Oddać szpik mojemu ukochanemu pięcioletniemu siostrzeńcowi? Nie miałam żadnych wątpliwości, że chcę to zrobić i zrobię! Ale potem wszystko się zmieniło.
Kiedy dowiedziałam się, że mój pięcioletni siostrzeniec ma białaczkę, nie mogłam w to uwierzyć. No bo jak to? To śliczne kochane dziecko jest chore? I nie daj Boże, śmiertelnie?
Moja siostra po cesarskim cięciu dość długo dochodziła do siebie i to ja często zajmowałam się niemowlakiem. Zabierałam go na spacery i nie bałam się go kąpać, w przeciwieństwie do jego taty. Szwagier zawsze się przed tym wzbraniał, twierdząc, że jest zbyt niezgrabny i ma za duże ręce. Fakt, jest postury raczej niedźwiedziowatej. Byłam więc z Jacusiem zżyta jak z własnym dzieckiem.
Myślę, że to, co do niego czuję, to miłość prawie macierzyńska. I nigdy bym nie sądziła, że kiedyś los postawi mnie przed trudnym wyborem – czy mam przedłożyć uczucie do Jacusia ponad miłość do… własnego dziecka? Białaczka siostrzeńca była wielkim dramatem dla nas wszystkich.
Oczywiście, lekarze natychmiast zalecili chemię. Zapewnili rodziców Jacusia, że od czasu wynalezienia nowych leków chemioterapia jest naprawdę skuteczna i pozwala doprowadzić do takiego etapu, kiedy będzie można u pacjenta zrobić przeszczep szpiku.
Badaniu pod kątem zgodności naszego szpiku ze szpikiem Jacusia poddaliśmy się wszyscy, całą rodziną. W pewnym sensie poczułam się dumna, kiedy u mnie wyszła najwyższa, prawie stuprocentowa. Miałam lepszą zgodność z siostrzeńcem niż jego biologiczni rodzice!
– Czy będzie pani gotowa na przeszczep, kiedy nadejdzie pora? – zapytał mnie lekarz.
– Oczywiście! – odparłam natychmiast.
Byłam tego pewna i gdyby ktokolwiek mi wtedy powiedział, że zajdą okoliczności, przez które zmienię swoją decyzję, nie uwierzyłabym mu. A jednak życie często nas zaskakuje.
Po kilku miesiącach leczenia chemią uzyskano u Jacusia całkowitą remisję i wtedy lekarze uznali, że czas na przeszczep. Byłam poinformowana o procedurze, wiedziałam, co mnie czeka. Do wyboru były dwie metody pozyskania szpiku – tradycyjna, w której komórki macierzyste pobiera się z kości miednicy i nowsza, w której wydziela się je z krwi.
Wybrałam tę drugą metodę, bo wydawała się mniej bolesna. Wiedziałam jednak, że zanim dojdzie do przeszczepu, będę musiała przejść kurs robienia sobie zastrzyków, gdyż konieczne jest przyjmowanie przez cztery dni, co dwanaście godzin leku, który zmusi mój organizm do zwiększonej produkcji komórek macierzystych.
Cieszyłam się, że w ten sposób mogę pomóc siostrze i jej rodzinie, a także, że w żyłach Jacusia popłynie w tym momencie… moja krew. Jeszcze tylko pozostało mi jedno badanie krwi sprawdzające, czy do mojego organizmu nie przyplątała się ostatnio jakaś choroba. Nie sądziłam, by mogło wypaść źle, bo czułam się świetnie. Dlatego byłam zaskoczona tym, że… lekarz w sprawie mojego szpiku dał odpowiedź odmowną!
– Ale dlaczego? – nie mogłam powstrzymać łez. – Co mi jest?
– Jest pani w ciąży! – usłyszałam wtedy.
W pierwszym momencie z ulgi aż się roześmiałam. Ale zaraz potem przyszła refleksja. Skoro tak, to nie mogłam teraz być dawcą, bo najpierw musiałabym urodzić dziecko, a potem poczekać, aż mój organizm się zregeneruje po połogu. A co to oznaczało dla Jacusia?
– Mamy jeszcze jednego dawcę. Z Francji. Ma zgodność tkankową z dzieckiem prawie identyczną jak pani. Będzie dobrze – zapewniono mnie.
Odetchnęłam z ulgą. O trzecim tygodniu ciąży, w którym byłam, powiedziałam od razu mężowi.
Razem z zapewnieniem, że to nie zaszkodzi mojemu siostrzeńcowi. Cieszył się jak wariat!
Reszcie rodziny także musiałam powiedzieć.
– Kochanie… Naprawdę się cieszę – powiedziała mi siostra i wiedziałam, z jakim przyszło jej to trudem.
