Droga Redakcjo, stoimy właśnie przed dylematem, czy posyłać dziecko do pierwszej komunii. W zasadzie nie jesteśmy wierzący, chociaż mamy ślub kościelny i ochrzciliśmy naszą córkę. Jakoś parę lat temu nam to nie przeszkadzało. Teraz jest inaczej, sprzeciwiamy się temu, co wyprawiają księża, nie uznajemy kościelnych zasad. Ale czy mamy prawo odzierać naszą Dorotkę z tego, co dla niej ważne? Sakramenty powinny być dla dorosłych Nie mam złudzeń, że dla naszej córki komunia to wydarzenie towarzyskie. Zajęcia przygotowawcze w szkole, wybieranie sukienek, dodatków, planowanie przyjęcia, prezenty. To się liczy dla dziecka i wcale się nie dziwię. Dorotka będzie miała nam za złe, jeśli jej na to nie pozwolimy. Klasa ja odtrąci, to pewne, zostanie sama z boku, jak jakiś dziwak.  Z drugiej strony ani trochę nie jesteśmy religijną rodziną. W kościele byliśmy ostatnio na pogrzebie babci. Nie ma mowy o wspólnych modlitwach czy uczeniu dziecka przykazań, to nie dla nas. Żyjemy według własnych zasad. I jak tu posłać dziecko do komunii? Dorotka była już na dwóch spotkaniach w kościele razem z klasą, bardzo chciała, więc ją puściliśmy. My z mężem też musieliśmy iść. To było nawet trochę śmieszne, bo musieliśmy udawać, że wiemy, co tam robimy, co śpiewamy i że znamy słowa modlitw. Czułam się jednak trochę nieswojo, nie chcę uczyć dziecka takiej hipokryzji. Czy sakramenty nie powinny być dla osób dorosłych, które mogą świadomie zdecydować? Nie mam nic przeciwko temu, żeby córka była wierząca, ale niech najpierw dojrzeje do takich wyborów. Teraz nie zdaje sobie przecież sprawy z tego, z czym wiąże się komunia.  Mam ogromny problem, bo nie wiem, czy puścić ją do tej komunii, czy nie. Mąż jest przeciwny, nie chce robić teatrzyku z naszego życia, tylko żyć po swojemu, bez udawania i robienia czegoś 'pod innych'. Rozumiem to, ale...

Kosztowało mnie to mnóstwo nerwów i awanturę z mężem, ale uważam, że dobrze obroniłam moją córeczkę przed fiksacjami tej kobiety. Nie będę jej nawet nazywać teściową, bo na to nie zasługuje. Teściowa nie będzie mi psuć dziecka Droga Redakcjo, my z mężem nie jesteśmy zbyt wierzący, więc wcale nie zależało nam na religijnej uroczystości. Ale że Lilianka bardzo przeżywała ten dzień, suknię, kwiaty, tort, to postanowiliśmy zorganizować dla niej wystawne przyjęcie komunijne w gronie rodziny. Było pięknie, do czasu. Teściowa Teresa od zawsze uważała, że musi nasze dziecko wychować, bo my tacy wyzwoleni jesteśmy, że tylko zmarnujemy Liliankę. To jej jedyna wnuczka jak na razie, więc bardzo przejęła się swoją rolą. Źle, że przymykałam na to oko. Tym bardziej, że to kobieta z klapkami na oczach, zacofana i zakompleksiona. Zgodziliśmy się na tę komunię, bo przecież byłby lament w rodzinie, gdyby dziecko nie poszło jak inne koleżanki. Ale gdybym wiedziała, że teściowa będzie takie cyrki odstawiać, to bym się wypięła na ten cały interes i tyle. Zaczęło się od tego, że Lilka miała wg teściowej 'niestosowną' sukienkę, za bardzo odkryte ramiona i w ogóle za dużo koronek. 10-latka usłyszała na własnej komunii, że tak nie przystoi, bo tak się ubierają lafiryndy! Zacisnęłam zęby, nie chciałam psuć nastroju.  Ale potem to już było tylko gorzej. Kiedy Lilka dostała śliczną, złotą biżuterię od mojej siostry, teściowa wypaliła, że to chyba dla jakiejś damy, ale nie dla takiej małej siksy. Dokładnie takich słów użyła. Zagotowałam się. Miarka się przebrała, kiedy kazała mojej córce usługiwać gościom i podawać przekąski, bo to zadanie dla dziewczynek. Malutka była już bliska płaczu, nie rozumiała, dlaczego babcia tak ją traktuje. I to w taki dzień! Szczerze przyznaję, że nie wytrzymałam. Może działałam pod wpływem...

Miałam Ulę za rozsądną kobietę, nie wiem, co jej strzeliło do głowy. Chyba pomyliła komunię z wypadem nad jezioro. Szkoda tylko, że to ja musiałam świecić oczami przed całą rodziną. Ubrała się jak na grilla, a przecież to komunia święta! Poruszam temat ubioru na ważne uroczystości, a komunia święta mojej wnuczki to wyjątkowa okazja. Przeżywałam to bardzo jako osoba wierząca i kochająca babcia. Wypada się ubrać przyzwoicie z szacunku dla gospodarzy, innych gości, no i przede wszystkim z szacunku dla tego wydarzenia. Przecież cała rodzina patrzy, a tak rzadko się widujemy! Wszyscy się postarali, moja córka z rodziną wyglądali przepięknie, wnuczki miały odświętne sukieneczki, welony i pantofelki, moja Martyna w świetnie skrojonej garsonce, no po prostu cudo. Sama kupiłam sobie na tę okazję nową sukienkę i kapelusz. Ale jak zobaczyłam Ulkę i jej dzieci to mnie wmurowało. Proszę sobie wyobrazić, że synowa przyszła na komunię w zwykłych dżinsach i zarzuconej byle jak koszuli. Nie pierwszej młodości zresztą. Jeszcze żeby tylko siebie tak wystroiła, ale dzieci nie wyglądały lepiej. Mateuszek miał wygniecione szorty i, o zgrozo, crocsy na nogach, a Malwinka jakąś marną, dresową sukienkę. No kto to widział! Wstydu się takiego najadłam, jak nigdy w życiu! Jej mąż, a mój syn, też chyba przy niej zgłupiał do reszty, bo nawet garnituru nie włożył, tylko zwyczajną koszulę w kratę. Jakby na grilla przyszli! Czy ja się mylę, czy dzieci należy uczyć szacunku i dostosowywać ubiór do okazji? Pokazywać, co wypada, a co jest w złym guście? A czego te biedactwa się uczą? Chyba tylko olewactwa. Degrengolada i tyle. Zofia Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż...