Czy przegrałam walkę o własne dziecko? Czy jestem jedyną, która widzi to, że ten facet wykorzystał kruchą psychikę mojej córki, aby przejąć nad nią władzę? I gdzie w tym wszystkim jest etyka lekarska?
Od urodzenia patrzyła na świat wielkimi przestraszonymi oczami, jakby zastanawiała się, co jej może zrobić złego. Ale być może z wiekiem poradziłaby sobie ze swoimi lękami, gdyby nie tragedia, którą przeżyła. Kiedy miała siedem lat przeżyła straszny wypadek.
Na samochód, którym podróżowała ze swoim tatą, spadł ładunek z jadącej przed nimi ciężarówki. Jakaś część od rolniczej maszyny, która odbiła się od maski naszego forda i trzasnęła z całym impetem w przednią szybę. Mój mąż zginął wtedy na miejscu, a rozpędzony samochód zjechał do rowu, gdzie dachował.
Natalka, siedząca z tyłu w foteliku, miała mnóstwo szczęścia, że auto przejechało wtedy między drzewami porastającymi pobocze, bo inaczej pewnie także by zginęła. A tak, nie miała właściwie żadnych fizycznych obrażeń. To wydarzenie zostawiło jednak silny ślad w jej psychice. Trudno się temu dziwić…
Dorosły pewnie długo nie mógłby sobie poradzić z takimi traumatycznymi przeżyciami, a cóż dopiero dziecko.
Budziła się także często z krzykiem, zalana łzami, a nawet zwyczajnie płakała przez sen. Ale najgorsze było to, że moje dziecko zaczęło tracić kontakt z rzeczywistością, zamykając się w swoim świecie. Nauczyciele w szkole byli zaniepokojeni tym, że Natalia się często zamyśla i kompletnie wtedy nie zwraca uwagi na to, co się wokół niej dzieje.
– Staje na środku korytarza w czasie przerwy i tak stoi – relacjonowały. – Nie przeszkadza jej, że dzieci wokół biegają, potrącają ją... Jest jak zaczarowana.
Ja także zauważyłam, że moja córka potrafi się tak głęboko zamyślać i wtedy kompletnie nic nie czuje. Kiedyś siedziała przy mnie, oglądając telewizję, a ja dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że mała wydrapała sobie głęboką ranę w nodze!
Krzyknęłam zaskoczona.
Spojrzała nieprzytomnym wzrokiem najpierw na mnie, potem na swoją nogę i była zdziwiona, że zrobiła sobie coś takiego!
– Naprawdę nic nie czułaś? – nie mogłam wyjść ze zdumienia, bo rana była głęboka na kilka milimetrów.
Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że takie zachowania są czymś zwyczajnym dla ludzi po traumatycznych przeżyciach. Fizyczny ból, który bezwiednie sobie zadają, tłumi ból psychiczny, pozwala im się oderwać od koszmarnych myśli.
Kiedy Natalka była mała, wszelkie rany na jej ciele brałam za wynik nieuwagi. Opatrywałam je, czasami tylko ganiąc córkę za to, że zdrapuje strupki. Ale które z dzieci tego nie robi? To, że córka ma poważny problem, dotarło do mnie, gdy zaczęła dojrzewać.
Jej koleżanki robiły wtedy wszystko, aby wyglądać na dorosłe i seksowne, natomiast Natalia najchętniej schowałaby się w mysiej dziurze. Pojawiające się kobiece kształty chowała pod wielkimi bluzami, ale dopiero kiedy zaczęła nosić za duże swetry po swoim zmarłym ojcu zrozumiałam, że dzieje się z nią coś złego.
Żałowałam, że z powodu tęsknoty za mężem nie chciałam wyrzucić jego rzeczy, tylko zachowałam jako drogą sercu pamiątkę.
Rozmowy z Natalią nie przynosiły żadnych rezultatów, bo uważała, że się jej czepiam. Zaczęła traktować mnie jak wroga, co bardzo mnie bolało, bo przecież ja bym jej nieba przychyliła!
