Czy tylko ja kładę dzieci do łóżek w ubraniach na następny dzień? Nie sądzę, przecież to świetny patent! Podpowiedziała mi to koleżanka, ale kiedy ja poradziłam tak robić znajomym w pracy, to mnie wyśmiały. Nie rozumiem, po co sobie utrudniać życie? Do łóżka w szkolnym mundurku To niby takie proste, ale wcześniej na to nie wpadłam. Od tygodnia moje dzieci kładą się spać wieczorem w bluzkach i spodenkach do szkoły. Zakładają też bieliznę. Są umyci, pachnący, wkładają czyściutkie ubrania, więc nie mamy problemu z higieną. A rano są gotowi od razu po wstaniu! Jak usłyszałam, ze tak można, to mi się zapaliła jakaś lampka w głowie. Do tej pory poranki były u nas koszmarne, wlokło się to wszystko, dzieci nie chciały się ubierać, a przecież jeszcze trzeba zjeść, spakować się i dojechać. Regularnie spóźnialiśmy się na lekcje, a jeszcze ile nerwów nas to kosztowało. Wiem, uczymy dzieci w domu rutyny i obowiązków, ale jeśli można sobie coś ułatwić, to czemu nie? Za to znajome w pracy patrzyły na mnie z niedowierzaniem, gdy im o tym powiedziałam. No nie rozumiem, mi się dzieci w nocy nie pocą, ubranka mają luźne, wygodne, z dobrych materiałów, dbam o to. Więc w czym problem? Droga Redakcjo, czy to rzeczywiście coś złego? A może więcej mam robi tak jak ja?  Martyna Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: To niekorzystnie wpływa na sen dziecka! Robi tak większość rodziców... "Dzieci chciały psa, ale się nim nie zajmują. Pies zniszczył kanapę, pogryzł meble, mam dość" "Łóżko służy mi tylko do spania, a mąż się wścieka i straszy rozwodem"

Mój Mateusz to zdolne i bystre dziecko. Lekcje zawsze sam odrabia, nie trzeba go gonić. Jest obowiązkowy i chętny do nauki, ale wychowawczyni chyba robi wszystko, żeby go zniechęcić. Co to za pomysł, żeby takim maluszkom stawiać oceny, kiedy one dopiero uczą się czytać i pisać. Teraz mój synek płacze, że boi się pani i nie chce iść do szkoły. Dajcie spokój pierwszakom, to jeszcze małe dzieci! Dzieciaki w pierwszej klasie to przecież jeszcze maluchy, jak można stawiać im jedynki do dziennika!  Dopiero z przedszkola wyszły i od razu na głęboką wodę? Myślałam, że pani będzie stawiać co najwyżej piątki i szóstki, a po ostatnim dyktandzie to prawie cała klasa z jedynkami wylądowała. Synek wrócił zapłakany i w szoku, że jak to tak, przecież w szkole miało być fajnie... Do tej pory zbierał piątki, ale ta ostatnia jedynka kompletnie go załamała. Jestem wściekła na nauczycielkę, że tak okrutnie potraktowała dzieci. U nas w pierwszym semestrze nie było jeszcze ocen, ale w drugim wychowawczyni zaczęła oceniać każdy sprawdzian i zeszyty, czy są starannie prowadzone. Dobrze że przynajmniej z zachowania stawia plusy i minusy, a nie dwóje. Biedne te dzieci. Z tymi sprawdzianami to też jest skandal. Czy to normalne, żeby w pierwszej klasie dzieci musiały tyle pracować? Ćwiczenia odrabiane do 20 to u nas standard. Mati już ledwo zipie wieczorem, a jeszcze kończy zadania, bo inaczej pani będzie krzyczeć i on się jej boi. A jak ma być sprawdzian, to z tego stresu nie może zasnąć. Martwię się, co ta szkoła z nim zrobi... Luiza Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Edukacja domowa: koszt, procedury, jak zacząć? 5 wartości, jakie trzeba wpoić dziecku, zanim pójdzie do...

Wszyscy mi mówią, że jestem nauczycielką z powołania i na Wikipedii pod hasłem „nauczyciel” powinno być moje zdjęcie. Janek wuefista ochrzcił mnie kiedyś żartobliwie Bozowską. Tak się nazywała bohaterka „Siłaczki” Żeromskiego. Przezwisko nadane mi w pokoju nauczycielskim jakoś przeciekło na korytarze i przyjęło się także wśród uczniów. Niektórzy sądzili, że naprawdę się tak nazywam. Na przykład rodzice przychodzący na konsultacje… Cóż, są o wiele gorsze przezwiska, a to właściwie mogłam uznać za komplement, choć oczywiście nie zamierzałam umrzeć na tyfus. Niemniej nauczycielstwo było moim powołaniem, chciałam być pedagogiem z prawdziwego zdarzenia, lubiłam edukować innych i sama się uczyć, poszerzać swoją wiedzę. Tu mała poprawka. Mogłam uchodzić za idealistkę, ale nie byłam naiwniaczką, którą da się zmanipulować, wpuścić w maliny czy zastraszyć. Owszem, zawsze stałam po stronie ucznia i nie pozwalałam na żadną niesprawiedliwość. Nauczyciele do tej pory wspominają, jak na posiedzeniu rady pedagogicznej walczyłam o oceny z przedmiotów i z zachowania dla moich uczniów. Dyrektor nazwał mnie wtedy lwicą i zagroził, że już więcej nie da mi wychowawstwa, bo przez mój upór siedzimy tu już czwartą godzinę. Ale postawiłam na swoim i nie dałam bezpodstawnie skrzywdzić żadnego z moich wychowanków. Monika potrzebowała pomocy, wiedziałam to Z drugiej strony nie byłam typem miękkiej, dającej się ugniatać jak wosk mamuśki. Chuligani i obiboki szybko odkrywali, że u Bozowskiej obok nagród istnieje też cały system kar. Co do Moniki, to nie była łatwym przypadkiem. Została przeniesiona do mojej klasy już w trakcie trwania roku szkolnego. Podobno karnie. W grę wchodziły ponoć narkotyki i alkohol, ale chyba nic jej nie udowodniono, bo sprawa nie skończyłaby się jedynie na karnym przeniesieniu. Oczywiście to były tylko moje...