Niemal słyszałam jej myśli: „Czy przez to dziecko, które ma się urodzić, mój syn będzie musiał umrzeć?”. Wierzyłam w to, że nie. Był przecież jeszcze inny dawca...Był…
Szkopuł w tym, że na kilka dni przed operacją się wycofał. Dawca szpiku nie musi podawać powodu, dla którego rezygnuje. Wystarczy tylko zwyczajne „nie”. Kto może wiedzieć, dlaczego ten akurat to zrobił? Może wolał pojechać na narty? Miał w firmie ważny projekt do zrobienia, nie mógł wziąć urlopu? Zakochał się i zapomniał o bożym świecie? Mogłabym znaleźć tysiące odpowiedzi i być może jedna z nich byłaby prawdziwa.
Tylko które dziecko? Mojego siostrzeńca, czy to, które nosiłam w swoim łonie? Tak, stanęłam przed takim wyborem i wiedziałam o tym doskonale, chociaż przecież nikt nie postawił sprawy na ostrzu noża. Ale czułam, jak wokół mnie gęstnieje atmosfera i biłam się z myślami…
Gdyby jeszcze kilka dni wcześniej ktoś zapytał mnie, czy trzytygodniowy embrion to dziecko, roześmiałabym mu się w twarz.
– To tylko zarodek! Mikroskopijna galaretka! – wykrzyknęłabym.
Ja, teoretyczna zwolenniczka aborcji. Ale teraz ta moja galaretka już miała wybrane imiona… Aleksander albo Marysia.
Mojego dziecka. Tylko że w moich snach miało twarz Jacusia, bo innej nie umiałam sobie wyobrazić. Jacusia, dziecka droższego mi niż wszystkie inne. Dotychczas. Parzyłam na mojego męża i wiedziałam, że on także bił się z myślami.
– Czy to jest pewne, że Jacuś nie wytrzyma tych kilkunastu miesięcy? – zapytał mnie z nadzieją w głosie.
– Lekarze twierdzą, że tak – odparłam.
Musieliśmy szybko podjąć tę decyzję. To były najtrudniejsze dni w moim życiu. W jednej minucie byłam pewna, że muszę ratować Jacusia. A zaraz potem słyszałam w głowie głos mojego dziecka szepczący: mamusiu! Jestem wdzięczna losowi, że wybrał za mnie.
Kilka dni po odmowie Francuza poroniłam. Wkrótce potem, gdy mój organizm wrócił do formy, oddałam swój szpik Jacusiowi. Wszystko poszło dobrze i, jak powiedzieli mi siostra ze szwagrem, zasłużyłam sobie na ich dozgonną wdzięczność. Nigdy nie rozmawialiśmy o tym, co bym zrobiła, gdybym jednak nie poroniła…
Kilka miesięcy po oddaniu szpiku znów zaszłam w ciążę i ta, jak to określił doktor, była silna jak tur! Bez komplikacji urodziłam Aleksandra. Dziś mój syn chodzi do przedszkola, a Jacuś do czwartej klasy. Jest zdrowy. Rak dał za wygraną, a ja jeszcze bardziej czuję się tak, jakbym miała dwóch synów. I dziękuję Bogu, że pozwolił żyć im obu.
Karolina, lat 30
Czytaj także:
Moi rodzice? Nie chcę ich znać! Wykreśliłam ich ze swojego życia i serca. Dobrze im tak, za to wszystko, co mi zrobili. Chociaż wydaje mi się, że zbytnio z tego powodu nie cierpią, bo ja, ich córka, jedynaczka – w ogóle ich nie obchodzę! Pieniądze. W naszym domu tylko o tym się rozmawiało Moi rodzice prowadzili dwa odrębne biznesy i wszystkie ich dialogi kręciły się wokół tego: Kto ile ich zarobił? Ile trzeba zapłacić podatku? Dlaczego ojca interes rozwija się lepiej? Dlaczego matka chce dokapitalizować firmę… I tak dalej. Nigdy nie spytano mnie, jak idzie mi w szkole. Ojciec nigdy nie wziął mnie na kolana, nie przytulił, nie powiedział, że mnie kocha i jestem dla niego najpiękniejsza na świecie. Z tamtego czasu pamiętam tylko jedną szczęśliwą niedzielę. Rodzice zabrali mnie do wesołego miasteczka. Chyba kłócili się jak zwykle, ale wśród ludzi, w gwarze otaczających mnie rozmów i skocznej muzyki, nie słyszałam ich. Siedząc na karuzeli i wirując, patrzyłam w niebo i szeptałam: – Boże, gdybyś mógł dać mi tyle radości, ile w tej chwili, choćby tylko jeden raz w miesiącu, to przysięgałam, że będę najlepszą uczennicą nie tylko w klasie, ale i w całej szkole. Ale taka niedziela już nigdy więcej się nie powtórzyła. Za to w domu wybuchały coraz częstsze awantury Słyszałam je rano, słyszałam, gdy wracałam ze szkoły i kiedy kładłam się spać. Próbowałam nie słuchać wyzwisk, jakimi obrzucali się moi rodzice – kiedy podnosili głosy, nakładałam na uszy słuchawki i rozkręcałam muzykę na maksa. Przez jakiś czas to pomagało. Kiedy skończyłam piętnaście lat, oboje zaczęli szukać u mnie poparcia dla swoich racji . Tak więc kiedy odrabiałam lekcje, matka nieoczekiwanie wpadała do mojego pokoju. Najpierw szlochała. Przytulała mnie, odsuwała od siebie, znowu przytulała i cały czas powtarzała: – Pamiętaj, nigdy nie...