Wtedy pojawiła się w mojej głowie myśl, że może powinien porozmawiać z nią jakiś fachowiec, psychiatra, ale kiedy jej to zasugerowałam, dostała szału, że robię z niej wariatkę. Jej gwałtowna reakcja bardzo mnie zaskoczyła. Potem dopiero zrozumiałam, że musiała takie rzeczy już słyszeć od swoich rówieśników, że koleżanki nieraz mówiły, że jest stuknięta.
Była dla nich dziwolągiem, a nastolatki w swoich sądach potrafią być brutalne. Po awanturze, którą zrobiła mi tamtego dnia, Natalia pocięła się po raz pierwszy naprawdę mocno, żyletką wyciągniętą z mojej golarki do nóg…
Miałam do siebie pretensję, że ją do tego doprowadziłam swoim gadaniem, ale potem zrozumiałam, że nie miało ono większego znaczenia.
Coraz częstsze wizyty w szpitalu na ostrym dyżurze sprawiły, że Natalka została przez lekarzy skierowana na leczenie psychiatryczne.
– Jeśli nie pójdziesz dobrowolnie na terapię, zlecimy leczenie przymusowe – usłyszała.
Byłam wdzięczna lekarzom, że się nią zajęli, bo sama już nie dawałam rady. Początkowo córka świetnie reagowała na leczenie. Zdiagnozowano u niej fobię społeczną i depresję, ale po trzech latach terapii te objawy u niej zaczęły znikać.
W liceum znalazła sobie przyjaciół, stała się bardziej otwarta i pewna siebie. Widziałam, że coraz lepiej sobie radzi, byłam więc przekonana, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane.
Początkowo byłam nim zachwycona! Miał charyzmatyczną osobowość. Gorąco wierzyłam, że jest w stanie pomóc mojemu dziecku. I rzeczywiście podczas kilkumiesięcznej terapii, córka przeszła niezwykłą przemianę.
Ze ślicznej acz zakompleksionej dziewczyny wyłoniła się kobieta świadoma swoich atutów. Rozkwitła. Zaczęła nosić bardzo kobiece sukienki, a nawet buty na obcasach. Oczywiście, nie do szkoły, bo była w maturalnej klasie. Ale na zajęcia terapeutyczne z panem Piotrem zawsze ubierała się bardzo staranie, wręcz seksownie.
W życiu by mi do głowy nie przyszło, że robi to dla niego! No cóż, podobno nie jest wcale taką rzadką sprawą, że pacjenci zakochują się w swoich lekarzach, ale na Boga, chyba obowiązkiem samego lekarza jest jakoś temu przeciwdziałać. Tak stanowi lekarska etyka!
Szczególnie w przypadku psychiatry, który zgłębia psychikę pacjenta, wie o nim wiele, zgoła wszystko i może nim manipulować. Moim zdaniem coś takiego zdarzyło się właśnie w wypadku mojej córki i pana Piotra.
Pewnego dnia zaproponował jej indywidualną terapię. Kiedy o tym usłyszałam, w pierwszej chwili pomyślałam o pieniądzach. W domu nam się nie przelewa, a wydawało mi się, że takiej klasy fachowiec będzie sporo kosztował.
Tymczasem pan Piotr stwierdził, że nie weźmie od Natalii ani grosza, bo potraktuje to jako uzupełnienie terapii grupowej. Może powinny mi się wtedy odezwać w głowie dzwonki alarmowe, ale się nie odezwały. Byłam wdzięczna temu człowiekowi, że tak dba o moje dziecko.
Jaka ja byłam głupia… Natalię przecież już naprawdę trudno było nazwać dzieckiem. Była piękną, ponętną młodą kobietą z kruchą psychiką. Idealną zabawką dla wyzutego z moralności faceta, który z mojej córki zrobił sobie niewolnicę.
