, do diabła z sentymentami.
– Niestety, nie potrafię – uśmiechnęłam się rozbrajająco. – To rzeczywiście ciekawe, może nasi rodzice się znali? Oboje już nie żyją, więc nie dojdziemy prawdy.
Jane nie wyglądała na przekonaną, też bym nie była na jej miejscu, ale o nic już nie spytała.
Następnego dnia podjęłyśmy negocjacje w sprawie sprzedaży firmy. Siostra okazała się twardą przeciwniczką. Już prawie straciłam nadzieję, kiedy nagle przystała na moją pierwszą propozycję, wyjątkowo dla niej niekorzystną. Prawnicy zajęli się finalizacją transakcji, a Jane odciągnęła mnie na bok.
– Też po nim odziedziczyłam smykałkę do biznesu, chociaż muszę przyznać, że do pięt ci nie sięgam – powiedziała, a jej słowa zaprawiły goryczą moją radość z osiągniętego celu. Zrozumiałam, że domyśliła się prawdy i oddała mi w ten sposób część należnego po ojcu spadku.
– Jakim był tatą? – spytałam wbrew własnej woli.
– Nieobecnym, wiecznie poza domem. Interesował się tylko rozwojem firmy. Wciąż w górę! Szybciej i lepiej od innych. Tylko to się dla niego liczyło. Rodzina mogła nie istnieć, takim go pamiętam.
– Z nikim się nie liczył, ważne było tylko to, czego on chce – mruknęłam i zamilkłam. Zdałam sobie nagle sprawę, że jestem chyba jego nieodrodną córką.
Kinga
Zobacz także:
Nie wolno ci tego zrobić! Pomyśl w końcu o sobie. O mnie i małej Julci. Masz męża i córeczkę! – Michał chodził po pokoju i krzyczał. Pierwszy raz widziałam męża w takim stanie. Zwykle w każdej sytuacji potrafił zachować spokój, czego szczerze mu zazdrościłam. – Danka nie może tego od ciebie żądać – pochylił się nade mną, wbijając mnie w fotel. – Są jakieś granice i tak już wiele dla niej zrobiłaś – krzyczał. Dla rodziców liczyła się tylko Danka Chciałam mu wyjaśnić, że siostra niczego ode mnie nie chce, nie rozmawiała ze mną na ten temat, zrobiła to mama. Działała w jej imieniu, była pośredniczką między nami. Wydawało mi się to naturalne, matka to matka. Jednak dzisiaj uderzyła mnie pewna prawidłowość. Przecież ona już drugi raz informowała mnie o tym, że Danusia potrzebuje mojego poświęcenia. – Jeśli oddasz Dance nerkę, będziesz musiała ostrożnie żyć, powtarzać badania, żeby upewnić się, że druga nerka należycie funkcjonuje. Oczywiście, tak też można, tylko czy jesteś na to gotowa? Pytał i pytał, a ja nie wiedziałam, co powiedzieć. Najchętniej uciekłabym przed Danką, żeby już niczego ode mnie nie żądała. Nie chciałam być zmuszana do podejmowana trudnych decyzji. – Już raz oddałaś jej płat wątroby, teraz twoja matka żąda nerki. Jaką masz gwarancję, że to się kiedyś skończy? Nie miałam żadnej, wprost przeciwnie, mogłam się spodziewać najgorszego. Moja starsza siostra chorowała, odkąd pamiętam. Bardzo chciałam się z nią zaprzyjaźnić, ale mama nie lubiła, jak wchodziłam do jej łóżka albo siadałam obok na kanapie i wciągałam ją w zabawę. – Nie skacz po Danusi, zostaw ją w spokoju, zajmij się czym innym – powtarzali. Rodzice rozpostarli nad Danką parasol, przez który nie mogłam się przebić. Mnie nie obdarzali takim zainteresowaniem, choćbym nie wiem, co robiła....
