Szanowna Redakcjo, wiem, że takich matek jak ja jest bardzo wiele. Ja i tak jestem w dobrej sytuacji, bo sama pracuję i mam sensowną pensję. Tylko z jakiej racji mam sama utrzymywać nasze wspólne dziecko? Tatuś twierdzi, że mam 800 plus Rozstaliśmy się z mojej inicjatywy, dużo by pisać. Zostałam sama z córeczką, a mój były partner wyjechał do pracy za granicę. Tam zaczął w końcu nieźle zarabiać i choć ja o tym wiem, to on się do tego nie przyznaje. Pieniądze ukrywa przede mną i przed swoim dzieckiem.  Nie orientuję się w kwotach alimentów, jakie teraz przyznają sądy, nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Ale uważam, że godne alimenty to co najmniej 2000 zł na dziecko. Były partner wydziela mi jakieś śmieszne sumy – 400, 500, 600 zł na miesiąc. Co to jest w dzisiejszych czasach? I jeszcze muszę się przypominać, upominać, jak jakaś żebraczka. Tyle razy już usłyszałam od niego, że chodzi mi tylko o pieniądze i że jestem materialistką. 'Chciałaś się rozstać, to teraz masz' – tak mówi. No i oczywiście główny argument – mam przecież 500 plus, a teraz nawet 800, więc nie mogę narzekać. Czy rzeczywiście to powinno mi wystarczyć? Nie zarabiam źle, ale co z tego. Musiałam zatrudnić nianię, żeby pracować, córeczka ma dopiero rok. Niani płacę 2000 zł. Stać mnie na zaspokojenie potrzeb córki, ale przecież to też obowiązki ojca. Wiem, że on dostaje nawet 15000 miesięcznie.  Proszę o podpowiedź, ile powinnam żądać alimentów od byłego partnera i czy to realne, żeby je uzyskać. Irmina Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż w ogóle nie pomaga mi w domu. Ten egoista twierdzi, że on pracuje, to wszystko mu się należy" "Dzięki 500...

Droga Redakcjo, piszę z nadzieją, że może jednak los się do mnie uśmiechnie, może wcale nie jest tak, jak mówiła moja znajoma? Dlaczego nie mam córki? Jestem spełnioną mamą. Prawie. Mam dwóch cudownych synów, z ciążami nie było problemu. Chowają się zdrowo, nie mogę narzekać. A jednak od początku marzyłam o córeczce. Przeżyłam w życiu kilka dramatów, zwierzyłam się z tego koleżance z pracy. I to ona wszystko mi wyjaśniła. Jeśli ma rację, naprawdę się załamię. Zanim urodziłam Adasia i Igora, dwa razy byłam w ciąży. Po Adasiu jeszcze raz. Te trzy ciążę straciłam we wczesnych tygodniach. Myślałam do tej pory, że no cóż, zdarza się, może z ciążami było coś nie tak. Lekarze nie widzieli u mnie problemu. Płakałam bardzo. Ale potem urodzili się chłopcy, donosiłam i urodziłam naturalnie. Nic złego się nie działo. Wiktoria, ta znajoma, od razu mnie uświadomiła, powiedziała coś strasznego – że pewnie trzy razy poroniłam dziewczynki. Nie rozumiałam, o czym ona do mnie mówi. Otóż istnieje taka teoria, że niektóre kobiety nie mogą donosić dziecka o określonej płci. W rodzinie Wiki też rodzą się sami chłopcy, i to od dawna. Jej mama podobno poroniła córkę, już znała płeć i straciła to dziecko. Po stracie nie mogła sobie z tym poradzić i adoptowała Wiktorię. Okropna historia. Czy to wszystko może być prawda? Czy to możliwe, że po prostu nie mogę urodzić córeczki? Płakać mi się chce na samą myśl, że rzeczywiście trzy razy byłam już w ciąży z dziewczynkami... Paulina Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Zosia wyjawiła w szkole nasz domowy sekret. Dzieci ją wyśmiały, ale najgorsze zrobił nauczyciel" "W tym roku choinki u nas...

Martynka od zawsze jest taką przylepą, zawsze z mamą i tatą, uwielbia się przytulać, nie lubi być sama. To nic niezwykłego, że śpimy we trojkę. Tak przynajmniej do tej pory myślałam... Spaczymy jej charakter? To miała być rutynowa rozmowa z psychologiem szkolnym, bo Martynka jest troszkę wycofana w kontaktach z dziećmi. Niczego złego się nie spodziewałam, każde dziecko z czymś tam się zmaga i potrzebuje czasu. Tym bardziej gdy zaczęło szkołę. Ale reakcja pani psycholog kompletnie zbiła mnie z tropu. Czy my naprawdę robimy córce taką krzywdę? Myślałam, że gdy zapytała o wspólne spanie, to zaraz zasugeruje, że córeczka jest za bardzo do nas przywiązana. Ale nie, rozmowa zeszła na całkiem inne tory! Dowiedzieliśmy się z mężem, że dziewczynka w tym wieku nie powinna absolutnie dzielić łóżka z rodzicami. Dlaczego? Otóż w przyszłości taka dziewczynka może chcieć rywalizować z innymi kobietami, rozbijać im związki, odbijać partnerów. Może mieć problemy ze stworzeniem zdrowej relacji z mężczyzną.  W dodatku nasze rodzinne relacje też są zagrożone. Córka może za bardzo przywiązać się do ojca, a mnie traktować z góry i czuć się lepszą ode mnie. Oczywiście to ma wyjść dopiero później, jak będzie nastolatką. Szczerze to do tej pory jestem w szoku. Choć brzmi to momentami absurdalnie, to jednak zaczęłam się nad tym wszystkim poważnie zastanawiać. Może coś w tym jest? Może ona jest już za duża? W końcu to nie jest już takie malutkie dziecko... Może wyrządzamy jej krzywdę, traktując ją wciąż jak dzidziusia? Izabela Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Jak wyrzucić 5-latka z małżeńskiego łóżka? Syn przychodzi do nas co noc, mam już...