Do tego stopnia zawładnął jej psychiką, że stała się od niego zupełnie zależna. Co on jej każe, to ona robi.
Próbowałam interweniować w Izbie Lekarskiej i Towarzystwie Psychiatrycznym, ale pan Piotr był sprytny. Usłyszałam, że ponieważ związał się z Natalią, to już nie prowadzi jej terapii i przekazał ją koleżance. Urzędnicy umyli ręce...
A dla mnie to skandal! Co z tego, że oficjalnie ten pan się już nie zajmuje moim dzieckiem, skoro zna wszystkie jego tajemnice i traumy? Kto wie, czy nie poustawiał jej tak psychiki, aby była mu posłuszna?
Nikt mnie jednak nie chce słuchać. Uważają mnie za nadopiekuńczą matkę, która wtrąca się w życie dorosłej córki. A ja się zwyczajnie o nią boję. Nie wiem, co na to poradzić…
Beata, lat 45
Czytaj także:
Do naszej redakcji napisała jedna z mam. Na jej prośbę publikujemy list o przyjaźni między matką a córką. Czy twoim zdaniem taka bliskość jest możliwa? Najpiękniejsza relacja „Jestem oburzona rozwiązłością niektórych kobiet. Kilka matek koleżanek mojej córki jest po rozstaniu i nie tylko szukają sobie nowego partnera, ale skaczą z kwiatka na kwiatek. I wcale się z tym nie ukrywają! Kilka dni temu byłam z Agatką na urodzinach jej koleżanki ze szkoły i doskonale słyszałam, jak dwie zaprzyjaźnione mamy szeptały sobie do ucha sprośne historie i chichrały się jak nastolatki. I chociaż sama jestem po rozwodzie, to uważam, że takie zachowanie jest skrajnie niedopowiedziane! Egoistyczne! A gdzie w tym miłość dla dziecka? Gdzie matczyne poświęcenie? Przecież dziecku trzeba dać to co najlepsze. A czy jest coś piękniejszego niż przyjaźń między mamą a córką? Jest jak przyjaciółka Z byłym mężem rozstałam się, gdy Agatka miała trzy latka. Robert był draniem, jak wszyscy mężczyźni. Taki sam był mój ojciec. Dlatego nie chciałam fundować mojej córci nieszczęśliwego dzieciństwa i, od kiedy w naszym małżeństwie zaczęło się psuć, postanowiłam nie wiązać się z innym mężczyzną. Zresztą po co? Owszem, nie mam partnera, ale moja córka mi to rekompensuje – jest jak przyjaciółka i powiernica. Jest dla mnie całym światem. Od kiedy się urodziła, wszystko robimy razem, a im jest starsza, tym bliższe sobie jesteśmy. Jeśli teraz nie będę poświęcać jej każdej chwili, to później znajdzie sobie koleżanki i ten wspólny czas będzie już nie do nadrobienia. Poza tym realnie patrząc, mamy tylko siebie, i musimy się wspierać. Bo jeśli nie będziemy sobie pomagać, to kto nam pomoże? Mała kobietka Agatka chodzi do drugiej klasy, ale już od najwcześniejszych lat uczę ją, co to znaczy być kobietą i jak powinna się zachowywać. Dlatego często...
