Weź to zdjęcie, Jacusiu – mówił z trudem, widziałem grymas bólu na jego twarzy. – Jesteś na nim ze swoim braciszkiem bliźniakiem. Zostaliście rozdzieleni w domu dziecka. Gdy ciebie adoptowaliśmy, on już był z inną rodziną. – To naprawdę mój brat? Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? – Wybacz mi, już dawno miałem ci o tym powiedzieć… – tata był bardzo wzruszony – ale najpierw byłeś za mały, a potem było tyle innych spraw, że tę odkładałem na później. Przepraszam. – Ten bliźniak jest do mnie niepodobny – zdziwiłem się. – Tak się często zdarza – powiedział ojciec. – znajdź go, we dwóch będzie wam raźniej. Ma na imię Jan. O ile wiem, dostał takie samo zdjęcie. Niespełna miesiąc po tej rozmowie tata zmarł. Ja schowałem fotografię i… zapomniałem o sprawie. Fatalna zabawa Pracowałem w firmie transportowej jako kierowca. Dostaliśmy zaproszenie na bankiet z okazji dwudziestolecia PRL-u, jak w skrócie nazywaliśmy Przedsiębiorstwo Robót Leśnych. Poszedłem z moją żoną, która w przeciwieństwie do mnie umiała i lubiła tańczyć. Ani się obejrzałem, jak Mariolę otoczył wianuszek chętnych, by porwać ją na parkiet. Przebierała w partnerach jak w ulęgałkach. Około północy byłem już mocno zmęczony, we łbie huczało mi jak na łodzi podczas sztormu. Szczęśliwie zabawa dobiegała końca. Próbowałem wśród tańczących odnaleźć żonę, ale nigdzie jej nie zauważyłem. – Nie widziałaś Mariolki? – spytałem Jolkę, która akurat zeszła z parkietu. – Pewnie gdzieś tam pląsa – odpowiedziała z zazdrością. Usiadłem na ławie w pobliżu tańczących. Po kilku minutach Mariola wyłoniła się z tłumu zdyszana i czerwona na twarzy, ale uśmiechnięta od ucha do ucha. Za nią szedł Mirek, pracownik leśny. Właściwie go nie znałem, facet miał jednak opinię takiego, co bzyka wszystko, co chodzi, poza...

Niezbyt dobrze się czułam tamtego dnia, coś było nie tak z ciśnieniem, miałam wrażenie, że mogę się przewrócić i zasnąć w każdym momencie. – Pani Klaro, mam prośbę – rzuciła sędzia, wzywając mnie do gabinetu. – Skończyły mi się leki, a muszę przyjąć je o czternastej. Mogłaby pani wyjść do apteki? Skorzystałam z okazji spaceru. Kolejki nie było, przy okienku stała jedna osoba tłumacząca farmaceutce podniesionym głosem, że ona chce opakowanie trzydziestu, a nie dwudziestu tabletek. Pani magister spokojnie odpowiadała jej, że nie produkuje się już tych większych, i może dać tylko mniejsze. Klientka denerwowała się coraz bardziej, w końcu nazwała farmaceutkę kretynką, oznajmiła, że „ona tak tego nie zostawi” i wymaszerowała z apteki, stukając wściekle obcasami botków z futerkiem. Zobaczyłam ją godzinę później idącą po korytarzu sądu. Już nie była wściekła, tylko uroczo uśmiechnięta. Powiedziałabym, że zbyt uroczo – w taki sposób, że człowiek zaczynał się nerwowo drapać po karku. Dopiero po chwili zobaczyłam, że ten lodowaty uśmiech przeznaczony jest dla innej kobiety, siedzącej na ławce pod ścianą i wyraźnie próbującej opanować gwałtowne emocje. Wyglądała na zmęczoną, wystraszoną i zdezorientowaną, nerwowo kręciła na palcu rude włosy i zagryzała wargi. – Co tu robisz, Paulina?! – zapytała Ruda cicho, ale ze wzburzeniem. – Naprawdę nie mogłaś sobie darować?! To jest sprawa między Olkiem i mną! – Nie. To sprawa między moim narzeczonym i jego eksżoną – poprawiła ją tamta z jadowitą satysfakcją. – No i chodzi tu też o moje życie, nie sądzisz? Będę macochą Amandy. I zapewniam cię, że jako macocha i tak będę lepsza niż ty jako matka. W tym momencie Ruda zerwała się z ławki i w ułamku sekundy doskoczyła do tej o imieniu Paulina. Ruch był zbyt szybki, żebym od razu zrozumiała, co się...

Dowiedziałam się przypadkiem, w najbardziej banalny sposób. Kiedy zaczął się zamykać wieczorami w łazience z telefonem, nabrałam podejrzeń, a potem ukradkiem odczytałam wiadomość. Kilka sprośnych słówek od jakiegoś Marka. Głupia nie jestem, wiedziałam, że to jakiś przekręt. Zapytałam go wprost ze łzami w oczach, nawet się nie wypierał. Miał romans. Wtedy zawalił mi się świat, ale pomyślałam, że muszę się pozbierać dla dzieci. Wybaczyłam, bo chciałam pełnej rodziny dla dzieci Czy to źle, że w tamtej chwili myślałam tylko o dzieciach? One nie są niczemu winne. Kochają tatę, on jest częścią ich świata, gdyby jego zabrakło, niczego by nie zrozumiały. Są takie malutkie – Igorek ma 3 latka, a Marzenka 5. Nie mogłabym im tego zrobić i rozbić rodziny. Postanowiłam, że będę twarda. Po kilku cichych dniach odważyłam się w końcu na poważną rozmowę z moim mężem. Kazałam mu zakończyć romans i więcej mnie nie okłamywać. Jego reakcja wcale nie dodała mi otuchy, chociaż bardzo liczyłam, że przeprosi, przytuli i obieca być dobrym mężem. On zamiast tego uśmiechnął się pod nosem, jakby z litością, i powiedział, że takie jest życie i żebym nie wydziwiała. Dodał też, że nie mam na co narzekać, żyję sobie wygodnie za jego pieniądze i powinnam skupić się na domu i dzieciach.  Może rzeczywiście powinnam tak zrobić? W końcu to dzieci są najważniejsze. Od tamtej pory jest mi bardzo ciężko, ale przy dzieciach staram się uśmiechać. Mąż nie widzi problemu, rano wychodzi do pracy cały w skowronkach, wieczorem wraca zmęczony i nie ma ochoty rozmawiać. Podejrzewam, że ciągle spotyka się z tamtą, ale boję się pytać. Powtarzam sobie, że wybaczyłam, ale tak naprawdę czuję się coraz gorzej. Jestem rozbita psychicznie, zadręczam się myślami o tym, co on może teraz robi z inną kobietą, kiedy ja czekam na niego w domu. To poniżające. ...