To miało być miłe niedzielne popołudnie. Mój chłopak wreszcie mi się oświadczył i z tej okazji jego rodzice zaprosili nas do siebie na obiad. Nie po raz pierwszy, ale w trakcie poprzednich spotkań miałam wrażenie, że nie traktują mnie zbyt poważnie. Owszem starali się być mili, grzeczni, ale to wszystko. Żadnej serdeczności! Jakbym była tylko przelotną miłostką ich ukochanego jedynaka, którą nie warto zaprzątać sobie głowy, bo wkrótce i tak zniknie z horyzontu. Teraz jednak sytuacja się zmieniła. Miałam więc nadzieję, że i zachowanie rodziców narzeczonego się zmieni. Początkowo obiad przebiegał w miłej atmosferze. Mama Piotra donosiła z kuchni coraz to nowe przysmaki, tata pilnował, by w kieliszku nie zabrakło mi wina. Oboje zapewniali, jak bardzo cieszą się z naszych zaręczyn i mają nadzieję, że będziemy żyli razem długo i szczęśliwie. Powiedziała, że musi ze mną porozmawiać Wszystko zmieniło się po deserze. Gdy dopijałam ostatni łyk kawy i dojadałam ciasto, zauważyłam, że mama Piotra spojrzała znacząco na męża. A potem nagle poprosiła mnie, bym pomogła jej posprzątać ze stołu. Bo chce ze mną porozmawiać. Zerwałam się i zebrałam talerze. Kilka minut później siedziałyśmy przy stole w kuchni. Nie spodziewałam się niczego złego. Byłam pewna, że chce ze mną zwyczajnie pogadać. Pośmiać się, poplotkować. Jak kobieta z kobietą. Ale nie. – Piotr wspominał, że ślub planujecie wziąć mniej więcej za pół roku – zaczęła od razu teściowa. – Tak, chcemy mieć czas, żeby wszystko dobrze zorganizować. Jest przecież tyle rzeczy do omówienia i zrobienia. Trzeba wybrać kościół, salę weselną… – wyliczałam. – No właśnie, lista spraw do załatwienia jest bardzo długa – wpadła mi w słowo. – A ja chciałabym, żebyś dopisała do niej jeszcze kilka bardzo istotnych punktów....

Po cesarce nie miałam siły na dyskusje, więc mąż podejmował praktycznie wszystkie decyzje sam. – To ulubione imię żeńskie taty – wyjaśnił mi podekscytowany. – A wiesz, że Mimi nie chce go używać. Faktycznie, moja młodziutka szwagierka Amelia właśnie przechodziła jakiś bunt nastolatki i żądała, żeby nazywać ją Mimi. Nie bardzo mi się podobało, że moja córka otrzyma imię tylko po to, żeby teść mógł się do kogoś nim zwracać, ale nie miałam argumentów do dyskusji. A teściowie mieli ich jakieś półtora miliona. Wszyscy tańczą, jak teść zagra Tyle kosztował nasz dom, który od nich dostaliśmy w prezencie ślubnym. Właściwie nie od nich, tylko od taty Wojtka, bo to on miał kilka firm i decydował o wszystkim w rodzinie. Był typowym macho – zawsze musiał mieć rację, wszyscy mieli robić to, co kazał, przy każdym sprzeciwie zaś wyciągany był argument, że to on za wszystko płaci. Teściowa z kolei była żoną i matką idealną. Nigdy nie pracowała, wychowała czworo dzieci, a całe jej życie kręciło się wokół rodziny i domu. Lubiłam ją, w przeciwieństwie do teścia. Ale do tego ostatniego nigdy bym się nie przyznała. Podczas rodzinnych spotkań robiłam to, co jego żona, druga synowa i córki, czyli schlebiałam mu i okazywałam wdzięczność, której nieustannie oczekiwał. To może było trochę męczące, ale umiałam docenić fakt, że mieszkałam w dwupiętrowym, pięknie wyposażonym domu, a Wojtek wozi nas mercedesem. Zgadzałam się okazywać uległość teściowi po to, by moja córeczka i przyszłe dzieci miały życie, o którym ja zawsze marzyłam. Oczywiście Wojtek był taki sam jak ojciec. Kiedyś wyznał mi, że wybrał mnie na żonę, bo chciałam mieć dużą rodzinę. Rozmawialiśmy o tym już na drugiej randce. – Dzisiaj kobiety nie chcą mieć dzieci – westchnął wtedy. – Liczy się tylko...

Jak ja mam się teraz zwracać do tych ludzi? Bo przecież nie „mamo” i „tato” – myślałam po pogrzebie. Nawet kiedy jeszcze żył mój mąż, takie słowa nie przeszłyby mi przez gardło. Rodziców ma się jednych, a moi są naprawdę wspaniali. Kiedy zabrakło Artura, dostałam od nich tak wiele miłości i wsparcia! A teściowie? Oni się ode mnie od razu odwrócili! Obwiniają mnie o śmierć syna Wiem, że obwiniają mnie o śmierć swojego syna. Ale czemu ja niby jestem winna? Że poprosiłam go, aby zawiózł moim rodzicom prodiż, bo jak na złość mamie zepsuł się piekarnik, a musiała szykować ciasta na urodziny taty? Pewne, że miałam zamiar pomóc jej piec, ale ona już taka jest, że woli wszystko sama. No więc Artur pożyczył auto teściów i pojechał. Ślisko było, a on się spieszył, bo chciał zdążyć wrócić do domu na jakiś mecz. Mówiłam mu: – Obejrzysz sobie u moich rodziców, z tatą! – ale on wolał u siebie, bo mamy dużo lepszy telewizor. No i dodał gazu tak, że wpadł w poślizg. Opony się temu przysłużyły. Dlaczego? Bo mojemu teściowi nie chciało się zainwestować w zimowe, tylko jeździł na letnich. – Na to, co ja się przemieszczam, z domu do pracy i z pracy do domu, to mi w zupełności wystarczą! – mawiał.  No i pech chciał, że tamtego wieczoru Artur wziął akurat jego samochód! Bo mu się naszego nie chciało wyprowadzać z garażu, a ojca stał przed domem. Mieszkaliśmy akurat u teściów, bo od nich było nam bliżej na naszą budowę. Ledwo zajęliśmy najmniejszy pokój, a już teściowa zaczęła narzekać, ile to prądu teraz więcej się zużywa, kiedy doszły w domu dwie osoby. A ile wody! Aluzję pojęliśmy natychmiast i Artur zapytał, ile powinniśmy jej płacić za gościnę. Nawet okiem nie mrugnęła, inkasując całkiem niemałe pieniądze, a przecież kiedy wcześniej, tuż po...