Nigdy nie miałam dobrego kontaktu z córką. Eliza ma trudny charakter. Już jako dziecko często się buntowała. A czas jej dorastania najchętniej wymazałabym z pamięci. Przeciwstawiała mi się na każdym kroku, uciekała z domu, chodziła na wagary. Koszmar! Wychowywałam ją sama, bo mąż odszedł od nas, gdy Eliza była mała. Czasem myślę, że to dlatego tak dała mi popalić, zwyczajnie zabrakło jej twardej ręki ojca. Największe problemy zaczęły się, gdy córka poszła do gimnazjum. Wtedy już zupełnie nie potrafiłam się z nią dogadać, żadne metody wychowawcze nie pomagały, nawet rozmowy z psychologiem uznała za głupie. Weszła mi na głowę, a ja początkowo tego nie zauważyłam, tak bardzo chciałam, żeby była szczęśliwa. Z czasem sytuacja mnie przerosła. Eliza rządziła mną, po prostu robiła, co chciała, a ja nie miałam wpływu na jej zachowanie. Wciąż wyrzucałam sobie, że jestem złą matką, ale nie umiałam tego zmienić. Nie wiedziałam – jak. Jakoś tak w połowie drugiej klasy Eliza wdała się w złe towarzystwo. Wtedy też poznała tego swojego „chłopaka”. Zwykły osiedlowy cwaniak, który ani uczyć się nie chciał, ani żadną pracą się nie zhańbił. Był starszy od Elizy i czułam, że sprowadza ją na złą drogę. Po spotkaniach z nim wracała jakaś inna, pobudzona, zamykała się w swoim pokoju. Zrobiła się krnąbrna i opryskliwa. Zaczęła też nosić jakieś dziwne ciuchy. – Zostaw mnie w spokoju! To nie twoja sprawa – zbywała mnie, gdy pytałam o tego jej Patryka. – Usiądź, porozmawiajmy... – prosiłam. – Weź, przestań! – odburkiwała. – Eliza! Mamy tylko siebie. Kto cię lepiej zrozumie niż ja – tłumaczyłam. – Odczep się! Jestem prawie dorosła! – krzyczała na odchodne. I tak kończyły się zwykle nasze rozmowy. „Jestem prawie dorosła” – ten argument...
– Zdechnij wreszcie, ty stara krowo! – wykrzyczała. Ma zaledwie 13 lat, a ubiera się i maluje jak dorosła kobieta. Zaczęła palić w domu papierosy, parę razy wróciła pijana, nigdy nie mówi, dokąd idzie i kiedy wróci… – Ulka – proszę. – Opamiętaj się. Ze mną jest coraz gorzej… Nie mam siły, żeby cię przypilnować, a ty robisz coraz większe głupoty! Kiedy ostatnio byłaś w szkole? Wychowawczyni dzwoni z pretensjami… – Niech się goni! – odpowiada. – Ty też mi dupy nie zawracaj. Wszyscy się gońcie… I daj mi wreszcie na fajki! Ula jest moją jedynaczką Miałam trzydziestkę z okładem, kiedy zaszłam w ciążę z facetem, który przywiózł mi lodówkę. Nie chciał jej wnieść na piętro, rzucał się, że ma niezapłacone za taką usługę i że zostawi mi tę wielgaśną i potwornie przecież ciężką pakę przed blokiem. Dopiero, kiedy puściłam oko, że jak zatarga tę lodówkę chociaż do windy, nie będzie miał krzywdy, spuścił z tonu i się dogadaliśmy. Po zmianie przyjechał na kielicha… Zjedliśmy parówki na gorąco, grzybki w marynacie i klopsy z obiadu, po czym wylądowaliśmy w łóżku. Taka była umowa… Już po wszystkim naprawił mi obluzowany kontakt, tę lodówkę ustawił i wypoziomował, a jeszcze potem zmajstrował mi dzieciaka, chociaż mówiłam, żeby uważał. Od tamtej pory nigdy więcej go nie widziałam Kiedy się pokapowałam, że jestem w ciąży pojechałam tam, gdzie wtedy pracował. To był mały sklepik handlujący przechodzonymi towarami przywożonymi głównie z Niemiec. Za grosze można było tam kupić sprzęt AGD, RTV, meble, ciuchy, zabawki i inne duperele. Właściciel się chyba domyślał, dlaczego szukam tego konwojenta, może nawet nie byłam pierwsza? Jednak nic mi nie powiedział. – Chyba taki się tu kręcił dzień czy dwa, ale szybko wybył – tłumaczył. – Za mało kasy mu było albo miał...
