Pamiętam, jak tamtego dnia siedziałam w pociągu do stolicy i z dumą opowiadałam przypadkowo spotkanej pasażerce o swojej córce. Julia była naszym oczkiem w głowie, może dlatego, że komplikacje przy porodzie i trudna operacja odebrały mi szansę na ponowne zajście w ciążę… Dbałam o Julię, chuchałam na nią i dmuchałam. Kupowałam jej najlepsze stroje, najdroższe zabawki.  Gdy miała pięć lat, zapisałam ją na zajęcia taneczne i język angielski. W końcu im szybciej maluchy rozpoczną naukę, tym lepiej, prawda? Cieszyłam się, że moja Julcia tak wspaniale się rozwija Była jedną z najlepszych uczennic w całej szkole, reprezentowała ją na wielu konkursach i olimpiadach. Popołudniami nadal uczęszczała na naukę tańca i języka, dodatkowo zapisałam ją na basen. Kiedy rozpoczęła naukę w gimnazjum, doszłam do wniosku, że zapiszę ją też do popołudniowej szkoły muzycznej. Uczyła się tam nie tylko śpiewu, ale i gry na gitarze. Byłam z niej taka dumna! Gdy poszła do liceum, załatwiłam jej korepetycje z biologii i chemii. Byłam pewna, że zechce zdawać na medycynę. Ja też chciałam być lekarzem, od zawsze o tym marzyłam, jednak moich rodziców nie było stać na opłacenie mi studiów. Pochodziłam z ubogiej rodziny, więc w sumie  na niewiele było ich stać… Dlatego obiecałam sobie, że mojej córeczce nigdy niczego nie zabraknie. Niestety, mój mąż miał nieco inne zdanie na temat wychowania naszej jedynaczki. Często czepiał się mnie, że za dużo od Julki wymagam, że przelewam na nią swoje ambicje, że chcę, by spełniała moje niespełnione marzenia… Ale to wcale tak nie było! Ja tylko nie chciałam, by czegokolwiek jej zabrakło, przede wszystkim pragnęłam jej pomóc! A przecież kto wie lepiej, czego trzeba dziecku, jeśli nie matka, prawda? – A spytałaś ją kiedykolwiek o zdanie? Nie! Ty tylko wymyślasz tysiące zadań dodatkowych. Ta...

Jedna z naszych czytelniczek włożyła kij w mrowisko, publikując na naszym profilu na Facebooku komentarz skierowany do matek. Te słowa trzeba przeczytać ze zrozumieniem, by właściwie odczytać ich sens. Kobieta odniosła się do artykułu, w którym pokazałyśmy zdjęcie kobiecego ciała po ciąży. To zdjęcie to hołd dla matek , ale czy wszystkie kobiety wiedzą, na co się decydują, zachodząc w ciążę? Czy poród to na pewno błogosławieństwo? Czy raczej czysta biologia, ryzyko dla życia i pożegnanie z dawnym wyglądem? „Kobieta przechodzi przez ogromne cierpienie, poród to nie dar!” (komentarz) „Dziś niektórzy kreują ciążę i poród na coś, co wyróżnia kobietę i czyni ją dużo lepszą od tych, które dzieci nie mają – nie chcą lub zwyczajnie nie mogą. Owszem, to niezwykłe, że kobieta i mężczyzna mogą WSPÓLNIE dać nowe życie, to jest CUDEM, prawda? Ale w moim własnym odczuciu to nie jest tak, że otrzymałyśmy jakiś DAR. Jaki dar? Taki, że kobieta może umrzeć? Albo dziecko? Kobieta przechodzi przez niewyobrażalne cierpienie w czasie porodu, jej ciało się zmienia… Sam poród nie jest czymś lekkim i przyjemnym, każda ciąża niesie ryzyko (ogromne ryzyko) dla kobiety i/lub dziecka. Musimy spojrzeć prawdzie w oczy: to jest czysta biologia, że my, kobiety, możemy rodzić. Od wieków tak było, jest i będzie. Na szczęście spotkałam i spotykam nadal cudowne kobiety, które nie robią z ciąży i samego porodu jakiegoś „przedstawienia”. One nie oczekują medalu czy dyplomu. Wiedzą doskonale, jak to wygląda, i ile kosztowało je to wysiłku i bólu, ale nie czują się w niczym LEPSZE od tych bezdzietnych. Niby każda z nich była świadoma, że ciało się zmienia w trakcie ciąży i po porodzie, ale jednak wiele z nich nie wiedziało, że to mogą być AŻ tak diametralne zmiany… I niech inni nie piszą głupot, że wygląd jest nieważny. Jest i to bardzo! Ile...

Jestem architektem, nigdy nie narzekałem na brak pieniędzy, więc nie miałem zamiaru wydzielać ich dziecku… I to był błąd. Rozwiedliśmy się z żoną, kiedy nasza córeczka, miała niespełna dziesięć lat. One zostały w naszym starym mieszkaniu, ja się wyprowadziłem. Zdawałem sobie sprawę, że Ninka ma do mnie żal, że to mnie obwinia o rozpad rodziny. Może zresztą słusznie. Nie potrafiłem żyć tak, jak pragnęła tego moja żona, w wysprzątanym, wprost sterylnym mieszkaniu, w rozplanowanym od godziny do godziny czasie. W naszym życiu nigdy nic nie mogło dziać się spontanicznie, nic nie mogło odbiegać od zaplanowanej normy. Moja żona zawsze była pedantyczna do bólu, ale początkowo nie przywiązywałem do tego wagi. I to był błąd, bo wraz z upływającym czasem coraz bardziej zaczęło mi to przeszkadzać, aż wreszcie stało się nie do zniesienia. Wyprowadziłem się z domu, wynająłem ogromny strych w starej kamienicy i wyremontowałem go po swojemu. Miałem teraz wielkie mieszkanie w stylu studia, w którym wydzieliłem tylko małą, osobną sypialnię. Kiedy Ninka odwiedziła mnie po raz pierwszy, najpierw obiegła całą przestrzeń, a potem zatrzymała się na środku i stwierdziła głośno, z pretensją. – O mnie to w ogóle nie pomyślałeś! Gdzie tu jest pokój dla mnie? Nie ma – odpowiedziała sama sobie i po chwili dodała, jakby chciała zakończyć myśl: – Tu nie tylko nie ma dla mnie pokoju, tu w ogóle nie ma dla mnie miejsca . Zatkało mnie, najbardziej dlatego, że miała rację. Nie pomyślałem o pokoju dla córki! Było mi głupio i wstyd Zacząłem ją przepraszać i obiecywać, że jak będzie u mnie przebywała, to oddam jej swoją sypialnię. – Ojej, ale to nie to samo, tato – stwierdziła. – Chciałabym mieć taki pokój, który byłby naprawdę mój, gdzie mogłabym trzymać swoje rzeczy , żeby nie zabierać ich do mamy. – Coś...