Korytarz spowijał półmrok, rozproszony wpadającym przez brudne okno światłem poranka. Postawiłam stopę na pierwszym stopniu schodów i nagle w torebce rozdzwonił się mój telefon. Podskoczyłam nerwowo, a potem jakoś tak niefortunnie zsunęłam stopę i… runęłam w dół. Nie potrafię dokładnie opisać tego, czego wówczas doświadczyłam. Był to oczywiście poważny upadek ze schodów, skutkujący obrażeniami fizycznymi. Świadczył o tym wielki guz na czole i złamana noga. Nie pamiętałam jednak samego momentu upadku i uderzenia głową o krawędź stopnia. Ta dziwna wizja nie dawała mi spokoju Znalazłam się bowiem w zupełnie innym świecie, może równoległym? Nie potrafię powiedzieć, czy opuściłam poturbowane upadkiem ciało, czy też dałam się ponieść wyobraźni w wyniku szoku. W każdym razie znalazłam się na cmentarzu. Widziałam wyraźnie otaczające mnie tablice nagrobne, choć dalszy plan tonął jakby we mgle i nie umiałam określić dokładnej lokalizacji nekropolii. Serce tłukło mi się w piersi. Nagle poczułam, jak wokół moich palców zaciska się mała rączka. Spojrzałam w dół, spodziewając się ujrzeć buzię córeczki. Zamiast niej, wtulony w fałdy mojego swetra, stał Karolek, mój siostrzeniec. – Gdzie twoja mamusia? – spytałam, patrząc w wypełnione łzami oczy. Malec wyciągnął rączkę i wskazał na grób, przy którym staliśmy. Nogi się pode mną ugięły, kiedy zobaczyłam wyryte na tablicy nagrobnej imię siostry. Nie zdążyłam odczytać daty śmierci, gdy ten dziwny świat rozpadł się na kawałki. Zaczęłam dryfować w nieznanym kierunku. Rączka Karolka jednak wciąż kurczowo zaciskała się na moich lodowatych ze strachu palcach. – Halo, słyszy mnie pani? – jakiś głos przywołał mnie do rzeczywistości. Zamrugałam. Ostre światło szpitalnej sali raziło mnie w oczy. Czoło pulsowało bólem, a unieruchomiona...
Ta ja poradziłam Kasi, by uprzedziła wszystkich zaproszonych, że nie chce maluchów na swoim ślubie i weselu. Wesele 18+ – No nie wiem, to chyba nie wypada – krygowała się. – Co nie wypada? Dzieciaki krzyczą, hałasują, rozrabiają. Potrafią rozwalić każdą imprezę. Po co ci to? – A jak się obrażą? – To pies z nimi tańcował. To twój dzień i ty stawiasz warunki. A jak się to komuś nie podoba, niech zostanie w domu – upierałam się. Moje argumenty trafiły jej do przekonania, bo w zaproszeniach zaznaczyła, że spodziewa się tylko pełnoletnich osób. Nikt nie protestował, więc wydawało się, że sprawa jest załatwiona. Okazało się jednak, że nie. W dniu uroczystości pomagałam Kasi w przygotowaniach, więc przyjechałam pod kościół dosłownie w ostatniej chwili. Przed wejściem czekali już wszyscy goście. Wśród nich dostrzegłam piątkę maluchów. Nie spodobało mi się to, ale cóż było robić. Na jakąkolwiek interwencję było już za późno. Miałam tylko nadzieję, że ich rodzice okażą się odpowiedzialni i zrobią wszystko, by pociechy odpowiednio się zachowywały. Niestety… Kasia ze wstydu miała ochotę zapaść się pod ziemię Horror zaczął się już w czasie mszy. Kasia stała przed ołtarzem i ślubowała Aleksandrowi miłość i wierność. Była tak przejęta i wzruszona, że aż głos jej drżał. Przygotowywała się przecież do tej chwili przez wiele miesięcy. Marzyła, że będzie magiczna. A tu nagle w połowie przysięgi: „Uuuuu, łeee, uuuu, łeee…”. Jakieś dziecko zaczęło drzeć się wniebogłosy. Już wcześniej słyszałam marudzenie, ale teraz to był prawdziwy ryk. W kościele od razu zapanowało poruszenie. Ludzie, zamiast podziwiać parę młodą, zaczęli się rozglądać w poszukiwaniu źródła tego potwornego wrzasku. Chłopczyk został po kilku minutach wyprowadzony, ale...
