Myślałam, że jak Adaś skończy półtora roku, wrócę na dawne tory, rzucę się znów w wir mojej ukochanej pracy, wyjdę z tego domowego bałaganu, kaszek, zupek i pieluch. Nic z tego. Synek w żłobku świetnie się odnalazł, ale co z tego, jak co dwa tygodnie wraca z kaszlem i katarem. Zapalenie oskrzeli przerabialiśmy już dwa razy na początku żłobka, za to nowy rok zaczęliśmy od anginy. Tyle wyszło z mojej pracy i niezależności. Z pracy nici, pieniądze muszę brać od męża Kiedyś nieźle zarabiałam, nigdy nie musiałam sobie niczego odmawiać i do tego spełniałam się zawodowo. Teraz siedzę w domu i wycieram wiecznie zakatarzony nos mojego synka. Ile to jeszcze potrwa? Dwa lata nie pracuję i jakoś nie widzę tego, żeby to się miało szybko zmienić. Dziura w życiorysie rośnie. Za każdym razem, gdy myślę, że wychodzimy na prostą, Adaś przywleka kolejną infekcję. Jak nie oskrzela, to zatoki, rotawirus, angina i milion odmian przeziębienia. Znam już to wszystko na pamięć, a przecież syn dopiero zaczął bywać wśród dzieci. Co będzie dalej? Dom zmienił się w szpital, a ja już zapominam, jak się obsługuje komputer i rozmawia z klientem. Nie ma opcji, żeby mąż mnie odciążył, nie nadaje się do siedzenia w domu. Rodzina mieszka w innym mieście. Niańki nie weźmiemy, bo trzeba by ją opłacać z całej mojej pensji. A to bez sensu. Zresztą jaka niania będzie siedzieć z takim chorowitkiem, przecież to potrzeba ręki matki, żeby chore dziecko oporządzić. Koniec końców nie mam własnych pieniędzy i żadnych perspektyw na zmianę. Nawet zaczęłam grać na giełdzie swoimi marnymi oszczędnościami, ale co to za zarobek...  Męczy mnie to strasznie, chociaż mąż nie robi żadnych problemów. Zawsze daje mi pieniądze, kiedy poproszę na zakupy albo jakąś przyjemność dla siebie. Ale mnie jest wstyd. Czuję się jak osoba gorszej kategorii, jak jakiś pasożyt. Czy...

Żadnych krzyków i przepychanek o lalkę czy misia. Żadnego gderania Marcina, że nie ma obiadu. Usiadłam w fotelu, by przez moment napawać się słodkim nieróbstwem. Niestety, nie trwało to długo… – Oddaj moją lalkę! – Nie! Jest moja! – A ty jesteś głupia! – Sama jesteś głupia! – Mamo, powiedz jej coś! – krzyknęły jednocześnie, stając w drzwiach. I tyle, jeśli chodzi o święty spokój – pomyślałam zrezygnowana. – Marcin, co wy tu robicie? – zapytałam męża, chwilo ignorując kłótnię córek. – Jak to co? Nie pamiętasz? Dziewczynki nie miały dziś lekcji, były z klasą w kinie. Faktycznie. Jak mogłam zapomnieć? Kilka dni temu sama dawałam bliźniaczkom pieniądze na składkę. Nie dane mi było dłużej zastanawiać się nad powodem mojego roztargnienia, bo dziewczynki na dobre zaczęły się sprzeczać i wyrywać sobie lalkę. Niedawno skończyły osiem lat i coraz mocniej rysowały się różnice charakteru między nimi. Hania była wrażliwa i uparta, a Julka żywiołowa i pyskata. Czy ja nie mam prawa być zmęczona? – Uspokójcie się wreszcie, głowa mi pęka! – krzyknęłam. – Ani chwili spokoju w tym domu! – Czemu się na nie drzesz? – wtrącił się Marcin, po czym ostentacyjnie rozejrzał się po salonie. – Jak na wcześniejszy powrót do domu to niewiele zrobiłaś, więc od czego niby cię ta głowa boli? – zakpił. Jak zwykle widział tylko to, co chciał widzieć. Nieodkurzony dywan i rozrzucone ubrania. Zapomniał, że wczoraj po pracy odrabiałam z dziewczynkami lekcje, ugotowałam spaghetti na dziś i wyprasowałam stertę ubrań. Miałam serdecznie dość bycia praczką, sprzątaczką, nauczycielką i kucharką w jednym. Marcin w ogóle mi nie pomagał, czasem z łaski zabrał dziewczyny na zakupy lub do kina, ale to były sporadyczne przypadki. Jakby mógł, przeniósłby się do pracy na stałe. Dom od...

Moje życie to pieluchy, pranie i gotowanie. Lilianka ma dopiero 5 miesięcy, każda mama wie, jak to jest. Straciłam właściwie wszystkie koleżanki, bo ani ja nie mam czasu, ani one. Nigdzie wyjść, pogadać, o wyjeździe za miasto nie ma mowy. Przynajmniej dopóki karmię. Ale za to mój mężuś jakby nie zauważył, że sytuacja się zmieniła. Nie zrezygnował z kolegów, regularnie wyjeżdża na męskie wypady, wieczory spędza w garażu przy aucie albo gdzieś na mieście. Chcę mieć męża w domu, tu jest jego rodzina! Moje życie kręci się wokół dziecka i uważam, że jako rodzina powinniśmy z mężem wspólnie zajmować się domem. Oczywiście facet nie ogarnie karmienia, ale gotowania mógłby się poduczyć, pranie nastawić, odkurzyć, przewinąć małą. To żaden wstyd, tylko trzeba chcieć. Strasznie brakuje mi czasu, który mój mąż poświęcałby tylko mnie i naszej córeczce. Ale on zachowuje się tak, jakby chciał od nas uciekać. Piotrek zawsze miał wielu kumpli, nosiło go po knajpach, jeździł na ryby, przesiadywał u kolegów i razem grali na konsoli. Tylko że teraz jest inaczej, mamy dziecko, myślałam, że te jego kawalerskie rozrywki się skończą. Tak się jednak nie stało. Lilianka jest już z nami parę miesięcy, a mój mąż spędził w domu może kilka wieczorów w całości. Po pracy je, chwilę posiedzi z telefonem i już go gdzieś niesie. Albo pogrzebie przy aucie w garażu, albo wyskoczy do kumpla z sąsiedztwa, albo gdzieś na mieście się umówią całą paczką. Przynajmniej tak mi mówi. Nie ma go do 22. Jak przychodzi, to malutka już śpi i ja też padam z nóg, więc nawet nie porozmawiamy. Czuję się bardzo samotna. Mniej więcej raz w miesiącu jadą z kumplami do innego miasta, żeby się „zresetować”. Wtedy nie ma go cały weekend.  Jak mu przemówić do rozumu? Potrzebuję jego obecności, już nawet sama mogę ogarniać córeczkę, ale żeby on po prostu był i...