Po cesarce nie miałam siły na dyskusje, więc mąż podejmował praktycznie wszystkie decyzje sam. – To ulubione imię żeńskie taty – wyjaśnił mi podekscytowany. – A wiesz, że Mimi nie chce go używać. Faktycznie, moja młodziutka szwagierka Amelia właśnie przechodziła jakiś bunt nastolatki i żądała, żeby nazywać ją Mimi. Nie bardzo mi się podobało, że moja córka otrzyma imię tylko po to, żeby teść mógł się do kogoś nim zwracać, ale nie miałam argumentów do dyskusji. A teściowie mieli ich jakieś półtora miliona. Wszyscy tańczą, jak teść zagra Tyle kosztował nasz dom, który od nich dostaliśmy w prezencie ślubnym. Właściwie nie od nich, tylko od taty Wojtka, bo to on miał kilka firm i decydował o wszystkim w rodzinie. Był typowym macho – zawsze musiał mieć rację, wszyscy mieli robić to, co kazał, przy każdym sprzeciwie zaś wyciągany był argument, że to on za wszystko płaci. Teściowa z kolei była żoną i matką idealną. Nigdy nie pracowała, wychowała czworo dzieci, a całe jej życie kręciło się wokół rodziny i domu. Lubiłam ją, w przeciwieństwie do teścia. Ale do tego ostatniego nigdy bym się nie przyznała. Podczas rodzinnych spotkań robiłam to, co jego żona, druga synowa i córki, czyli schlebiałam mu i okazywałam wdzięczność, której nieustannie oczekiwał. To może było trochę męczące, ale umiałam docenić fakt, że mieszkałam w dwupiętrowym, pięknie wyposażonym domu, a Wojtek wozi nas mercedesem. Zgadzałam się okazywać uległość teściowi po to, by moja córeczka i przyszłe dzieci miały życie, o którym ja zawsze marzyłam. Oczywiście Wojtek był taki sam jak ojciec. Kiedyś wyznał mi, że wybrał mnie na żonę, bo chciałam mieć dużą rodzinę. Rozmawialiśmy o tym już na drugiej randce. – Dzisiaj kobiety nie chcą mieć dzieci – westchnął wtedy. – Liczy się tylko...

Mój ośmioletni synek, Bartek, zawsze był zapatrzony w ojca jak w obrazek. Wszystko, co robił tatuś, było naj! Najlepiej grał w gry komputerowe, najszybciej jeździł samochodem, najmądrzej wszystko tłumaczył. Nawet jajecznica przez niego przygotowana była według synka najsmaczniejsza, choć moim zdaniem była zbyt rzadka. Gdybym ja taką postawiła na stole, krzywiłby się pewnie, grzebał w talerzu widelcem. A tatusiową pałaszował bez mrugnięcia okiem. Chwilami byłam nawet zazdrosna o to jego uwielbienie dla ojca. Trzeba jednak przyznać, że Igor na nie zasługiwał. Nie był tylko niedzielnym tatusiem. Po powrocie z pracy poświęcał synowi mnóstwo czasu. Razem się bawili, dużo rozmawiali. Mieli swoje męskie tajemnice. Aż tu nagle wszystko się zmieniło. Nasz syn zrobił się smutny i przygaszony Zaczęło się dwa tygodnie temu. Mąż pojechał po Bartka do szkoły. Gdy weszli do domu, był zdenerwowany.  – Czy ty łaskawie zdradzisz mi wreszcie, co się stało? Przecież wiesz, że o wszystkim możesz mi powiedzieć! – dopytywał się syna.  Mały nie odpowiedział. Rzucił kurtkę w korytarzu i poszedł do swojego pokoju.  – Rany, boskie, co mu zrobiłeś? – naskoczyłam na męża. – No właśnie nic! Wszystko było jak zwykle. Poszedłem po niego na świetlicę. A on, zamiast się przywitać, spojrzał na mnie z wściekłością. I przez całą drogę nie odezwał się słowem – odparł mąż.  – Co się dziecka czepiasz? Może po prostu miał zły dzień? Ty też czasami stroisz fochy! Jak sobie wszystko poukłada, to sam do ciebie przyjdzie i powie, o co chodzi. Zobaczysz, będzie dobrze – stwierdziłam. Nie sądziłam, że dzieje się coś złego. Byłam pewna, że mały pokłócił się z kolegą albo nieszczęśliwie zakochał się w jakiejś blondyneczce z warkoczykami… No i na razie...

Po latach wiem, że za wszystko w życiu trzeba odpokutować. I ja też muszę. Zawsze byłam zżyta z młodszą siostrą Alą. To ja przejęłam nad nią faktyczną opiekę, gdy mamę zwolniono z pracy za picie. Pilnowałam, żeby odrabiała lekcje, gotowałam jej cienkie zupy z tego, co udało się kupić za pieniądze z opieki społecznej, a po nocach prałam jej ubrania. Nic dziwnego, że Ala traktowała mnie bardziej jak matkę niż jak siostrę To mnie zwierzała się z tego, że dzieci w klasie się z niej śmieją. To do mnie przybiegała, gdy nauczyciel skrzywdził ją niesprawiedliwym słowem. I to mnie pierwszej powiedziała, że się zakochała. Miała wtedy zaledwie szesnaście lat. Szybko zorientowałam się, że coś się zmieniło. Zwykle zamknięta w sobie, przygnębiona, zawstydzona, Ala nagle jakby rozpromieniała jak słońce. – To miłość mojego życia, naprawdę! Jestem taka szczęśliwa – powtarzała z roziskrzonymi oczami. Nie pochwalałam tego związku. Chciałam, żeby Ala skończyła szkołę i znalazła porządny zawód, który pozwoli jej wyrwać się z alkoholowej biedy popegeerowskiej wsi, w której się wychowałyśmy. Ale niech ktoś spróbuje zatrzymać nastoletnią miłość… Mój wpływ na siostrę nie sięgał tak daleko. Ala zaczęła całe dnie spędzać z Wojtkiem. Na skutki nie trzeba było długo czekać Jakoś przed wakacjami zauważyłam, że siostra popłakuje po kątach. Jej wygląd też się zmienił. Ala, która do tej pory chętnie podkreślała swoje wdzięki krótkimi spódniczkami i opiętymi bluzeczkami, teraz zaczęła kryć się za workowatymi bluzami dresowymi. – Kochanie, powiedz mi, czy ty aby nie jesteś w ciąży? – spytałam pewnego dnia z głupia frant. Ala tylko wybuchła płaczem. Więcej nie musiała mówić. Historia była klasyczna. Kiedy Wojtek dowiedział się o dziecku, stwierdził, że on się na takie kłopoty nie pisał i po...