Początkowo nie zauważyłam, że znikają mi drobne pieniądze. Nie były to duże kwoty, toteż dematerializacja pięciozłotówki nie włączała w mojej głowie alarmu. Zaczęłam za to myśleć, że mam początki sklerozy… Wydawało mi się, że pamiętałam, jak sprzedawczyni w osiedlowym sklepie wydała mi resztę bilonem. Było go sporo. Pięcio- i dwuzłotówki wpadły brzęczącym strumieniem do portmonetki, znacząco zwiększając ciężar i tak już nielekkiej torebki, w której nosiłam rzeczy przydatne i całkiem zbędne.   Kiedy następnego dnia sięgnęłam w sklepie po drobne, portmonetka była zadziwiająco lekka. W przegródce na bilon znalazłam dwie osierocone dwuzłotówki, nie było nawet garści dwudziestogroszówek, które zbierałam dla syna przyjaciółki. Chłopak montował z nich ogniwo elektryczne, które miało być pracą semestralną z fizyki…   – Zaglądałeś do mojej torebki? Trzeba było poprosić o drobne, a nie zabierać wszystko, jak leci – napadłam na stojącego przy kuchni Romana.    Mieszał w garnku coś, co zaczynało wydzielać woń spalenizny.   – Co to jest? – zajrzałam do środka.   – Potrawa jednogarnkowa z parówek i warzyw. Ale chyba przywarła do dna, nie mogę jej odskrobać.   – To zdejmij garnek z ognia, bo puścisz kuchnię z dymem. Słyszałeś, co mówiłam? Po co ci było ćwierć kilograma moich dwudziestogroszówek?   – Aż tyle ich miałaś? – Roman wreszcie zainteresował się tym, co mówię.   – Dużo ich było, zbierałam dla syna Reny, ale nie to najważniejsze. Zabrałeś mi wszystkie drobne, prawie trzydzieści złotych bilonem, i nie wspomniałeś o tym ani jednym słowem.   – Nie dotykałem twojej portmonetki – zaprzeczył z oburzeniem mąż.   – No to co się stało z pieniędzmi?   – Bo ja wiem? Może ktoś ci ukradł? – podsunął, rozdzielając sprawiedliwie swoją uwagę między moje słowa i...

Film może nie był jakiś superwciągający, jednak dziesięć esemesów od mojej siostry skutecznie mnie rozproszyło. Ostatni brzmiał: „Oddzwoń, błagam!”. No więc wyszłam z kina i oddzwoniłam.    Odebrała Pola, moja siostrzenica.   – Cześć, ciocia! – zawołała radośnie. – Jutro do ciebie przychodzę, ale super! Pójdziemy na lody?   Tym sposobem dowiedziałam się, po co siostra tak wydzwaniała. Moje przypuszczenia potwierdziły się minutę później.   – Tak, muszę rano jechać do Poznania, a Pola kończy lekcje o dwunastej piętnaście. Możesz ją odebrać i przechować do wieczora? Błagam!   Westchnęłam ciężko i zwyczajowo wygłosiłam krótką przemowę o tym, że to, iż pracuję w domu, nie oznacza, że mam całe dnie wolne.    – Tak, ja wiem… przepraszam, naprawdę… – Joasia potulnie przyjęła reprymendę. – Ale dasz jej farby, jakąś kartkę i po prostu będzie malowała z tobą. Proszę…   Zgrzytnęłam zębami. Moje farby to nie były plakatówki z papierniczego za dwanaście złotych! Materiały, na których pracowałam, kosztowały setki złotych i na pewno nie zamierzałam dać ich do wypaćkania nadmiernie pobudzonej siedmiolatce! Oczywiście zgodziłam się zaopiekować siostrzenicą  Postanowiłam tylko, że tym razem nie przekroczy nawet progu mojej pracowni malarskiej. Ostatnio przewróciła butelkę z terpentyną i zaczęła dotykać niewyschniętego obrazu olejnego. Ten dzieciak to była chodząca katastrofa!   – Cześć, ciocia! – „katastrofa” skoczyła mi na szyję następnego dnia, kiedy przyszłam ją odebrać ze szkoły. – Ale się cieszę, że dzisiaj będę u ciebie! To moja ciocia! Jest malarką! Prawdziwą! – pochwaliła się trzem przechodzącym koleżankom. – Maluje obrazy! Namaluje mój portret!   Zbyłam jej słowa uśmiechem i czym prędzej zabrałam ją do cukierni.   – Ciocia, a kiedy znowu będziesz...