Są na świecie rzeczy, które nie mają swojej ceny, na przykład... czas spędzony z własną rodziną. W ferworze obowiązków zapominamy, jak bardzo jest ważny, ale dzieci zaraz nam o tym przypomną. – Naprawdę nie możesz odwołać tego spotkania? – zrezygnowana patrzyłam, jak Marek szykuje się do wyjścia. – Przecież obiecałeś Kajtkowi. – Ala, nie utrudniaj – mąż popatrzył na mnie nieobecnym wzrokiem. – Wiesz, że muszę być dyspozycyjny. – Ale wciąż zapominasz, że masz rodzinę, żonę i syna – nie ustępowałam. – I co to za dyspozycyjność, służbowe spotkania w soboty, w niedziele, to jakieś niewolnictwo jest raczej – wybuchłam. – Co ty, jakiś cyrograf podpisałeś, czy co? – Umowę z firmą podpisałem rok temu i od roku zarabiam tyle, że wreszcie nam na nic nie brakuje – Marek wycedził przez zęby. – Czyżbyś o tym zapomniała? Już się nie odezwałam, nie było sensu. Tak było niemal codziennie, takie rozmowy stały się naszym chlebem powszednim. Ja mówiłam swoje, mąż swoje Odkąd Marek objął stanowisko głównego konsultanta w firmie, dom jakby dla niego przestał istnieć. Był dyspozycyjny przez dwadzieścia cztery godziny w pracy i z czasem stało się to coraz bardziej uciążliwe. Ja jeszcze skłonna byłabym to zaakceptować, rozumiałam ten dzisiejszy wyścig szczurów i doceniałam, że dzięki pracy męża żyliśmy na poziomie wyższym niż przeciętny. Trudno to jednak było wytłumaczyć naszemu dziesięcioletniemu synkowi. Kajtek wciąż dopominał się o swojego ojca, o jego uwagę, czas. – Zrozum, synku, ja muszę pracować i nic na to nie poradzę – usiłował mu tłumaczyć Marek. – Ale inni ojcowie też pracują – mały krzywił się wtedy płaczliwie. – I chodzą ze swoimi synkami na orlika, grają w nogę, widziałem, jak tata Kuby był tam z nim wczoraj, wracaliśmy z mamą z parku, byłem na hulajnodze –...
Dokładnie pamiętam dzień, w którym żona oznajmiła, że jest w ciąży… Czekałem na Ankę w samochodzie pod przychodnią lekarską, bo powiedziała mi, że musi iść na kontrolne badanie do ginekologa. Gdy wsiadła, miała na twarzy promienny uśmiech, a w ręce wydruk badania usg. Nigdy wcześniej nie poczułem czegoś takiego. Zaskoczenie, wzruszenie, radość – wszystkie te emocje zmieszały się ze sobą. Obiecałem sobie wtedy jedno: że będę najlepszym ojcem na świecie. To było poważne przyrzeczenie… Córka urodziła się w terminie. Była zdrowa, śliczna i gotowa, by zdezorganizować nam życie. Wiecznie domagała się uwagi, nieustannie potrzebowała towarzystwa i opieki. A my? Nie dość, że mnóstwo czasu poświęcaliśmy małej, to jeszcze uznaliśmy, że trzeba zmienić mieszkanie na większe – kawalerka z aneksem kuchennym już nam nie wystarczała. Wzięliśmy kredyt na trzypokojowe. To było duże obciążenie finansowe, ale jednocześnie pojawiła się szansa zawodowa. Kolega, z którym pracowałem, zaproponował, żebyśmy założyli własną firmę – doradztwo finansowe. Długo się zastanawiałem. Rozmawialiśmy z Anią o plusach i minusach takiego rozwiązania, lecz w końcu uznaliśmy, że trzeba spróbować. – Tylko żebyś o nas nie zapomniał – zażartowała wtedy żona. Nie zapomniałem, jednak musiałem trochę zaniedbać. Chcieliśmy z kolegą szybko rozwinąć skrzydła, żeby zacząć porządnie zarabiać. „Początki wymagają pełnego zaangażowania” – powtarzałem więc w domu, gdy zdarzyło mi się wrócić po dwudziestej drugiej. Tak samo tłumaczyłem się, gdy przyszło pracować w sobotę i niedzielę. Ania narzekała, że jest z dzieckiem sama, ja rozkładałem ręce i wyjaśniałem, że nie mogę inaczej. Bo nie mogłem – wtedy jeszcze musiałem pracować od rana do wieczora. Po dwóch latach firma rozkręciła się na całego. Mieliśmy z niej...
